کتاب ماه الماس | ویلکی کالینز

درباره‌ی کتاب ماه الماس

کتاب "ماه الماس" رمانی پلیسی می باشد که حکایتی پرکشش و جذاب را در رابطه با ربوده شدن الماسی گران بها، در طی سه بخش، برای مخاطب شرح می دهد. در بخش اول، راوی قصه، "گابریل بترج"، مردی مدعی سواد و دانش است که به عنوان مباشر در منزل "جولیا"، زنی ثروتمند، به خدمت می پردازد. در این بخش، خواننده ماجرای ربوده شدن الماس را از زبان او می شنود که با استفاده از کلمات و واژگانی غیر معمول، سعی بر این دارد تا وسعت علم و دانش خود را برای مخاطب به نمایش بگذارد. همین موضوع موجب ایجاد فضایی طنز و جذاب در طول قصه می شود. قضیه از این قرار است: سال ها پیش، الماسی گران قیمت با نام "ماه الماس"، به دست "هرنکاسل"، برادر جولیا می رسد که حدود پنجاه سال در کشور هندوستان زندگی می کرد؛ در طی ماجرایی مرموز، الماس مذکور، به خانه ی جولیا واقع در "یورکشایر" انتقال یافته و پس از گذشت کم تر از دوازده ساعت، ناپدید می شود. تحقیقات و بررسی های متعددی صورت گرفته و افراد مشکوک تحت بازجویی قرار می گیرند اما علی رغم تمام این تلاش ها، سرنخی از الماس پیدا نشده و به دست فراموشی سپرده می شود. هم اکنون، پس از گذشت دو سال از این ماجرا، مجددا "فرانکلین بلیک"، پسر خواهر جولیا، قصد دارد تا با مکتوب کردن تمامی وقایع از زبان حاضرین و شاهدان این واقعه، به تحلیل گم شدن الماس بپردازد. در همین راستا از آقای بترج می خواهد تا او هم به نگارش داستان پرداخته و در گره گشایی این معما او را یاری کند.

برشی از متن کتاب

داستان دور اول گم شدن الماس (1848) شرح وقایع از زبان گابریل بترج، مباشر منزل جولیا، لیدی وریندر فصل اول در بخش اول کتاب رابینسون کروزو، صفحه ی صد وئ بیست و نه چنین می خوانیم: «اگر خیلی دیر شده بود، اما آن وقت فهمیدم که آغاز کردن هر کار پیش از محاسبه ی هزینه ی آن و پیش از تشخیص صحیح نیروی خود برای غرق شدن در آن، کم عقلی است.» همین دیروز بود که کتاب رابینسون کروزوی خود را از همان جا باز کردم. همین امروز صبح (بیست و یکم مه هزار و هشتصد و پنجاه) بود که پسر خانم اربابم، آقای فرانکلین بلیک، آمد و با من صحبت مختصری به شرح زیر کرد: آقای فرانکلین گفت: «بترج، امروز رفته بودم سراغ وکیل تا چند میاله ی خانوادگی را با او در جریان بگذارم و از جمله درباره ی گم شدن الماس هندی که دو سال پیش در خانه ی خاله ام در یورکشایر اتفاق افتاد صحبت می کردیم. آقای براف هم مثل من معتقد است که این حکایت باید برای ثبت حقیقت به صورت نوشته ضبط و حفظ شود و هر قدر زودتر این کار صورت گیرد بهتر است.» چون هنوز به نیت واقعی او پی نبرده بودم و همیشه مطلوب می دانستم که از لحاظ حفظ صلح و آرامش جانب وکیل را بگیرم، گفتم من هم همین عقیده را دارم. آقای فرانکلین گفت: «می دانی که در این قضیه ی الماس پیش از این حیثیت آدم های بی گناهی بر اثر سوءظن خدشه دار شده است. چه بسا از این پس نیز یاد و خاطره ی آدم های بی گناه ی دشه دار شود چون وقایع مربوط به آن ها در هیچ جا ضبط نشده است تا کسانی که پس از ما می آیند بتوانند بر آن ها استناد کنند. شکی نیست که این حکایت خانوادگی عجیب و غریب باید نقل شود. و بترج، به عقیده ی من، آقای براف و من توانسته ایم راه درست نقل کردن آن را پیدا کنیم.» البته برای هر دوی آن ها بسیار رضایت بخش بود. اما تا آن لحظه هنوز سر در نیاورده بودم که این موضوع به من چه ربطی دارد. آقای فرانکلین دنباله ی حرف خود را گرفت: «اتفاقاتی هست که باید حکایت کنیم و آدم هائی هستند که «این اتفاقات دخیل بوده اند و می توانند آن ها را حکایت کنند. حکایت را از همین اتفاق ساده شروع می کنیم و فعلا قرض آن است که هر کدام از ما تک تک، داستان ماه الماس را بنویسد - البته تا جائی که تجربه ی شخصی خود ما قد می دهد، نه بیش تر. باید نشان دهیم که الماس چگونه ابتدا به دست دائی من هرنکاسل که پنجاه سال پیش در هندوستان خدمت می کرد، افتاد. این روایت را در یکی از اوراق قدیمی خانوادگی پیدا کرده ام که تمام جزئیات لازم از قول یک شاهد عینی در آن آمده است. قدم بعدی آن است که بگوییم چگونه دو سال پیش الماس به خانه ی خاله ی من در یورکشایر رسید و چگونه قدری کم تر از دوازده ساعت پس از آن گم شد...      

نویسنده: ویلکی کالینز مترجم: منوچهر بدیعی انتشارات: نیلوفر