کتاب شکوه زندگی - میشائیل کومپفمولر

کتاب شکوه زندگی نوشته میشائیل کومپفمولر با ترجمه محمد همتی در نشر نو به چاپ رسیده است.

این کتاب روایتی از زندگی فرانتس کافکا نویسنده معروف آلمانی می باشد که همتای هم میهن اویعنی کومپفمولر،  آن را به تصویر کشیده است. در تابستان 1923 کافکا که از بیماری، نحیف و رنجور شده بود، تصمیم گرفت برای بهتر شدن روحیه اش به سواحل دریای بالتیک پناه ببرد و زندگی اش را در آن جا ادامه دهد اما  نمی دانست که در این سواحل زیبا، عشقی رویایی در انتظار اوست. میشائیل کومپفمولر از دل کافکای مریض و تنها، کافکایی عاشق را بیرون می کشد و به مخاطب نمایش می دهد. او تصویر زیبایی از زندگی کافکا در زیر سقف خانه محقری که او در آن زندگی می کند را  نشان داده و شکوه زندگی این مرد تنها را به معرض نمایش می گذارد. روایت این نویسنده آلمانی از زندگی کافکا به قدری جذاب و پر کشش است که خواننده تا انتهای کتاب و رسیدن به درکی عمیق از این عشق نمی تواند کتاب را زمین بگذارد. کتاب حاضر ماجرا محور نیست و این موقعیت های مختلف هستند که داستان را می سازند. موقعیت هایی که عشقی بی سرانجام را نمایش می دهند و هر چه مخاطب بیش تر در داستان پیش می رود این عشق، عمق بیش تری پیدا می کند و به جذابیت های کتاب می افزاید. "شکوه زندگی" تاکنون به بیش از بیست و چهار زبان زنده دنیا ترجمه شده و توانسته است جایزه ادبی معتبر "ژان مونه" را برای میشائیل کومپفمولر به ارمغان بیاورد.

برشی از متن کتاب

دکتر شامگاه جمعه ای در ماه ژوئیه از راه می رسد هنوز هوا بسیار گرم است و او خسته و کوفته با خودروی روباز از ایستگاه راه آهن به خانه رسیده است. این آخرین بخش سفر انگار تمامی نداشت اما او بالاخره رسیده است. الی و بچه ها چشم به راهش بودند و هنوز چمدان ها را زمین نگذاشته که فلیکس و گرتی با شتاب خودشان را به او می رسانند و از همان دم در امانش نمی دهند و یک بند حرف می زنند. بچه ها از صبح زود در ساحل بوده‌اند و همه فکر و ذکرشان این است که هر چه زودتر به آن جا برگردند و دست ساخته های شان را به دایی نشان دهند که قلعه شنی بسیار بزرگی است از آن قلعه هایی که ساحل پر از آن هاست. الی که هانای خواب آلود را بغل کرده به آن ها تشر می زند که دایی تازه از راه رسیده اذیتش نکنید. اما بچه ها دست بردار نیستند و یک بند از ماجرای آن روز شان حرف می زنند. سفر چطور بود؟ می خواهی اول چیزی بخوری؟ دکتر اصلا اشتها ندارد و مانده است که چه جوابی به الی بدهد. با این حال لحظاتی به طبقه بالا می‌ رود. بچه ها می خواهند به او نشان بدهند که کجا می خوابند. یازده و دوازده ساله اند و هزار و یک بهانه برای نرفتن به تختخواب و نخوابیدن ردیف می‌ کنند. بشقابی پر از جوز و میوه روی میز است. پارچ آبی هم در کنارش. گلویی تازه می کند و بعد به خواهرش می گوید که چقدر ممنونش است هر چه باشد قرار است سه هفته آینده همان جا غذا بخورد و زمان زیادی را با هم خواهند بود تا ببیند این چند هفته حالش بهتر می‌ شود یا نه. دکتر امیدی به این چند هفته هم ندارد ماه های بدی را پشت سر گذاشته و الی درست زمانی او را به سفر به سواحل بالتیک دعوت کرده که دیگر تاب ماندن در خانه پدری را نداشته است. خواهرش این اقامتگاه را در آگهی های روزنامه پیدا کرده است در یک آگهی که تخت خواب های عالی و قیمت معقول و علاوه بر آن تراس ها و مهتابی ها و ایوان‌های ستون داری درست کنار جنگل کهن سال و با منظره ای باشکوه دریا را وعده می داده است. اتاق دکتر در انتهای راهروست. چندان بزرگ نیست اما میز تحریری دارد. تشکش سفت است و از آن گذشته بالکنی باریک و مشرف به جنگل دارد که نویدبخش آرامش است. گرچه از ساختمانی در همان نزدیکی سر و صدای بچه ها به گوش می‌ رسد. چمدانش را باز می‌ کند چند دست لباس، زیرپوش، کتاب، کاغذ تحریر. می‌ تواند به مارکس نامه بنویسد و بگوید که مذاکراتش با ناشر جدید به کجا رسیده است اما برای این کار وقت بسیار است. از آن اتفاق های نادر بود که پس از آن همه سال دوباره گذرش به برلین بیفتد و بیست و چهار ساعت بعد هم این جا در موریتس باشد آن هم در خانه ای که اسمش گلوکاوف است. الی از راه نرسیده لطیفه ای ساخته و این اسم را به فال نیک گرفته است و امید دارد هوای ساحل به دکتر بسازد و چند کیلو وزن اضافه کند گرچه هر دو خوب می دانند که احتمالش خیلی کم است.

نویسنده: میشائیل کومپفمولر ترجمه: محمد همتی انتشارات: نشر نو