کتاب فضولی های یواشکی (جونی بی جونز 4)

کتاب فضولی های یواشکی چهارمین جلد از مجموعه‌ی جونی بی جونز اثر باربارا پارک و ترجمه‌ی آتوسا صالحی با تصویرگری ردنیز برانکوس از سوی نشر افق به چاپ رسیده است.

جونی بی جونز عاشق این است که در گوشه ای مخفی شده و یواشکی در کار دیگران سرک بکشد. مثلا چند روز پیش وقتی پدربزرگ به خانه شان آمد او در سرویس بهداشتی داخل سبدهای رخت چرک مخفی شد تا هنگامی که پدربزرگش دندان های مصنوعی اش را برای شستن از دهانش بیرون می آورد، آن ها را ببیند! یا این که دلش می خواهد مخفیانه خانم معلم را تعقیب کرده و خانه اش را پیدا کند! یک روز خانم معلم به بچه ها می گوید که قرار است در مدرسه جشنی برگزار شود؛ و از بچه ها می خواهد که یکی داوطلب تهیه ی شیرینی برای جشن شود. جونی از این فرصت استفاده کرده و با خودش فکر می کند که می تواند از این طریق آدرس خانه ی خانم معلم را پیدا کند، بنابراین فورا این مسئولیت را می پذیرد و می گوید که مادرش در پختن شیرینی بسیار ماهر است. جونی از معلمشان می خواهد که آدرس خانه اش را به او بدهد تا شیرینی ها را بعد از آماده شدن به آن جا ببرد. اما خانم معلم می گوید که این کار لازم نیست و جونی باید شیرینی ها را به مدرسه بیاورد. جونی که در خیالاتش فکر می کند خانه ی معلم ها با بقیه فرق دارد و  بسیار زیبا و رویایی است؛ تلاش می کند تا خانه ی معلمشان را ببیند؛ اما نمی داند که این فضولی اش او را دچار دردسر بزرگی خواهد کرد ...

مجموعه ی داستان های جونی بی جونز در چندین جلد مختلف برای گروه سنی "ج" به چاپ رسیده است. شخصیت اصلی در همه ی این داستان ها دختر بچه ی بامزه ای به نام جونی بی جونز است. او که به تازگی وارد مدرسه شده درگیر مسائل مختلفی می شود و گاهی خرابکاری هایی به بار می آورد. در خلال داستان ها نکات اخلاقی و تربیتی برای کودکان گنجانده شده که می تواند بسیاری از مشکلات آن ها را حل کند.

 

فهرست

فضولی های یواشکی و دزدکی یک عالمه سوالپآدم عجیب و غریب شیرینی های جورواجور و بقیه ی چیزها حال گیری لب های به هم چسبیده انگور ترش روز بابا بزرگ ها و مامان بزرگ ها

برشی از متن کتاب

من و بهترین دوستم، لوسیل، پشت یک میز می نشینیم. میز، همان جایی است که صاف می روم می نشینم پشتش. و سرم به کار خودم است. و با بغل دستی ام هم اصلا حرف نمی زنم. ولی همیشه این یکی را یادم می رود. یواشکی در گوش لوسیل گفتم: «کاشکی بلد بودم خونه ی خانم کجاست.» لوسیل گفت: «هیس! حرف بی حرف؛ وگرنه تو دردسر می افتیم. تازه، هیچ کس نباید بدونه خونه ی خانم کجاست. آخه این یه رازه.» پرسیدم: «کی گفته؟» «برادرم. برادرم گفته. تازه کلاس سوم هست. گفته معلم ها نباید بذارن کسی بفهمه خونه شون کجاست. آخه این یه رازه. چون ممکنه بچه ها برن در خونه شون و به پنجره شون گوجه فرنگی گندیده پرت کنند.» من یک نفس عصبانی از دماغم بیرون دادم. بهش گفتم: «ولی لوسیل خانم، من که نمی خوام به پنجره ی خانم گوجه فرنگی گندیده پرت کنم. من فقط می خوام توی سبد رخت چرک هاش قایم بشم. حالا فهمیدی؟» لوسیل گفت: «اصلا به من چه؟ اجازه نداری. چون حرف، حرف برادرمه. تازه خیلی هم بیش تر از تو سرش می شه. شیر فهم شد؟» بهش چشم غره رفتم و گفتم: «شیر فهم شد حرف زشتیه، لوسیل خانم!» بعدش مشتم را برایش تکان دادم. اما بدی اش این شد که خانم مرا دید و من هم مجبور شدم و تندی مشتم را باز کنم. بعدش مثل خانم های باادب سر جام نشستم و مشق هایم را تا ته نوشتم. برای مشق نوشتن، آدم باید دو تا چیز را به کار بیندازد: یکی مدادش را و یکی مخش را. اما نمی دانم یک وقت هایی چه جوری می شود که به جای آن دو تا، پاک کنم را به کار می اندازم. بعد آن را سفت می کشم روی کاغذ و یک دفعه ای سر و کله ی یک سوراخ گنده، وسط دفترم پیدا می شود. داد زدم: «آخ جون! امروز خیلی خوشگل نوشتم. آخه اگه گفتی چی؟ یک دفعه هم دفترم سوراخ نشد. جانمی جان!» خانم آمد سر میزم و یک ستاره ی طلایی چسباند پایین مشقم.    

(کتاب های فندق) نویسنده: باربارا پارک مترجم: آتوسا صالحی انتشارات: افق