کتاب فیلم سیم نمایی - خط خطی

کتاب فیلم سیم نمایی به قلم مهدی باتقوا با تصویرگری شهاب شاه محمدی از سوی انتشارات خط خطی به چاپ رسیده است.

کتاب فوق با بیانی طنزآلود داستان دانش آموزان مدرسه ای در روستایی دور افتاده را روایت می کند. یک روز آقای مدیر پشت میکروفون به بچه ها می گوید: به زودی قرار است چند نفر از اداره برای بازدید از اوضاع مدرسه به آن جا بیایند و همچنین برای بچه ها فیلمی بسیار جالب را توسط آپارات به نمایش درآوردند. دانش آموزان که هرگز به سینما نرفته و تنها بعضی فیلم ها را از طریق تلویزیون تماشا کرده اند بسیار هیجان زده و خوشحال می شوند. اما آقای مدیر به بچه ها می گوید که زمان حضور مسئولین اداره باید نظم و انضباط را رعایت کرده و حسابی او را سرافراز کنند! بلاخره روز موعود فرا رسیده و راهروی مدرسه را با موکت می پوشانند تا بچه ها به ترتیب نشسته و از تماشای فیلم لذت ببرند. اول همه چیز طبق خواسته ی مدیر پیش می رود اما همین که نور پرژکتور پرده را روشن می کند، بچه ها شروع به همهمه کرده و با سایه ی دست هایشان اشکال مختلف روی آن ایجاد می کنند. خلاصه شلوغی و بی نظمی به قدری بالا می گیرد که صدا به صدا نمی رسد. به این ترتیب مسئول نمایش فیلم به شدت عصبانی شده و به دستیارش دستور می دهد که پرده را جمع کند. آقای ناظم وقتی ناراحتی و پشیمانی را در چهره ی دانش آموزان می بیند، پادرمیانی کرده و قرار می شود دوباره پرده را نصب کنند. مرد مسئول از داخل ماشینش چند حلقه فیلم جدید می آورد و بچه ها با خودشان فکر می کنند قرار است فیلم مهیج تر و جدیدتری ببیند غافل از این که مرد چه نقشه ای در سر دارد و قرار است فیلمی پخش شود که نه تنها بچه ها را ادب کرده بلکه تا مدت ها خیال تماشای فیلم به سرشان نزند! ...

 

برشی از متن کتاب

آقای مدیر پوزش کش آمد و بی آن که خودش را ببازد با لبخندی گفت: ـ کسی از شما تا حلا سینما رفته؟ یکی از کلاس سومی ها دستش را بالا برد. آقای مدیر پرسید: «کدوم سینما رفتی و چه فیلمی دیدی پسرم؟» کلاس سومی گفت: «آقا اجازه؟ چوپان زاده هی در گوشم مثل زنبور ویز ویز می کنه.» آقای مدیر خیلی دیر عصبانی می شد ولی وقتی عصبانی می شد خیلی خیلی عصبانی می شد آقای مدیر داد زد: ـ تو هم مث قورباغه زبونت رو دراز کن و بگیرش و قورتش بده. (جمله ی بلندی می شود. آدم توی عصبانیت جملات را کوتاه می کند اما این خیلی کش دار ایست. اگر آقای مدیر بخواهد این جمله را با داد و فریاد بگوید که بی هوایی خفه می شود بهتر است بگوید: «تو هم مث قورباغه قورتش بده.» این جمله هم خوب است ولی باز طولانی است. برای داد زدن، آن هم در اوج عصبانیت آقای مدیر، زیادی طولانی است. ـ قورتش بده قورباغه ... حالا شد. آقای مدیر داد زد: قوربش بده قورتاغه. بچه ها زدند زیر خنده. آقای مدیر دیر عصبانی می شد؛ ولی وقتی عصبانی می شد، کلمات درست روی زبانش نمی چرخید. البته خود آقای مدیر هم خندید؛ چون فکر کرد: «بچه ها به چوپان زاده، که حالا اسمش شده بود قورباغه، می خندند.» آقای مدیر وقتی کلمات را در عصبانیت اشتباه می گفت، خودش نمی فهمید. مثل آدمی که صدای خورخور خودش را در خواب نمی شنود. آقای مدیر صبر کرد تا خنده ی بچه ها تمام شد: خنده ی بچه ها به قورتاغه و خنده ی خودش به قورباغه. بعد سوالش را دوباره پرسید: کسی از شما تا حالا رفته سینما، فیلم ببینه؟ جوابش سکوت بچه ها بود و سرمایی که حالا با حرارت خنده ی بچه ها کم شده بود. ادامه داد: می دونستم هیچکدوم از شما نرفته سینما؛ البته قرار هم نیست کسی شما رو ببره سینما. ـ قراره سینما بیاد اینجا. انگار اتفاق مهم واقعا مهم بود. ولوله ای بین بچه ها به پا شد. همه به هم نگاه می کردند. چون صف کلاس پنجمی ها بیست و یک نفر بود و کسی نبود که آخرین نفر به او نگاه کند، آخری به خودش نگاه کرد، البته از آینه ی شکسته ی موتور آقای مدیر. آقای مدیر گفت: اما ... صف ها ساکت شدند. اما چی؟ همیشه یک امایی وجود دارد. انگار زندگی با "اما" هایش پا گرفته است. هر چیزی، هر جایی، هر حرفی، هر کسی، هر عملی، هر کاری یک امایی دارد که اکثرا اوضاع را خرابش می کند. امان از این اماهای لعنتی. اما چی؟ آیا سینما می آید مدرسه تا بچه ها زباله هایی که کف آن ریخته شده را تمیز کند؟ آیا قرار است اتفاق مهم این باشد که سینما، کثیف، بیاید و دسته گل برگردد؟ ـ اما باید قول بدین مث بچه ی آدم بنشینید و آبروریزی در نیارید. چون قراره از طرف اداره چند نفر بیاین و اگر کسی شلوغ بازی در بیاره، جلوی چشم همون ها تنبیه ش می کنم.    

نویسنده: مهدی باتقوا تصویرگر: شهاب شاه محمدی انتشارات: خط خطی