کتاب لانه ی کاغذی - پرتقال

کتاب لانه ی کاغذی نوشته ی کنت آپل و ترجمه ی مرجان حمیدی توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

داستان آمده در این کتاب در رابطه با پسر بچه ای به نام "استیو" می باشد او عضوی از یک خانواده ی پنج نفری متشکل از پدر، مادر، خواهر و یک برادر تازه متولد شده، است. استیو اکثرا اوقات بی قراری  می کند و دلشوره دارد و در مورد همه چیز نگران است؛ نگرانی درباره ی شروع تابستان، پیدا شدن سر و کله ی زنبورها، حتی نگرانی درباره ی برادر کوچکش که به تازگی متولد شده و بیمار است. پزشکان به پدر و مادرش گفته اند که این نوزاد نوعی نقص مادرزادی دارد به همین دلیل، قلب، چشم ها و مغزش به درستی کار نمی کند، آنها می گویند براساس اتفاقی نادر، رشته های دی ان ای او به هم پیچ و تاب خورده اند و همین اتفاق منجر به این بیماری شده است. استیو خیلی دلش می خواهد بتواند به خانواده اش کمک کند اما او فقط یک پسر بچه است و کار زیادی از دستش برنمی آید. چند وقتی می شد که او خواب های عجیب و غریبی می دید، او در خواب موجوداتی با بال های کم رنگِ نازک، چشم های بسیار بزرگ تیره و نوعی یال که از نور ساخته شده بود؛ می دید ولی در مورد این موضوع با هیچ کس صحبتی نمی کرد. تا اینکه یک شب استیو بعد از کلی تلاش برای خوابیدن؛ وقتی خوابش می برد، دوباره خواب همان موجودات نورانی را می بیند. آنها به او می گویند به خاطر نجات آن کودک مریض به آن جا آمده اند و می توانند کاری انجام دهند تا این مشکل مادرزادی را برای همیشه حل کنند. فردای آن روز او تصمیم می گیرد با مادرش راجع به این اتفاقات صحبت کند...

 

برشی از متن کتاب

در راه برگشت به خانه زیاد حرف نزدیم. از اینکه زنبور نیشم زد و او مجبور شد من را به بیمارستان ببرد احساس بدی داشتم. خسته به نظر می رسید. چند بار به من نگاه کرد و حالم را پرسید و من گفتم خوبم و او سر تکان داد و لبخند زد. آرام به زانویم ضربه زد. گفت: ببخشید باهات بد خلقی کردم. اشکالی نداره. به محض اینکه بتونیم، می بریمت اون آمپول ها رو بزنی. چندان هم خوشم نمی آمد با سوزن سوراخ سوراخم کنند، اما گفتم: ممنون. آن شب وقتی خوابیدم، خوابم عمیق بود؛ و برای اولین بار فرشته ها را دیدم. هنوز شب ها می ترسم. وقتی می خوابم، رو انداز را روی سرم می کشم و فقط سوراخ کوچکی برای نفس کشیدن باز می گذارم، نه برای دیدن. نمی خواهم ببینم چه چیزی آن بیرون است. از وقتی یادم می آید همین طوری خوابیده ام. خجالت آور است، و هیچ وقت این موضوع را به کسی نگفته ام. من زیاد کابوس می بینم. یکی از بدترین کابوس ها این است که در تختم، زیر روانداز، از خواب بیدار می شوم، اما می دانم کسی یا چیزی پایین تخت ایستاده است. جرئت ندارم تکان بخورم، یا کسی را صدا کنم، و بعد صدایی شبیه صدای پاره شدن کاغذ را می شنوم و ناگهان پتو از رویم کنار زده می شود. کنار رفتن پتو و حرکت باد سرد را حس می کنم و می فهمم در برابر چیزی که آن جاست بی پناه شده ام، و آن وقت است که واقعا بیدار می شوم. وقتی بچه بودممامان را صدا می کردم - همیشه مامان را - و او می آمد و لبه ی تخت می نشست و آرامم می کرد. بعضی وقت ها پیشم می ماند و صبر می کرد تا دوباره خوابم ببرد، ولی بعضی وقت ها بعد از چند دقیقه بر می گشت به اتاقش ومی گفت اگر به او احتیاج داشتم، صدایش کنم، و من پتو را دور خودم می پیچیدم و واقعا سعی می کردم بخوابم. آن وقت ها یکی از برنامه های تلوزیونی را دوست داشتم، درباره ی چند مامور مخفی بود که آزمایشگاه سرّی داشتند. برای رسیدن به آن آزمایشگاه، کلیدی را می زدند و بخشی از زمین به آرامی پایین می رفت و به آشیانه ی زیرزمینی شان می رسید. آرزو می کردم تخت من آن طوری بود، که هر وقت می ترسیدم، می توانستم دکمه ای را فشار بدهم و تمام تخت پایین برود و بعد کف اتاق دوباره بالای سرم بسته شود و هیچ چیز نتواند از آن عبور کند، هیچ کس نتواند به پایین راه پیدا کند. آن وقت جایم کاملا امن می شد و در لانه ی کوچکم دست نیافتنی می شدم. اما از آن تخت ها نداشتم. پس به صدای قرچ قرچ و ترق ترق، و صدای کارهای شبانه خانه، مثل روشن نگه داشتن موتورخانه، سرد نگه داشتن یخچال و بقیه ی کارهای اسرارآمیزی که هر شب انجام می داد گوش می کردم و سعی می کردم دوباره بخوابم. اما بعضی وقت ها نمی توانستم و دوباره آن را احساس می کردم؛ آن موجودی که در اتاقم بود و از پایین تخت نگاهم می کرد، ودوباره مامان را صدا می کردم...      

• نویسنده: کنت آپل
• مترجم: مرجان حمیدی
• انتشارات: پرتقال