کتاب لالایی - چاک پالانیک

کتاب لالایی نوشته ی چاک پالانیک با ترجمه ی سید حسن رضوی در نشر میلکان به چاپ رسیده است.

کتاب "لالایی" رمانی مهیج و اسرار آمیز می باشد که داستانی جذاب و پرکشش را برای مخاطب تشریح می کند. شخصیت اصلی داستان، "کارل استریتور"، مردی با اراده و پشتکار است که از طریق شغل روزنامه نگاری به تامین هزینه های زندگی اش می پردازد. در ابتدای کتاب می خوانیم که این مرد، همسر و تنها فرزندش را طی ماجرایی رازآلود از دست داده و پس از این واقعه ی دردناک قصد دارد تا علت مرگ آن ها را مورد بررسی قرار داده و به آرامش روحی دست یابد. از همین روی دست به کار شده و از موضوعی غیر قابل باور آگاه می شود. قضیه از این قرار می باشد که خانواده ی این مرد پس از خواندن مناجاتی با مضمون لالایی به طور ناگهانی جان می سپارند؛ نکته ی عجیب تر این که، فکر کردن به لالایی مذکور و تمرکز بر روی یک فرد، مرگ حتمی آن شخص را نیز به دنبال خواهد داشت. در واقع این لالایی به "نغمه ی سلاخی" معروف بوده و هر کسی که آن را بخواند بلا استثنا می میرد. کارل در طی تحقیقات خود، با زنی به نام "هلن هوور بویل"، آشنا شده و با همکاری وی به ادامه ی فعالیت خود پرداخته و ماجراهایی خواندنی را خلق می کند.

برشی از متن کتاب

مشکل تمام داستان ها این است که بعد از اتفاق افتادن شان آن ها را تعریف می کنید. حتی گزارش های لحظه به لحظه ی ورزشی رادیو هم چند دقیقه تاخیر دارند. حتی برنامه های زنده ی تلویزیون هم با چند ثانیه تاخیر پخش می شوند. حتی صدا و نور هم تا این حد می توانند سریع حرکت کنند. مشکل دیگر، کسی است که داستان را تعریف می کند. چه کسی چه چیزی را چه زمانی چگونه گزارش می کند؟ جهت داری های رسانه. این که پیام رسان چگونه به حقایق شکل می دهد. چیزی که روزنامه نگاران به آن «دروازه بانی خبر» می گویند. این که چطور نحوه ی ارائهی هر چیز را تعیین می کنند. داستانی که پشت داستان قرار دارد. جایی که من این داستان را تعریف می کنم، کافه ای بعد زا کافه ای دیگر است. جایی که من این کتاب را فصل به فصل می نویسم، هیچ وقت یک جای ثابت در شهری کوچک یا بزرگ، یا توقف گاه کامیون ها در وسط ناکجا آباد نیست. چیزی که همه ی این مکان ها در آن مشترک اند، معجزه ها است. در روزنامه های محلی درباره یاین چیزها می خوانید، از آن نوع شفابخشی ها و مشاهده ی چیزهای خارق العاده، از آن نوع معجزه ها که در رسانه های اصلی، هیچ وقت خبر ی از آن ها نیست. این هفته نوبت باکره ی مقدس ولبورن در نیومکزیکو است. هفته ی پیش پروازکنان وسط خیابان اصلی پیدایش شد. بافته های بلند قرمز و مشکی موهایش پشت سرش شلاق می شدند. پاهای برهنه اش کثیف بودند. دامن هندی نخی در دو طیف مختلف قهوه ای پوشیده بود. با تاپ راه راه. خبرش در نسخه ی این هفته ی گزارش های معجزات جهان، کنار دست صندوق دارها در همه ی سوپرمارکت های امریکا پیدا می شد. حالا من با یک هفته تاخیر این جا هستم. همیشه یک قدم عقبم: بعد از اتفاق افتادن باکره ی پرنده، لاکی به رنگ صورتی روشن به ناخنش زده بود و نوک شان را سفید کرده بود. برخی شاهدان، آن را «مانیکور فرانسوی» می نامند. باکره ی پرنده از یک قوطی اسپری حشره کش مارک باگ آف استفاده کرده بود و در مقابل آسمان ابی نیومکزیکو نوشته بود: دیگر بچه ندارید (اشتباه عمدی) قوطی اسپری را انداخته بود. قوطی حالا در راه واتیکان است، برای آزمایش های بیش تر، حالا می توانید کارت پستال های این واقعه را بخرید، حتی ویدئوهای آن را تقریبا همه ی چیزهایی که می توانید بخرید، بعد از اتفاق افتادن شان اند: گرفته شده، مرده، پخته شده. در ویدئوهای گرفته شده، باکره ی پرنده، قوطی اسپری را تکان می دهد. معلق در آن طرف خیابان اصلی، برای جمعیت دست تکان می دهد. زیر بغلش، بوته ای موی قهوه ای است. من امروز داستانم را از این جا می نویسم، این جا، در یکی از غذاخوری های کنار جاده. با شاهدها در ولبورن نیومکزیکو صحبت می کنم. گروهبان همراه من است. روی میز بین ما روزنامه ی محلی است. روزنامه طوری تا شده است که تبلیغی سه ردیفه را نشان می دهد...

نویسنده: چاک پالانیک مترجم: سید حسن رضوی انتشارات: میلکان