کتاب سفر درونی - رومن رولان

کتاب سفر درونی نوشته رومن رولان با ترجمه م. ا. به آذین در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

این کتاب که رومن رولان در سال 1940 آن را نگارش کرده بود اما تصمیم به انتشار آن را نداشت، در سال 1942 به دلیل قرار گرفتن رولان در تنگناهای مادی، به چاپ رسید. از آن جایی که پاره ای از قسمت های این کتاب رنگ و بوی زندگی خصوصی اش را داشت، به همین دلیل ترجیح می داد که سفر درونی بعد از مرگش چاپ شود اما حالا که مجبور به انتشار آن شده بود، این قسمت های خصوصی و برخی از قسمت های سیاسی که ممکن بود باعث به دردسر افتادن اش شوند را حذف کرد و کتاب در قالب پنج فصل به دست چاپ سپرده شد. رولان تنها دو سال پس از انتشار این کتاب دار فانی را وداع گفت و زمینه چاپ چهار فصل باقی مانده نیز فراهم گشت. این نسخه از کتاب که م. ا. به آذین آن را به فارسی برگردانده است، تمامی نه فصل به علاوه ی متنی که رولان در سال 1940 هنگام هجوم آٖلمانی ها به فرانسه، نوشته بود را شامل می شود. ماجرای سفر درونی روی معماهای زندگی رولان پیش می رود و کشفیات او از زندگی را به مخاطب ارائه می دهد. این نویسنده فرانسوی که بسیاری او را پیام آور عشق و صلح می دانند، در کتاب حاضر به بیان مسائلی که منجر به شناخت کامل انسان از زندگی می شود، می پردازد و مخاطب را مشتاق می کند که سری به درون خودش بزند و خواسته ها و آرزوهایش را بهتر بشناسد.

برشی از متن کتاب

این سفر درونی، به تدریج که ادامه می یابد، برای من ماجرای شگفت آوری می ‌شود. من خود را کشف می ‌کنم. جهانی را باز می شناسم که هیچ گمان نمی بردم. من، با اعتماد به نقشه هایم و مطمئن از راستای حرکتم، بادبان برافراشته بودم و در عین توجه ام به احتمال وزش بادهای پیش بینی نشده  درباره سرزمین هایی که کشتی ام مرا بدان جا می رساند تردید نداشتم. اما جریان های آب مرا به سوی کرانه های دور دست که هیچ حدس نمی زدم می راند و من با حیرت درمی  ‌یابم که همه بار کشتی ام - خویشتنم و اندیشه ام و سرنوشت نهفته ام - به مقصد بندری جز آنها که می‌خواستم بروم بوده است. سرنوشت ما را دچار چه خطاهایی افسانه‌واری می ‌کند. نقشه های اندیشه مان که در کودکی به دست ما می دهند و پانزده بیست سال، ما روی نیمکت های خانواده و مدرسه می آموزیم که آنها را حرف به حرف بخوانیم و روایت کنیم و رسم کنیم! آنها کمتر از نقشه های آفریقا، پیش از اکتشاف آن به همت استانلی، خالی و بیهوده نیستند. در آنها، به دامنه های دو سوی کوه یک نام داده شده است، رگهای رودها، بسان درختی بی ریشه، در هم می خزند؛ تکه‌های شریان ‌ها قلب خود را در سمت راست می ‌جویند. این قاره سیاه است. چشم چون نمی بیند، همه چیز یکسان است. و به همان گونه، جان نیز قاره سیاه خود را دارد: قاره فراسوی هستی، مابعدالطبیعه، نه آنکه در ضابطه تعقل درآمده و به شیوه ساختگی در فلسفه ها بنا شده است و ما بعد الطبیعه احساس، آرزو و ترس، آنکه در روندی طبیعی از همه مسامات هستی درونی می تراود. جغرافیای امروزه، قلب، که در مرحله ابتدایی مانده است ، با حروف درشت بر نقشه این قاره نوشته است: خدا، روح، زندگی آن جهانی... و جغرافیدانان اگر نتوانند در تعیین جای خدا یا جای دل و جریان سرخ رگ های آن با هم به توافق برسند، برای شان خدا نامی است که سرزمین‌های هر چه مختلف تری را بی آنکه از هم متمایز شان سازد با آن فرو می پوشانند. در میان هزاران مومن که در یک کلیسا نماز می خوانند چه بسیار مردم دیندار که بی آنکه بدانند به خدایان مختلف باور دارند. از هزاران کسان بی ایمان که در یک میتینگ کارل مارکس یا لنین یا اندیشه آزاد را تایید می کنند، چه بسیارند کسانی که می پندارند منکر خدایند و کارشان جز این نیست که خانه اش را عوض می کنند. اینکه همه رنگ و نیم رنگ های شبهه کاری با خویشتن، از آنکه نادانسته منکر خداست، تا آنکه خدا پرست است و خود خبر ندارد... یکی از گرامی ترین کسانی که وجودش را وجود من درآمیخته بود، همیشه بر این باور بود که به خدا ایمان دارد و خود را در او مستغرق می پنداشت و حالا که من می دانم خدا برایش بی تفاوت بود و او دغدغه بود و نبودش را نداشت و سودای ایمانش متوجه چیز دیگری بود: زنده ماندن کسانی که دوست شان می داشت.

نویسنده: رومن رولان مترجم: م. ا. به آذین انتشارات: نیلوفر