کتاب لبخند پای نردبان - هنری میلر

کتاب لبخند پای نردبان اثر هنری میلر و ترجمه ی فهیمه زاهدی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی داستان، "آگوست"، مردی جوان است که اهداف بزرگی را در سر پرورانده و همواره با آرزوی ایجاد لبخند و شادی پایدار بر روی لب های مردم، زندگی می کند. در یکی از همین روزها، به عنوان دلقک در سیرک استخدام شده و به فعالیت می پردازد. وی هر روزی که می گذرد، با کسب موفقیت های چشمگیر، طرفداران زیادی پیدا کرده و در طی اجرای نمایش هایش، با شادی ها و تشویق های پرشور تماشاگران مواجه شده و از این موضوع به شدت خوش حال می شود. تا این که در یکی از همین شب ها، پس از اجرای نمایش مرد جوان، تماشاگران به وجد آمده و در نتیجه ی شدت هیجانات و شادی، با پرتاب کلاه، آشغال و اجسام سخت، به آگوست صدمه زده و او را بیهوش می کنند. پس از معاینه و مداوای پزشک، مرد جوان چشم باز کرده و با به یادآوردن واکنش های غیرمنتظره از جانب تماشاچیان، با افسردگی و قلبی شکسته، قرارداد شغلی اش را فسخ نموده و از کارش انصراف می دهد. آگوست، پس از این واقعه، شهر محل سکونت خود را ترک کرده و با دوره گردی، روزگارش را سپری می کند. با شروع زندگی جدید، ماجراهایی غیر قابل پیش بینی به انتظار او نشسته و مسیر زندگی اش را به کلی تغییر می دهد.

برشی از متن کتاب

هیچ چیز نمی توانست از درخشندگی آن لبخند عجیب که بر چهره غمگین آگوست حک شده بود، بکاهد. لبخندی که در میدان سیرک کیفیتی خاص خود داشت، سرد، مبالغه آمیز، توصیف کننده چیزی توصیف ناپذیر. آگوست پایین نردبانی که به ماه منتهی می شد به انتظار می نشست، با لبخندی تصنعی، غرق در خیالات دور و دراز. تظاهر تمام و کمال او به سرخوشی، جمع ناهمگون تماشاگران را تحت تاثیر قرار می داد. دلقک دوست داشتنی شگردهای فراوانی در آستین داشت اما این یکی بی نظیر بود. هرگز به ذهن دلقکی خطور نکرده بود که معجزه عروج را تصویر کند. این گونه بود که او، هر شب و هر شب به انتظار اسب سپیدی می نشست که یال بلندش تا کف نهرهای طلا می رسید. تماس پوزه گرم اسب با گردن او، هم چون گرمای خداحافظی دلدار، آهسته بیدارش می کرد، به آهستگی شبنمی که پره های علف را جانی تازه می بخشد. در شعاع نور موضعی، جهانی گسترده بود که او هر شب از نو در آن زاده می شد. جهانی متشکل از اشیا، موجودات و انسان هایی که در آن حلقه جادو حرکت می کردند. یک میز، یک صندلی، یک قالیچه، یک اسب، یک زنگوله، یک دایره کاغذی؛ نردبان همیشگی، ماه که به سقف کوبیده شده و یک بز بادی. با این ها بود که آگوست و هم قطارهایش هر شب تشرف و شهود را به نمایش می گذاشتند. فروشده در دایره های تاریک متحدالمرکز، چهره ها رج به رج سر برآورده بودند، روشنایی نورافکن در هر طرف، با اشتیاق زبانی که دندان افتاده را در دهان جست وجو می کند، فضاهای خالی را لیسه می کشید. گروه موسیقی، غوطه ور در گرد و غبار و پرتوهای منیزیم، هم چون وهم زدگان به سازهای شان آویخته بودند و بدن های شان مانند نی در حرکت میان نور و سایه تاب می خورد. بندباز همیشه با غرش طبل ها به پیش می رفت، سوارکار اسب بدون زین همیشه با آوای ترومپت ها وارد می شد. و اما آگوست در میان لودگی هایش گاه با صدای زیر ویولن و گاه با موسیقی خنده آور کلارینت همراه می شد. اما وقتی زمان آرام گرفتن می رسید، نوازندگان که ناگهان به وجد آمده بودند، مثل اسب های پیچ شده بر سکوی چرخ وفلک، آگوست را در چرخش های شادمانه، دیوانه وار دنبال می کردند. آگوست هر شب، هنگام گریم، با خود به گفت وگو می نشست. مهم نبود که فک ها مجبور به انجام چه کاری بودند، آن ها همچنان فک باقی می ماندند. اسب، اسب می ماند، میز، همان میز. حال آن که آگوست، در عین انسان ماندن، باید به چیزی دیگر بدل می شد: باید وانمود می کرد که از توانایی های منحصر به فرد و استعدادی بی نظیر برخوردار است. باید مردم را می خنداند. گریاندن آن ها کار دشواری نبود، خنداندن شان هم؛ او این را از مدت ها پیش فهمیده بود، حتی پیش از آن که خیال پیوستن به سیرک داشته باشد. با این وصف، آرزوی بزرگ تری داشت ــ می خواست شادی پایدار به تماشاگرانش ببخشد. همین فکر بود که از ابتدا او را وادار به نشستن پای نردبان و تظاهر به سرخوشی کرده بود. و حالا به طور کاملا اتفاقی ظاهر متفکر به خود گرفته بود ــ فراموش کرده بود که قرار است حرکت بعدی اش چه باشد. وقتی، تا اندازه ای سردرگم و بسیار نگران، به خود آمد، دید تماشاگران به شدت او را تشویق می کنند...

• نویسنده: هنری میلر
• مترجم: فهیمه زاهدی
• انتشارات: نیلوفر