کتاب ماسک کاغذی - نردبان

کتاب ماسک کاغذی، جلد سوم از مجموعه ی ماجراهای پویان اثر بدری مشهدی و تصویرگری محبوبه یزدانی از انتشارات فنی ایران به چاپ رسیده است.

در داستان این جلد به موضوع مسخره نکردن دیگران و گذاشتن القاب زشت بر روی افراد پرداخته می شود. پویان پسری دبستانی است که از نظر جثه از همه ی هم کلاسی هایش کوچکتر است و به همین دلیل امید و ایمان که در یک کلاس با پویان درس می خوانند و به همه ی دانش آموزان القاب زشت می دهند، نام موشان را بر روی او گذاشته اند. پویان از این که دیگران او را با این اسم صدا کنند ناراحت می شود و دوست دارد بچه ها نام واقعی اش را صدا بزنند. اما خود او هم یک بار اشتباه بزرگی انجام می دهد و از آن جایی که نقاشی اش بسیار خوب است، تصاویری از حیوانات را بر روی تخته ی کلاس می کشد و نام دانش آموزان را بر روی آن ها می نویسد. معلم نقاشی شان از این کار بسیار ناراحت شده و او را از انجام دوباره ی این کار منع می کند. با ورود دانش آموز جدیدی به نام سعید و عکس العمل های او در برابر امید و ایمان همه چیز برای بچه های کلاس تغییر می کند و ... .

ماجراهای پویان نام مجموعه ای است تربیتی که در قالب داستان هایی برای کودکان سعی دارد، مهارت های زندگی را به آنان بیاموزد و آنان را برای زندگی در جامعه و کنار آمدن با مشکلات پیش رو و برطرف کردن آن ها آماده سازد. این مجموعه برای گروه سنی ب و ج مناسب می باشد.

 

برشی از متن کتاب

روی شیشه ی ها گرفته، نقاشی کردم ... امید اسمم را گذاشته موشان، اما من دوست ندارم. ایمان هم برای این اسم تازه ام شعر درست کرده، اما من دوست ندارم. بچه های کلاس  همه با هم شعر مسخره ای را که ایمان درست کرده می خوانند و دست می زنند، اما من دوست ندارم. مامان سامیار، معلم نقاشی مدرسه ی ما شده. همه ی بچه ها اسم مامان سامیار را گذاشته بودند خانم نقاشی. از بس که نقاشی بلد بود، نقاشی های قشنگ قشنگ، عین نقاشی های من. خانم نقاشی روی دیوارهای کلاسمان را پر کرده از نقاشی های رنگی رنگی. روی دیوار ته کلاس یک مدرسه ی جنگلی کشیده بود، با یک عالمه حیوان که هر کدامشان داشتند یک کاری می کردند؛ سنجاب مشق می نوشت، خرگوش آواز می خواند، روباه توپ بازی می کرد، موش نقاشی می کشید. ... چون من از همه ی بچه های کلاس کوچولوتر بودم و همیشه نقاشی می کشیدم، امید اسمم را گذاشته بود موشان. من از این اسم خیلی بدم می آمد. دوست داشتم همه مرا با اسم راست راستی خودم صدا بزنند. اما امید برای بقیه ی بچه های کلاس هم از این اسم ها گذاشته، به غیر از سهیل که تازه آمده توی کلاسمان. بقیه ی بچه ها هم عین من از دست امید ناراحت می شدند، اما امید می گفت: «ناراحت شدن ندارد که، مثلا کلاسمان مدرسه ی جنگلی است. تازه این اسم الکی ها خیلی هم باحال است.» خانم نقاشی داشت توی دفتر نقاشی بچه ها ستاره می چسباند. هرکس نقاشی اش قشنگ تر بود، بیشتر ستاره می گرفت. خانم داشت برای من پنجمین ستاره ی رنگی را می چسباند که امید از سرجایش بلند شد و یواشکی گفت: «هی موشان، ببینم چندتا ستاره گرفتی؟» ناراحت شدم و پایم رامحکم کوبیدم زمین. خانم نقاشی پرسید: «چی شده؟ رنگ این ستاره ها را دوست نداری؟» گفتم: «اجازه خانم، برای ستاره ها نیست. نشنیدید امید الآن بهم گفت موشان؟» خانم نقاشی به امید گفت: «درست شنیدم امید؟ به خاطر این اشتباهت ستاره هایت را پس بگیرم یا از پویان معذرت خواهی می کنی؟» امید گفت: «ببخشید پویان، شوخی کردم.» اما فقط برای این که ستاره هایش را پس ندهد گفت ببخشید. چون وقتی خانم نقاشی داشت بقیه ی ستاره ها را می چسباند، امید برایم زبان درآورد و خندید. وقتی برگشتم و سرجایم نشستم به سامیار، که پشت سرم نشسته بود، گفتم: «همه اش تقصیر مامان تو بود که روی دیوار، مدرسه ی جنگلی کشید. اگر ماشین و هلی کوپتر و هواپیما می کشید که امید برای بچه ها اسم حیوان نمی گذاشت.» ...    

• نویسنده: بدری مشهدی
• تصویرگر: محبوبه یزدانی
• انتشارات: فنی ایران