کتاب قرنطینه - پرتقال

کتاب قرنطینه نوشته ی جنیفر اِی. نیلسن و ترجمه ی فرزانه مختاری توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

آنی، دختر نوجوانی است که در حاشیه ی دور افتاده ی یکی از شهرهای کشور کِلدِن زندگی می کند. مردم شهر، اهالی آن منطقه را با نام کِرم صدا می زنند زیرا معتقدند آنها بی مصرف و عقب مانده هستند. نِریسا فلینگ، فرمانروای کِلدِن، آدم خودخواه و منفوری است؛ او اوضاع زندگی حاشیه نشین ها را روز به روز با عقب رانی هایش به سمت مناطق خشک و بی آب، بدتر می کند (فرمانروا برای دور کردن مردم حاشیه نشین از پایتخت، آنها را مجبور به عقب نشینی از زمین های شان می کند)، به همین دلیل مردم این منطقه از او متنفر هستند. حتی پادشاهان کشورهای اطراف هم دل خوشی از او ندارند؛ تنها دلیلی که باعث شده تا فرمانروا در اوج بماند وجود بیماری مرگبار و مسری به نام اسکورج است. این بیماری سایر کشورها را از سرزمین آنها دور می کند زیرا آنان از ترس جان خود با این کشور نمی جنگند. با شیوع مجدد اسکورج بعد از چند سال، نگهبان ها هر کسی را که مشکوک به این بیماری باشد به زور با خودشان می برند تا از او آزمایش بگیرند. آنی هم در این بگیر و ببندها به عنوان فرد مشکوک دستگیر شده و در کمال ناباوری جواب آزمایشش مثبت می شود. نگهبانان دولتی او را به همراه جمع دیگری از بیماران به جزیره ی اتیک می فرستند؛ جایی که قبلا زندان بوده و الان محلی برای قرنطینه کردن مبتلایان به اسکورج است. قربانیان این بیماری باید باقی مانده ی عمر خود را در آن جا بگذرانند تا مرگ شان فرا رسد ولی در این میان آنی که دختر باهوش و زرنگی  می باشد تصمیم می گیرد پرده از راز قرنطینه بردارد...

 

برشی از متن کتاب

نگهبان ها به سمت سر و صدا ی هشدار دهنده ی پرنده برگشتند. ناخودآگاه خودشان را کنار کشیدند؛ چون پنین صدایی که پر از شرارت بود، باعث می شد حتی احمق ترین آدم ها، از جمله نگهبان ها خم شوند تا از خودشان محافظت کنند. از این فرصت استفاده کذدم و چوبی از شاخه ی نزدیکم کندم و آماده شدم تا پرنده را بزنم. فقط امیدوار بودم که نگهبان ها درست مثل بقیه ی زالوها بخزند و بروند تا بعدش بتوانم این موجود را دور کنم و خلاص شوم. کار احمقانه ای بود که این جا آویزان ماندم و میوه را خوردم. حتی اگر الان می توانستم بروم پایین و حتی اگر از دست نگهبان ها فرار می کردم، حساسیتی که به خاطر شاخه ی مو روی پوست پایم پیدا می شد، حسابی می خارید. ولی نگهبان کوتاه تر و قوی تر، صدای شکسته شدن چوب را شنید و بالارا نگاه کرد. دوستش را صدا زد و بعد رو به من داد زد: آهای دختر!اسم من واردن براگه و به فرمانروا نریسا خدمت می کنم. بهت دستور می دم بیای پایین. من هم داد زدم: اگر من رو می خوای، بیا من رو بگیر! می توانستم نگهبان را هم مثل آن زاغ بزنم. هر دوی آنها به یک اندازه زشت بودند. براگ جواب داد: همین کار رو می کنم. نه، این کار را نمی کرد. حتی پایین ترین شاخه هم نمی توانست وزن او را تحمل کند؛ حتی شک داشتم که بتواند بدون استراحت کردن از یک لانه ی مورچه هم بالابرود. بالا رفتن از جایی عضلاتی را می خواهد که بیش تر زالوها ندارند. هر چند، آنها تبر داشتند و دومین نگهبان قد بلندی داشت با پاهایی که برای بدنش خیلی دراز بود؛ تبرش را بیرون آورد و شروع کرد به بریدن درخت. فریاد زدم: بس کن! وقتی این درخت بیفته، می افته روی شما. این برام مهم نیست ولی من رو هم پرت می کنه. براگ گفت: پس بیا پایین. نمی بینی گیر کردم؟ حتی آن زاغ هم این را می دانست. پرنده مستقیم به سمتم آمد، منقار تیزش باز بود. خودم را تاب دادم و بهم نخورد. پرنده از سر راهم رفت کنار، ولی دوباره آمد؛ دستم را نوک زد و خراش کوچکی روی دستم ماند. دوباره تاب خوردم، چند تا از پرهای پرنده افتاد و دوباره پر زد و رفت. کاش همان قدری که به من آسیب زد، من بهش آسیب زده بودم. شاید آن میوه ارزشش را نداشت. انگار نگهبان ها آن پایین روی زمین ریشه ی شاخه ی مویی که پایم به آن گیر کرده بود را پیدا کرده بودند. حالا داشتند آن را می بریدند. فهمیدم که شاخه را درست پیدا کرده اند، چون شاخه با هر ضربه ی تبر می لرزید. ولم کنید! بدنم را بالا آوردم و شاخه مو را گرفتم که باعث حساسیت پوست کف دستم می شد. بعد سعی کردم پاهایم را آزاد کنم؛ اگر این کار را نمی کردم با سر می افتادم پایین، که از این ارتفاع باعث می شد سر دردی بگیرم که همه همین طور خیره بمانند. آنها همین طور به بریدن و خرد کردن شاخه ی مو ادامه می دادند...  

• نویسنده: جنیفر ای. نیلسن
• مترجم: فرزانه مختاری
• انتشارات: پرتقال