کتاب طوطی های سبز - جینو استرادا

کتاب طوطی های سبز اثر جینو استرادا و ترجمه ی منوچهر افسری توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

"جینو استرادا"، جراح و بنیان گذار امرژنسی، که نویسنده ی کتاب حاضر می باشد، سال ها به عنوان یکی از اعضای فعال در جبهه ی نیروهای کمکی، با جراحی آسیب دیدگان جنگی، نقش بسزایی را در نجات جان افراد بی گناه و درگیر جنگ ایفا نموده است. وی بنا بر پیشنهاد و اصرارهای دوست ناشر خود و با تکیه بر خاطرات دردناک گسترده ی خویش در رابطه با وقایع مربوط به جنگ های مختلف در سراسر جهان و مرور آن ها، مشاهدات و تجربیات خود را به نگارش در آورده و مخاطب را از شدت رنج ها، مظلومیت ها و مشقت هایی که مردان، زنان و کودکان جنگ متحمل شده اند، آگاه می سازد. به طور کلی، "جینو" با مورد انتقاد قرار دادن جنگ، این عمل غیر انسانی را محکوم کرده و آن را به شدت نفی می کند. در ابتدای کتاب، نویسنده به شرح روایت جنگ هشت ساله ی بین ایران و عراق پرداخته و از مظلومیت مردم کردستان، نابود شدن امیال و آرزوهاشان در طی جنگ تحمیلی و همین طور، عواقب پایان یافتن آن و وجود مین هایی که همه ساله هم چنان جان بسیاری از آدم های بی گناه را می گیرد، صحبت کرده و خواننده را مجذوب روایت های خود می کند.

برشی از متن کتاب

منطقه ی مرزی حاجی عمران، در دهه ی هشتاد میلادی در طول جنگ طولانی ایران و عراق با قله های بالاتر از سه هزار متر ارتفاع، به عبارتی شاهد یکی از دهشتناک ترین فجایع جنگی بود. هزاران هزار سرباز، چه ب عنوان قهرمان و سیاهی لشکر این جنگ خانمان سوز، در این نوار مرزی به خاک افتادند. کلاه خودها و تفنگ های سربازان هنوز بر دامنه ی کوه های گردمندف همراه بمب ها و موشک های منفجر نشده، دیده می شود. با هر عقب نشینی عراقی ها از خاک ایران، ایرانیان زمین های تصرف شده را با مین های ضد نفر پوشاندند و رد آن سو عراقی ها نیز هر جا دست شان رسید دشمن را وادار به عقب نشینی کنند همین عمل را تکرار کردند. جنگ همین است، یا حداقل آن چه از جنگ ایران و عراق هنوز در خاطره ها باقی مانده. اما وقتی از این دامنه ها به سوی قله صعود می کنی و یا وقتی قعر دره های مملو از آبادی های ویران با خانه و کاشانه های در هم شکسته را زیر پا می گذاری، آبادی هایی نظیر شیوراز و رایات، نبکراو و شومان، پی می بری که این جا خاک کردستان است و نه ایران. در اطلس جغرافیایی نامی از کردستان به چشم نمی خورد و در کتب تاریخی نیز بیش از چند سطر به این سرزمین اختصاص نداده اند. کردها در کاخ سازمان ملل نیز هیچ جایگاهی ندارند و در عرصه ی روابط بین المللی هیچ سخنگویی از منافع آنان حمایت نمی کند. کردها انگار وجود خارجی ندارند زیرا نام شان از صفحه ی روزگار محو شده است. اما کردها وجود دارند و در زیر آسمان کبود عمر به سر می آورند. آن ها از دیر زمان در این کوه ها سکنی گزیده اند؛ در این سو و آن سوی مرز به زبان خود سخن می گویند، البسه ی رنگارنگ بر تن می کنند و به ساز و ضرب خودشان می رقصند: آن ها دست در دست یک دیگر، در حالی که یکی دستمال سپیدی را که در دست دارد در هوا تکان می دهد، حول یک دایره می چرخند. ابتدا قرار بود فقط تماشاگر این صحنه ی خون بار باشند. اما با گذشت زمان هر بار سپر بلای یکی از حریفان پیروزمند واقع شدند و مانند پرنده ای سرگشته راهی جز گریز از برابر سلاح های شیمیایی، بری شان باقی نماند. اما همه از پس این کار بر نیامدند. بسیاری از ساکنان کرد چهار هزار آبادی ویران شده ی حملات توپ خانه و بمباران هوایی نتوانستند رخت به سلامت از مهلکه بیرون کشند. هیچ یک از هشت هزار مردان کرد که در دره ها و آبادی های اطراف پراکنده بودند نتوانستند جان خود را به موقع نجات دهند و هدف آتش قرار نگیرند. زنان شان، با روسری سیاه، در انتظار بازگشت محال این مردان رفته، مانند بیوه های بی جیره مواجب، جوانی شان را تباه می کنند. قوم کرد، رانده از خانه و کاشانه و یا محکوم به گریز، سر به کوه و بیابان نهاد. البته هر بار که اسلحه ای به دست آوردند با آن از خانه و کاشانه شان...

نویسنده: جینو استرادا مترجم: منوچهر افسری انتشارات: نیلوفر