کتاب طولانی ترین آواز نهنگ - افق

کتاب طولانی ترین آواز نهنگ نوشته ی ژاکلین ویلسون و ترجمه ی نسرین وکیلی توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

کتاب فوق داستانی عاطفی درباره ی دختر نوجوانی به نام الا و مادرش را روایت می کند. پدر الا سال ها پیش او و مادرش را ترک کرده و آن ها تا زمانی که مادر هنوز ازدواج مجدد نکرده بود تنها زندگی می کردند. الا با وجود این که ناپدری اش جک، مرد مهربانی است؛ اصلا از او خوشش نمی آید؛ زیرا احساس می کند از زمانی که این مرد وارد زندگی شان شده بین او و مادرش فاصله ایجاد کرده است. از طرفی مادر مدت کوتاهی بعد از ازدواج با جک، باردار می شود و الا می داند که مادرش بعد از زایمان باید زمان زیادی را به نوزاد جدیدشان اختصاص دهد و جک را مقصر این موضوع می داند. اما مادر الا سعی می کند همانند قبل به دخترش محبت کند تا این حس را از او دور کند. بلاخره روز زایمان فرا می رسد و مادر با درد فراوان و حالی بد راهی بیمارستان می شود. الا در انتظار بازگشت مادر همه ی خانه را تمیز می کند، اما جک تنها به خانه برمی گردد و به الا می گوید که مادرش هنگام زایمان دچار تشنج شده و به کما رفته است. دخترک با شنیدن این خبر بسیار ناراحت و افسرده شده و به مرور دچار افت تحصیلی شدید می شود. الا هر روز به دیدن مادرش می رود و با گفتن جملات محبت آمیز سعی در بیدار کردن او دارد. معلم الا برای تغییر روحیه اش از او می خواهد که به همراه چند دانش آموز دیگر درباره ی زندگی نهنگ ها تحقیق کنند. او در جریان این پروژه درمی یابد که نهنگ ها برای ابراز عشق به یکدیگر و التیام زخم هایشان ساعت ها آواز می خوانند. او با کمک معلمش سی دی آواز نهنگ ها را که قبلا توسط یک گروه تحقیقاتی ضبط شده پیدا می کند و معتقد است مادرش با شنیدن این آواز از کما بیرون خواهد آمد! ...

 

برشی از متن کتاب

دکتر ویلموت به من می گوید: «فکر می کنم مامان دوست دارد حسابی به بچه بچسبد. مطمئنم تو هم که کوچولو بودی همین جوری به تو می چسبید.» بچه را از جک می گیرد، پتو را از رویش برمی دارد و لباسش را درمی آورد، فقط پوشکش می ماند. بچه کمی گریه می کند و پاهایش را تکان می دهد. پاهای کوچولویش قوی است و خوب لگد می زند. همان طور که توی شکم مامان لگد می زد. او واقعا یک کوچولوی غریبه نیست، ماه ها و ماه ها است که می شناسیمش، فقط نمی توانستیم ببینیمش. دکتر ویلموت بچه را آرام روی تن لخت مامان می گذارد و سرش را بین دو پستان او قرار می دهد. بچه چند بار با صدا نفس می کشد. مثل آه کشیدن. بعد خودش را رها می کند و آرام می گیرد. دکتر ویلموت آهسته می گوید: «بفرما! حالا شد یک پسر کوچولوی خوشحال.» همه مان به مامان نگاه می کنیم. مشت هایم را می بندم، دعا می کنم معجزه ای بشود، چشم هایش را باز کند و به را بغل کند اما هنوز چشم هایش بسته است. دست هایش بی حرکت است، هیچ حرکتی نمی کند، فقط نفس می کشد و سینه اش زیر بچه بالا و پایین می رود. بچه همان جا خودش را جمع کرده و آرام است، چشم های بچه هم بسته است. ای کاش جک، دکتر ویلموت و این پرستار بداخلاق محو می شدند. دلم می خواهد بروم روی تخت و هر دو شان را بغل کنم. دکتر ویلموت دستش را دورم حلقه می کند. من بهش تکیه می کنم و انگشتانم را می مکم. می پرسد: «روی داداش کوچولیت اسمی گذاشته اید؟» جک می گوید: «فکر می کنم شاید اسمش را جورجی، هری یا شاید هم ویل بگذاریم. یک اسم ساده و آسان.» می گویم: «نه! قرار است اسمش سامسون باشد، مامان گفت.» هر دو به من زل می زنند. جک با تعجب می گوید: «سامسون؟ مامانت راجع به این اسم چیزی به من نگفت!» «چرا، وقتی تو شکمش لگد می زد، گفت مثل سامسون بزرگ و قوی است.» جک می گوید: «آهان، فهمیدم! مثل سامسون قوی کتاب مقدس. اما شوخی کرده الا.» ـ نه شوخی نکرد! من آن جا بودم، شما که نبودید. او می خواهد اسمش سامسون باشد، مگر نه؟ دکتر ویلموت پیشنهاد می کند: «چه طور است اسم دومش باشد؟» می گویم: «مامان گفت اسم اولش سامسون است. واقعا همین را گفت، راست می گویم. به نظر من و مامان اسم محشری است. سامسون اسمش همین است.» آن پرستار بداخلاق می گوید: «این کار تو نیست، خانم کوچولو. مامان و بابات اسم بچه شان را انتخاب کنند. مامانت هم که الان نمی تواند چیزی بگوید، پس بابایت باید انتخاب کند، نه تو.» انگار که دارد به شکمم لگد می زند. حتی نمی توانم باهاش بحث کنم. جک بابای من نیست و می توانم این را به همه بگویم اما بابای این بچه که هست، این یک واقعیت است. آب دهنم را قورت می دهم و چیزی نمی گویم.  

نویسنده: ژاکلین ویلسون مترجم: نسرین وکیلی انتشارات: افق