کتاب صدای پای آب - سهراب سپهری

کتاب صدای پای آب نوشته سهراب سپهری، با طراحی و گرداوری مجتبی معظمی توسط نشر دارینوش به چاپ رسیده است.

این کتاب پنجمین مجموعه ی شعر از "هشت کتاب" شاعر محبوب "سهراب سپهری" می باشد که "مجتبی معظمی" آن را در قالب یک کتاب مستقل با تصاویر زیبایی از "سهراب سپهری" به چاپ رسانده است. "سپهری" از مهم ترین شاعران دوره ی معاصر است که اشعارش به زبان های مختلفی مثل انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه شده اند. سبک شعری "سهراب" نیمایی است و تمام اشعارش به گونه ای هستند که مخاطب به راحتی می تواند موقعیت های مختلفی که او از آن ها حرف می زند را در ذهنش تصویر سازی کند. اشعار او سرشار از تصاویر بکر و تازه است و  با زبانی نرم و منسجم همه ی آن چه در قلب و ذهنش وجود داشته را روی کاغذ پیاده سازی کرده است. عنوان کتاب با الهام از یکی از اشعار این اثر یعنی "صدای پای آب" برگزیده شده است. "صدای پای آب" یکی از بلندترین شعرهای نو به زبان فارسی است و به نوعی زندگی نامه ی این شاعر از زبان خودش هم محسوب می شود. کتاب حاضر همراه با لوح فشرده ای با صدای "خسرو شکیبایی" توسط نشر "دارینوش" به بازار عرضه شده و یکی از پر طرفدارترین آثار "سهراب سپهری" را بار دیگر در اختیار عموم مردم قرار داده است.

برشی از متن کتاب

روشنی، من، گل، آب ابری نیست بادی نیست می نشینم لب حوض گردش ماهی ها روشنی من گل آب پاکی خوشه زیست مادرم ریحان می چیند نان و ریحان و پنیر آسمانی بی ابر اطلسی هایی تر رستگاری نزدیک لای گلهای حیاط نور در کاسه مس چه نوازش ها می ریزد نردبان از سر دیوار بلند صبح را روی زمین می آرد پشت لبخندی پنهان هر چیز روزنی دارد دیوار زمان که از آن چهره من پیداست چیزهایی هست که نمی دانم می دانم سبزه ای را بکنم خواهم مرد می روم بالا تا اوج من پر از بال و پرم راه می بینم در ظلمت من پر از فانوسم من پر از نورم و شن و پر از دار و درخت پرم از راه از پل از رود از موج پرم از سایه برگی در آب چه درونم تنهاست  * و پیامی در راه روزی خواهم آمد، و پیامی خواهم آورد. در رگ ها، نور خواهم ریخت. و صدا خواهم در داد: ای سبدهاتان پر خواب! سیب آوردم، سیب سرخ خورشید. خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد. زن زیبای جذامی را، گوشواری دیگر خواهم بخشید. کور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ! دوره گردی خواهم شد، کوچه ها را خواهم گشت، جار خواهم زد: ای شبنم، شبنم،‌شبنم. رهگذر خواهد گفت: راستی را، شب تاریکی است، کهکشانی خواهم دادش. روی پل دخترکی بی پاست، دب اکبر را بر گردن او خواهم آویخت. هر چه دشنام، از لب ها خواهم برچید. هر چه دیوار، از جا خواهم برکند. رهزنان را خواهم گفت: کاروانی آمد بارش لبخند! ابر را، پاره خواهم کرد. من گره خواهم زد، چشمان را با خورشید، دل ها را با عشق ، سایه را با آب، شاخه ها را با باد. و بهم خواهم پیوست، خواب کودک را با زمزمه زنجره ها بادبادک ها، به هوا خواهم برد. گلدان ها، آب خواهم داد خواهم آمدپیش اسبان، گاوان، علف سبز نوازش خواهم ریخت مادیان تشنه، سطل شبنم را خواهم زد. خواهم آمد سر هر دیواری، میخکی خواهم کاشت. پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند هر کلاغی را، کاجی خواهم داد. مار را خواهم گفت: چه شکوهی دارد غوک! آشتی خواهم داد آشنا خواهم کرد. راه خواهم رفت نور خواهم خورد. دوست خواهم داشت. * در گلستانه دشت هایی چه فراخ کوه هایی چه بلند در گلستانه چه بوی علفی می آید من در این آبادی پی چیزی می گردم پی خوابی شاید پی نوری ریگی لبخندی پشت تبریزیها غفلت پاکی بود که صدایم می زد پای نیزاری ماندم باد می آمد گوش می دادم چه کسی با من حرف می زد سوسماری لغزید راه افتادم یونجه زاری سر راه بعد جالیز خیار بوته های گل رنگ و فراموشی خاک لب آبی گیوه ها را کندم و نشستم پاها در آب من چه سبزم امروز و چه اندازه تنم هوشیار است نکند اندوهی سر رسد از سر کوه چه کسی پشت درختان است هیچ می چرد گاوی در کوه ظهر تابستان است سایه ها می دانند که چه تابستانی است سایه هایی بی لک گوشه ای روشن و پاک کودکان احساس جای بازی اینجاست زندگی خالی نیست مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست آری تا شقایق هست زندگی باید کرد در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور مثل خواب دم صبح و چنان بی تابم که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت بروم تا سر کوه دورها آوایی است که مرا می خواند.

شاعر: سهراب سپهری صدا: خسرو شکیبایی انتشارات: دارینوش