کتاب زویی و عینک ایده ساز 1 (عملیات نجات اژدها)

کتاب عملیات نجات اژدها اولین جلد از مجموعه ی زویی و عینک ایده ساز، نوشته ی آژیا سیترو و ترجمه ی هدا نژادحسینیان با تصویرگری مریون لیندزی توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

زویی که دختر بسیار باهوش و کنجکاوی است مدتی ست عکس دختربچه ای که قورباغه ای بنفش روی سرش نشسته و در کشوی میز کار مادرش است توجه او را جلب کرده. بالاخره یک روز مادر ماجرای عکس را برای او تعریف  می کند: سال ها پیش زمانی که او هم سن و سال زویی بوده یک روز برای گردش به جنگل می رود؛ و ناگهان قورباغه ای بنفش و براق که زخمی روی زمین افتاده بوده توجه او را به خودش جلب می کند. مادر قورباغه را همراه خودش به خانه می آورد و تا بهبودی کامل از او مراقبت می کند. بعد از چند روز متوجه می شود که قورباغه می تواند مانند انسان ها صحبت کند. ظاهرا او موجودی جادویی بوده و به مادر زویی می گوید که حیوانات زیادی مانند او در جنگل زندگی می کنند که هر کسی قادر به دیدن آن ها نیست. مادر به قورباغه می گوید که هر وقت خودش و دوستان دیگرش به کمک احتیاج داشتند می توانند روی او حساب کنند. او زنگ مخفی کوچکی در پایین در اصطبل وصل می کند و به قورباغه می گوید به بقیه حیوانات جادویی اطلاع دهد که هر وقت نیاز به کمک داشتند کافی است به اصطبل آمده و زنگ را فشار دهند. از آن پس حیوانات جادویی زخمی بسیاری به اصطبل خانه می آمدند تا مادر زویی آن ها را درمان کند. تا اینکه مادر زویی مجبور می شود به مدت یک هفته به سفر کاری برود و از زویی می خواهد در زمانی که نیست اگر زنگ به صدا درآمد به حیوانات جادویی کمک کند. یک روز بعد از رفتن مادر زنگ مخصوص حیوانات جادویی به صدا در می آید و اولین عملیات زویی آغاز می شود...

مجموعه ی زویی و عینک ایده ساز شامل چند جلد کتاب با عناوین مختلف است که برای کودکان و نوجوانان به چاپ رسیده است. هر جلد از چند داستان کوتاه به هم پیوسته تشکیل شده و شخصیت اصلی در همه ی آن ها دختر کوچولوی باهوش و خیال پردازی به نام زویی است. او دلش می خواهد مانند مادرش که یک دانشمند است دائم آزمایش های مختلف انجام دهد. زویی عینکی محافظی برای چشم هایش دارد که هنگام انجام آزمایش به چشمش می زند؛ او باور دارد که هرگاه عینک را بالای سرش می گذارد ایده های جالبی به ذهنش می رسد به همین دلیل اسم آن را عینک ایده ساز گذاشته است.

برشی از متن کتاب

خیلی هیجان زده بودم و کلی هم سوال داشتم. «چرا این عکس نور بنفش دارد؟ به خاطر جادویی بودنش؟ چرا من تا به حال هیچ کدام از موجودات سحرآمیز را ندیده ام؟ هنوز هم می آیند این جا، نه؟ کجا نگه شان می داری؟ الان هم چیزی این جا هست؟» مامان خندید، «اووف! خب، اجازه بده ببینم. اوهوم، عکس چون جادویی ست برق می زند. هر وقت از یک موجود سحرآمیز عکس بگیری، کمی از جادویش توی عکس لاقی می ماند. وقتی یک حیوان سحرآمیز کمک بخواهد، من توی اصطبل ازش مراقبت می کنم. و در آخر هم باید بگویم نه، هیچ حیوان سحرآمیزی الان این جا نیست. بعضی وقت ها تا هفته ها کسی به کمک احتیاج ندارد. حالا وقتی اصطبل را بهت نشان بدهم. همه چیز را بهتر می فهمی. بیا برویم.» با مامان که به سمت اصطبل می رفتیم، توی دلم به خودم خندیدم. هیچ وقت توی اصطبل بازی نمی کردم چون به نظرم جای خیلی حوصله سربری می آمد ولی انگار حسابی اشتباه می کردم. مامان من را به سمت در پشتی اصطبل برد. «پیپ قبل از این که به جنگل برگردد زنگ مخصوصی روی در پشتی گذاشت. فکر می کردم فقط خودم می توانم ببینمش حدس می زنم تو هم می توانی.» ساسافراس با میوی بلندی وسط حرف مامان پرید. مامان خندید. «خب باید بگویم حیان های باهوشی مثل ساسافراس هم می توانند ببینندش.» روی زمین زانو زدم و همه جای دیوار پشتی را خوب نگاه کردم. اما من که چیزی نمی بینم.» «روی شکمت دراز بکش، حالا یک کم چپ تر، کمی هم پایین تر، می بینی اش؟» سرم را که پایین تر بردم، چمن ها گردنم را قلقلک دادند. یکهو دکمه ی گردی را دیدم که همه چیزش شبیه زنگی معمولی بود. جز این یکی که به رنگ رنگین کمان می درخشید. سرم را کمی بالاتر آوردم، ناپدید شد. وااای... پس بگو چرا قبلا زنگ را ندیده بودم. هر چند حالا که خوب فکر می کنم، به نظرم قبلا صدایش را شنیده بودم. گاه گاه، صدای جرینگ قشنگی از دفتر مامان می آمد. او همیشه می گفت صدای زنگ هشدار موبایلش است که یادآوری می کند کاری را انجام دهد. هیچ وقت به فکرم نرسید بپرسم چه کاری.

نویسنده: آژیا سیترو مترجم: هدا نژادحسینیان تصویرگر: مریون لیندزی انتشارات: پرتقال