کتاب شب عید میلاد در خانه ی کوپی یللو

کتاب شب عید میلاد در خانه ی کوپی یللو اثر ادواردو د فیلیپو با ترجمه ی رضا قیصریه توسط نشر قطره به چاپ رسیده است.

کتاب پیش رو، نمایشنامه ای خواندنی را برای مخاطب روایت می کند که در شب عید میلاد به وقوع می پیوندد. قصه ی کتاب، در خانه ی "کوپی یللو"، و با شخصیت هایی به نام های "لوکا"، "کنچتتا"، "تومازینو" و "پاسکوآله" آغاز می گردد. "لوکا" مردی میان سال و صاحب خانه ی مذکور می باشد که در کنار همسرش، "کنچتتا"، زنی کدبانو و تندخو، فرزندش، "تومازینو"، پسری بداخلاق، تنبل و لجوج و هم چنین برادرش "پاسکوآله"، مردی جوان، روزگار می گذراند. در ابتدای داستان می خوانیم، "پاسکوآله" مدتی است که به بیماری سرماخوردگی مبتلا شده و جهت به دست آوردن سلامتی اش، در تمام طول مدت بیماری، در بستر خود استراحت نموده و هم اکنون، پس از بهبود وضعیت جسمانی اش، قصد دارد به بیرون از منزل رفته و ساعاتی را در کنار مردم کوچه و بازار سپری کند. وی ارتباط خوبی با همسر برادرش یعنی "کنچتتا" نداشته و همواره بدون دلیل واضح و مشخصی، با او به بحث و گفت و گو می پردازد. تمامی اعضای این خانواده، خود را برای رویارویی با آغاز عید میلاد محیا ساخته و مدام از نزدیک شدن به لحظات آن سخن گفته و مخاطب را مجذوب روایت خویش می سازند.

برشی از متن کتاب

پرده ی اول خانه ی کوپی یللو. دو تختخواب، یکی دو نفره و دیگری تک نفره، در انتها، سمت چپ راهرو. بالکن در سمت چپ. روی یکی از میزهای جلو بالکن یک ماکت نیمه تمام آخور تولد مسیح و تمام موادی که برای ساختنش لازم است: مقوا، قلم مو، چوب پنبه و یک پیت حلبی با چسب مخصوص. بین بالکن و تختخواب کوچک، در گوشه ای یک شیشه ی کوچک است که جلو آن یک سه پایه ی آهنی است، با دستشویی و یک سطل سفید براق. روی شیشه در سمت راست یک حوله آویزان است. در پای یک دیوار کوتاه در سمت چپ یک عسلی گذاشته شده است، با شمایل قدیسان و انواع اشیای مذهبی بر روی آن و در جلوشان، شمع و لامپ های خاموش. ساعت نه صبح بیست و سوم دسامبر است و لوکا در تختخواب دو نفره خوابیده است. جای زنش، کنچتتا، در تختخواب به هم ریخته و این یعنی خانم تازه از جایش بلند شده است. در تختخواب کوچک تر تومازینو خوابیده که ننیللو هم صدایش می کنند. کنچتتا، از سمت راست و با احتیاط تمام می آید داخل. یک دامن سفید نخی تنش است و روی شانه هایش یک شال پشمی انداخته. یک جفت کفش راحتی که از کفش کهنه ی شوهرش درست شده، پایش است. در یک دست یک فنجان قهوه ی گرم دارد که از آن بخار بلند می شود، در دست دیگرش یک پارچ آب. خواب آلود است. می آید کنار عسلی، فنجان را روی آن می گذارد، بعد می رود تا پارچ را کنار لگن بگذارد. فنجان را برمی دارد و می گذارد روی میز کوچک. با همان یکنواختی صدایش که از جمله عادت های اوست، سعی می کند شوهرش را بیدار کند. کنچتتا: لوکاریه، لوکاریه... بلن شو، ساعت نهه! لوکا غرولندکنان به پهلو می غلتد و دوباره به خواب می رود. زنش دست برنمی دارد. کنچتتا: لوکاریه، لوکاریه، بیدار شو، ساعت نهه. لوکا: (از جا می پرد و بیدار می شود.) آه. (زیر لبی می گوید.) ساعت نهه... کنچتتا: قهوه تو بخور. لوکا، تنبل و خواب آلود تکانی می خورد تا وانمود کند که می خواهد فنجان قهوه را بردارد، اما دو مرتبه خوابش می برد. کنچتتا که ترسیده است، دو مرتبه همان آهنگ را کوک می کند، منتهی این بار با لحن محکم تری. در همان حال جلو عسلی شروع می کند به لباس پوشیدن. کنچتتا: لوکاریه، لوکاریه... بیدار شو، ساعت نهه! لوکا: (وسط تختخواب می نشیند و دو شال کوچک، یکی نخی و دیگری که شال گردن است، را یک به یک از گردن باز می کند و بعد زیر چشمی همسرش را نگاه می کند.) چی؟ ساعت نهه؟ عجب زود ساعت نه شد! شب تا پاتو دراز می کنی تو رختخواب، هنوز هیچی نشده، می شه ساعت نه روز بعدش. کنچه، بیرون سرده؟ کنچتتا: آره خیلی سرده! آدم یخ می زنه. لوکا: امشب تازه متوجه شدم. دوتا پلیور پشمی، شال گردن، سردوشی، جوراب پشمی... یادت می آد کنچه، جوراب پشمی هایی که خودت خریدی و گفتی پشم خالصن و تو حراج خریدم شون، یادت می آد کنچه؟ کنچتتا بی آن که به کنایه های شوهرش اعتنایی بکند، همان طور مشغول پوشیدن لباس است. لوکا، عینک را از روی عسلی برمی دارد و با دقت پاکش می کند...

فهرست

مقدمه ی دبیر مجموعه مقدمه یادآوری و تشکر کترجم پرده ی اول پرده ی دوم پرده ی سوم درباره ی ادواردو

نویسنده: ادواردو د فیلیپو مترجم و پسین گفتار: رضا قیصریه انتشارات: قطره