کتاب سفر با حاج سیاح - احسان نوروزی

کتاب سفر با حاج سیاح نوشته احسان نوروزی توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

این کتاب سفرنامه ای خواندنی از اروپاگردیِ "احسان نوروزی" است که آغاز آن مربوط به روزهای پایانی سال 2010 می باشد. او این سفرنامه را بیش از هر چیز به نیت گزارش شرح حال خود به دوستانش نوشته است تا به آن ها نشان دهد در سفر چه چیزهایی را آموخته است. "نوروزی" عنوان این سفرنامه را "سفر با حاج سیاح" گذاشته، زیرا او دقیقاً به همان شهرهایی سفر کرده که "حاج سیاح" در سال 1860 به آن جا رفته بود. "میرزا محمد علی محلاتی" مشهور به "حاج سیاح"، جهانگردی که توانسته بود به عنوان اولین ایرانی رسماً تابعیت ایالات متحده آمریکا را از آن خود کند. او سفرهای طولانی مدتی به اقصی نقاط اروپا و آمریکای شمالی و هم چنین کشورهای شرق از جمله هندوستان صورت داده و کشورهای زیادی را دیده بود. وقتی که پس از هجده سال سفر به فرنگ، در سال 1877 به ایران بازگشت، وارد صحنه انقلاب مشروطیت شد و به خاطر نوشتن نامه ‌ای انتقاد آمیز به مدت بیست ماه به زندان افتاد. "احسان نوروزی" متن سفرنامه های "حاج سیاح" را بارها خوانده بود و این متون سرآغاز "سفر با حاج سیاح" برای او شد. حالا کتاب پیش رو سفرنامه ای جذاب و خواندنی را از زبان "نوروزی" به مخاطب عرضه می کند و تفاوت هایی که شهرهای مورد نظر بعد از سال های طولانی پیدا کرده اند را روایت می نماید.

فهرست

• مقدمه
• وین
• بوداپست
• براتیسلاوا
• پراگ
• برلین
• آمستردام
• پاریس
• بارسلون
• رم
• توسکانی

برشی از متن کتاب

حدود ساعت پنج بعد از ظهر می رسم به پراگ. در راه که بیدار می شوم و از پنجره ی اتوبوس به بیرون سرک می کشم، میبینم جاده و سبزه زارهای اطرافش از باران خیس است ولی آفتاب کم رمقی که از پشت ابرها بیرون زده تصاویر عجیبی خلق کرده: انبوه پشت بام های رسی رنگ در میان چمنزارهای سبز که بر فرازشان ابرهای ابلق در حرکت اند و مدام پرتوهای نور را رنگارنگ می ‌کنند. به خودم نوید می دهم که با شهری اعجاب انگیز طرف ام. از اروپا نشین های زیادی شنیده‌ام که پرتگ را سخت می شود فراموش کرد. (هر قدر از زیبایی شهری پراگ شنیده ‌ام، به همان نسبت فضای زنده هنری برلین هم نقل محافل مسافران است.) در ترمینال کوچک  پراگ (موسوم به فلورانس) پیاده می‌شوم، می خواهم سیگاری روشن کنم که دختری به زبان چک چیزی می پرسد. می گویم انگلیسی. می گوید پول می خواهد که سوار اتوبوس شود. اظهار تاسف می‌کنم و دور شدنش را نگاه می‌کنم، کوله ای به پشت دارد و کتابی به دست که فرصت نمی کنم عنوانش را ببینم اگر هم می دیدم احتمالا توفیری نداشت، قاعدتاً به زبان چک بود. آن طور که میزبانم در پراگ که پسری هم سن و سال خودم به اسم مارتین است برایم نوشته باید سوار مترو شوم به مقصد محله ای به اسم هایه. امیدوارم مترو همان نزدیکی باشد، که هست، درست جلوی ترمینال و امیدوارم این جا هم وارسی بلیط وسایل حمل و نقل عمومی جدی نباشد که گویا نیست. خوشبختانه ایستگاه‌هایه آخرین نقطه ی این مسیر است و لازم نیست مدام چشمم به تابلوی ایستگاه ها باشد یا گوش بسپارم به اعلان گوینده قطار که اسم ایستگاه ها را اعلام می‌کند. سوار کوپه شلوغی می شوم، با این منطق که احتمالا سر و کله ی ماموران در چنین واگن ‌های پر تجمعی پیدا نمی شود. ایستگاه آخر پیاده می شوم و به دنبال خیابان آنزکی می گردم. آقایی که ازش نشانی پرسیده ام اصلاحم می کند: آنژکی. که این طور. ز در زبان چک ژ تلفظ می شود. محله ای که در آن به دنبال خانه میزبانم می گردم به نظر سراسر مسکونی می ‌آید و کمابیش با ساکنانی از طبقه متوسط رو به بالا (سر و وضعش یادآور مجموعه های مسکونی فیلم های کیشلوفسکی است.) خانه را پیدا می ‌کنم ولی آن طور که مارتین در آخرین نامه اش نوشته ساعت 6 یا 7 عصر به خانه می رسد، پس برای خودم دراز می شوم روی نیمکت باغچه ی جلوی خانه. هوا چندان هم بد نیست و فقط باید نهایتا یک ساعت و اندی صبر کنم تا موعد قرار بشود، البته بختم را امتحان می کنم و زنگش را فشار می دهم که مطمئن شوم خانه نباشد؛ نیست. سیگاری دود می کنم و از فلاسکم قهوه فوری می نوشم. موجودی شبیه به موش، ولی بسیار بزرگتر از کنارم رد می‌شود و می‌رود میان باغچه برگ پوش. تعقیبش می ‌کنم، خارپشت است. به ساکنانی که هر از گاه از ساختمان میزبانم بیرون می آیند و یا داخلش می ‌شوند نگاه می ‌کنم، عمدتاً همراه سگ اند و همگی بعد از ورود یا خروج در حالی که نگاهی عجیب به من می اندازند در را قفل می کنند. صفحه 67

نویسنده: احسان نورزی انتشارات: افق