کتاب سربلند - محمدعلی جعفری

کتاب سربلند به قم محمدعلی جعفری در نشر شهید کاظمی به چاپ رسیده است.

"سربلند" کتابی بسیار زیبا و خواندنی است که از سرگذشت زندگی پر فراز و نشیب شهید مدافع حرم، محسن حججی روایت می کند. "حججی" متولد سال 1370، در ‌نجف آباد اصفهان چشم به جهان گشود؛ وی دانش آموخته ی مرکز آموزش علمی کاربردی در رشته ی تکنولوژی کنترل بود. این شهید گران قدر، با ملحق شدن به نیروهای ایرانی موسوم به مدافع حرم به مقابله با داعش در سوریه پرداخت و در جریان عملیات صورت گرفته در گذرگاه مرزی الولید به مدت دو روز توسط  نیروهای داعش اسیر شد. آن ها طبق روال همیشگی خود، حججی را در طی دوره ی اسارت، در مناطق تحت کنترل شان گردانده و سپس در کمال بی رحمی او را که از ناحیه ی پهلو نیز دچار جراحت شده بود را به شهادت رساندند. سرانجام نیروهای ایرانی در ازای تحویل پیکر مطهر او و دو کشته ی مقاومت لبنان و هم چنین چند اسیر، با داعش به توافق رسیده و در مقابل 350 تن از نیروهای داعش به همراه خانواده هایشان را به شرق سوریه منتقل کردند. مولف، کلیه ی مطالب بیان شده در طول کتاب را بر اساس اظهارات نزدیکان، اقوام و یادداشت های شخصی شهید، با بهره گیری از بیانی ساده و روان به نگارش در آورده است و به راحتی با مخاطب ارتباط برقرار کرده و او را تا پایان با خویش همراه می سازد.

فهرست

فصل اول: حوری موری ممنوع فصل دوم: یکی شون بهت چشمک می زنه فصل سوم: صد رحمت به مارکوپلو فصل چهارم: خودت رو توی بیابون بساز فصل پنجم: مثل چک برگشتی فصل ششم: تقصیر خودش بود آلبوم تصاویر اسناد

برشی از متن

سید یاسر حسینی دایی همسر شهید یک روز به سرم زد به خواهرم سر بزنم. جلوی خانه اش دیدم یک جوان ریشوی علیه السلام می پلکد. موتور را گذاشتم روی جک و رفتم جلو. خواهرم رسید و مرا به او معرفی کرد. با هم سلام علیکی کردیم. پشت سرش پدر و مادرش بیرون آمدند و رفتند. فضولی ام گل کرد: «کی بودن؟» -           اومده بودن خواستگاری زهرا. -           این پسره؟! ... زهرا؟ توی کتم نرفت. نه هیکل داشت، نه سر و رو، نه تیپ. باورم نمی شد از خواهر زاده ام بله بگیرد. زهرا خیلی سرتر بود. این وصلت را حماقت محض می دانستم. گذشت تا شب عقدشان. دیدم اصلا اهل رقصیدن نیست، نچسب است، کناره می گیرد. تو دلم گفتم که این هم نان کره خور است، بلد نیست بیاید در جمع جوان ها و خودش را با ما وفق دهد. توی رفت و آمدها دیدم نه، آن قدرها هم بچه ی بدی نیست، اهل بگو بخند و شوخی است؛ اما تا من و زنم وارد خانه ی خواهرم می شدیم، سرش را زیر می انداخت و با یک احوال پرسی خشک و خالی می زد به چاک. خیلی بهم بر می خورد. یعنی چه؟ ناسلامتی مهمانی گفته اند، بزرگ تری گفته اند، کوچک تری گفته اند! این دیگر چه ادا و اطواری است؟ تا این که یک روز خواهرم زنگ زد و گفت: «داداش قدمت رو چشم؛ ولی از این به بعد اگه خواستی بیای خونه مون به زنت بگو چادر سر کنه؛ این جوری آقا محسن معذبه!» گفتم: «چشم» و گوشی را قطع کردم. قصد کردم دیگر پایم را در آن خانه نگذارم. مدتی گذشت. دلم طاقت نیاورد نروم خانه ی خواهرم. به زنم گفتم: «یه چادر بنداز توی کیفت که اون جا بندازی سرت به قبای دامادشون برنخوره!» دوباره باز سرش را بالا نیاورد و خیلی سرسنگین با ما تا کرد. ولی این دفعه صحنه را خالی نکرد. نشست و کمی با هم خوش و بش کردیم. ولی با هم اخت نشدیم. همیشه یک تسبیح گلی دستش بود. گفتم: «آقا محسن، هی با این تسبیح چی میگی لب می جنبونی؟» به خودم گفتم اگه به من بود، این سی و سه دانه را ظرف دو دقیقه قرش می دادم می رفت؛ صدتایی نیست که این همه مشغولش شده است. -           دارم برای زمین ذکر می گم. تا دید نزدیک است چشمانم از حدقه بزند بیرون، گفت: -           روی این زمین می خوابیم، راه می ریم، نباید مدیونش بشیم! در دلم به ریشش خندیدم. -           خدا وکیلی ذکر گفتن برای زمین دیگه چه صیغه ایه که از خودتون در آوردید؟! اصلا نمی فهمیدمش. عید نوروز با زهرا آمد خانه مان. عدل برگشت و به مجسمه ی زن گوشه ی اتاق گیر داد: «دایی اگه ناراحت نمی شی جای این مجسمه، عکس شهید کاظمی را بذار.» سری جنباندم که یعنی ببینم چه می شود؛ ولی ته دلم گفتم: اینم با این سپاهی بازیاش زیادی رو مخه! انگار حرف دلم را از چشمانم خواند. نیش خندی زدی و گفت: «ایشالا بهش می رسی!» مدتی به این فکر می کردم که چرا گفت عکس شهید کاظمی؟!...

• (روایت هایی از زندگی شهید محسن حججی)
• نویسنده: محمدعلی جعفری
• انتشارات: شهید کاظمی