کتاب رقعه - حمیدرضا برقعی

کتاب رقعه به قلم سید حمیدرضا برقعی در نشر فصل پنجم به چاپ رسیده است.

این اثر، سومین کتاب این شاعر جوان است و بعد از کتاب های طوفان واژه ها و قبله مایل به تو قرار دارد. برقعی این شعرها را در بازه ای حدودا دو ساله، از سال 90 تا 92 سروده است و در سال 1393 برای اولین بار به چاپ رسید. بیشتر کتاب های این شاعر جوان، زمینه و موضوع آیینی و مذهبی دارند و اشعار علوی،‌عاشورایی، مهدوی، فاطمی و … بسیار در کارهای او به چشم می خورند. این کتاب نیز با موضوعات آیینی و مذهبی سروده شده است اما در آن شعرهایی با مفاهیم و مضامین دیگر نیز به چشم می خورند. قالب شعری این اشعار غزل، چهارپاره و قصیده هستند و وزن های متفاوتی دارند. شاعر می خواهد با اشعارش پلی میان شعرهای عامه پسند و خاص پسند برقرار کند. برقعی نام این اثر را رقعه یعنی نامه گذاشته است و حسن انتخاب آن از تاریخ بیهقی آمده است. در تاریخ بیهقی چنین گفته شده است که "ما حرف ‌هایی را که نمی ‌توانستیم به صورت شفاهی به پادشاه بگوییم در نامه‌های کوتاهی به اسم رقعه می‌نوشتیم و به پادشاه می ‌دادیم." پس نویسنده با این تفکر که بعضی حرف ها و شعر هایی را که نمی تواند به صورت شفاهی به ائمه بزند، با الهام از این اثر ادبی و تاریخی فارسی، به صورت نوشته در می آورد و بیان می کند و به همین جهت نام آن را رقعه نهاده است.

برشی از متن کتاب

" اتمام حجت ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟ باغ هامان همه دور از نفس پاییزند ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟ در فراوانی این فصل تو را کم داریم ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟ نامه نامه لک لبیک اباعبدالله حرف هاتان همه از ریشه و بن باطل بود چشمه هاتان همه‌ی از ده بالا گل بود بی گمان در صدف خالی تان دری نیست بین این لشکر وامانده دگر حری نیست بی وفایی به رگ و ریشه آن مردم بود قیمت یوسف زهرا دو سه من گندم بود چه بگوید قلمم مانده زبانم قاصر دشت لبریز شد از غربت "هل من ناصر" در سکوتی که همه ملک عدم را برداشت ناگهان کودک شش ماهه علم را برداشت همه دیدند که در دشت هماوردی نیست غیر از آن کودک گهواره نشین مردی نیست مثل عباس به ابروی خودش چین انداخت خویش را از دل گهواره به پایین انداخت خویش را از دل گهواره می اندازد ماه تا نماند به زمین حرف اباعبدالله عمق این مرثیه را مشک و علم می دانند داستان را همه اهل حرم می دانند بعد عباس اگر آب سراب است سراب غیر آن اشک که در چشم ارباب است رباب کمی آرام که صحرا پر گرگ است ولی و خدای من و تو نیز بزرگ است علی پسرم می روی آرام و پر از واهمه ام بیشتر دل نگران پسر فاطمه ام   غم خوب نشاندی روی زخم کهنه من مرهم خوبی حریمت آشنا کرده مرا با عالم خوبی جهان،این هیچ سردرگم، فریبم داد با گندم برای دفعه چندم نبودم آدم خوبی گریزان از همه دنیا خودم را یافتم این جا خودم را با بدی هایم کنارت ای همه خوبی رها کردی مرا از غم نشاندی جای آن غم، غم غم دیگر که خیلی دوستش دارم غم خوبی شلوغی ضریح تو عجب آشفته گیسویی ست سپیدی ها سیاهی ها چه در هم برهم خوبی تو می آیی و از نزدیک می بینم تو را آخر همان وقتی که می میرم عجب می میرم خوبی به همین سادگی تمام پنجره را غرق حسن یوسف کن دل اهالی این کوچه را تصرف کن قدم بزن وسط شهر باصدای بلند به عابران پیاده غزل تعارف کن وبی بهانه تبسم کن و نگاهت را شبیه اینه ها عاری از تکلف کن سپس به مجلس ترحیم یک غریبه برو وچشم های خودت را پر از تاسف کن صدای ضبط,اتوبان,هوای بارانی به خود بیا! نرسیده به قم توقف کن سلام دختر باران! سلام خواهر ماه! بهشت را به همین سادگی تصرف کن"

فهرست

شاعر درباری/ همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می خوانم  غم خوب/ نشاندی روی زخم کهنه ی من مرهم خوبی   چای عراقی/ هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد  در اتوبوس کاروان/ رسیده ام به تو اما گریستم تا تو   بی تابی مرغابی ها/ وقت پرواز آسمان شده بود  صبح زود بهشت/ هنوز راه ندارد کسی به عالم تو  به همین سادگی/ تمام پنجره را غرق حسن یوسف کن  آبادان ویران/ دوباره پر شده از عطر گیسویت شبستانم  نشانه ای که ندارم/ تویی بهانه ام اما بهانه ای که ندارم  پلنگ دره/ گم کرد شبی راه و مسیرش به من افتاد  تمرد/ شب گذشته من و او چه خواب خوبی بود  سکوت/ سکوت عین سکوت است، بی همانندست  ناگهان/ کیستی ای بی گمان  سرتاسر/ به نام نامی سر بسمه تعالی سر  اقلیم نمی دانم/ شعر اگر از تو نگوید همه عصیان باشد اتمام حجت/ ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟ به استقبال پروانه/ بار دیگر دل من هوایی ست  انگار همین دیروز بود/ خانه پیرزن ته کوچه

• مجموعه شعر
• نویسنده: سید حمیدرضا برقعی
• انتشارات: فصل پنجم