کتاب شنل قرمزی خیلی از خودش متشکر بود!

کتاب شنل قرمزی خیلی از خودش متشکر بود!

شاید داستان شنل قرمزی به گوشتان خورده باشد. بله! درست است. شنل قرمزی! اما شنل قرمزی داستان ما با آن شنل قرمزی معروف، زمین تا آسمان فرق می کند. در این داستان گرگی گیاه خوار وجود دارد که چند هفته است غذا نخورده و به دنبال غذا می گردد. او به وسیله ی حس بویایی قوی اش وجود دختری را در جنگل حس می کند. شنل قرمزی کیکی را که مادرش برای مادربزرگ درست کرده همراه خود دارد و به سمت خانه ی او می رود. گرگ داستان ما از آن جایی که خیلی گرسنه است. نقشه ای می کشد تا شنل قرمزی، مادر بزرگ و کیک کره ای رایک لقمه چپ کند و یک دلی از عذا در بیاورد؛ اما.......

کتاب راستش را بخواهید، شنل قرمزی خیلی از خودش متشکر بود از مجموعه‌ی حالا داستان را من تعریف میکنم نوشته‌ی تریشا اسپید شسکان با ترجمه‌ی محبوبه نجف خانی و تصویرگری چرالد گرلس توسط انتشارات گیسا به چاپ رسیده است.

 

برشی از متن کتاب

ملچ! ملوچ! وای، ببخشید. داشتم ناهارم را می خوردم. اسم من گرگ است... گرگ بدِ گنده. شاید قصه یشنل قرمزی کوچولو را شنیده باشید. همان که درباره ی یک دختر و مادر بزگش است . به نظرم، همه شنیده اند ، اما غصه ی من فرق دارد. گفتم غصه؟؟ منظورم قصه بود. روزی روزگاری، هر چه مواد غذایی در خانه داشتم ، تمام شد. گنجه ام خالی خالی بود. فریزرم هم همینطور. تمام سبزی ها و میوه های توی باغچه ام را هم خورده بودم. گرگ های دیگر گرسنه شان که می شود حیوان های کوچک جنگل، مثل سنجاب های خط دار، خرگوش ها و سنجاب های معمولی را می خورند. اما من گیاه خوارم. درست شنیدید، من گوشت نمی خورم. راستش، سعی می کنم که نخورم. من عاشق سیبم. سیب سرخ تردو آب دار، سیب سبز، سیب زرد..... کلا از همه نوعش را دوست دارم، ولی متاسفانه، تا فصل سیب چینی زمان زیادی مانده بود. چند هفته بود که چیزی نخورده بودم و از گرسنگی دلم غش می رفت. ناله و قارو قور می کرد و زوزه می کشید. حتی غرش می کرد. بعد، یک دفعه دماغم به کار افتاد. فین. فین. بو کشیدم. بوی چی بود؟ بوی دختر. فین. فین. بو کشیدم بوی چی بود؟ بوی کیک کره ای. آن هم توی این جنگل؟ باید سرو گوشی آب می دادم. بعد، سرو کله اش پیدا شد: شنل قرمزی کوچولو هیکلش مثل سیب بزرگ و شیرین، گرد و قلنبه و آبدار بود. قرمزی کوچولوشنلش را از این طرف و آن طرف تکان داد و گفت:«قشنگ است مگر نه؟» گفتم: «آره.» گفت:« من هم قشنگم، مگر نه؟» تصویر خودش را توی آب برکه دیده بود و داشت از خودش تعریف می کرد. قرمزی کوچولو گفت:« با این شنل ، حتی قشنگ تر از همیشه شده ام.» واه، واه! این دختره چقدر از خودش متشکر بود! شکمم به قارو قور افتاد. اما همان موقع، قرمزی کوچولو گفت:« خیلی ذوق دارم هرچه زودتر مادر بزرگم ببیندم که امروز چقدر قشنگ شده ام. مادرم برای مادر بزرگ کیک کره ای داده تا برایش ببرم.» شکمم زوزه کشید. با خودم گفتم:« دو تا غذا! مادر بزرگ را برای صبحانه میخورم، قرمزی کوچولو را برای ناهار( وکیک کره ای را هم برای دسر.)» پرسیدم: «مادر بزرگت کجا زندگی می کند؟» قرمزی کوچولو با انگشت راه باریکی را نشان داد و گفت: « آن طرف، وسط چمن زار، توی یک خانه ی قهوه ای » خانه را می شناختم نقشه ای کشیدم. گفتم:« بیا بازی بکنیم.» قرمزی کوچولو گفت:« من تو این بازی معرکه ام !» گفتم:« حتما همینطور است. تو از این راه برو. من هم ازآنیکی راه می روم. آن وقت می بینیم کی اول می رسد خانه ی مادر بزرگ» گفت:« من می رسم، من سریع تر و قشنگ تر از همه هستم» گفتم: « حتما همین طور است» دلم مالش می رفت. قبل از اینکه صدای قارو قورش بلند شود، بنا کردم به دویدن. هیچکس جنگل را به خوبی من نمی شناسد. راه میان بر را انتخاب کردم. فین. فین. نفس عمیقی کشیدم. این بوی چی بود؟ بوی خوش بو کننده ی هوا یا عطر سیب؟ تق تق در زدم. کسی بلند گفت:« کی در می زند؟» با صدای نازک گفتم:« منم، نوه تان! مادر برایتان کیک کره ای داده!» مادر بزرگ گفت:« در باز است» مادر بزرگ کلاه خوابش را روی سرش مرتب کرد و گفت:« قشنگ است، مگر نه؟» با خودم گفتم:« به قشنگی یک سیب آب دار» مادر بزرگ گفت: « من هم قشنگم، مگر نه؟» حتما شما این ضرب المثل را شنیده اید که می گویند، مثل سیبی که از وسط دو نصف کرده باشند؟ خب، این یک ضرب المثل کاملا درست است.

• حالا داستان را من تعریف می کنم
• داستان شنل قرمزی از زبان گرگ
• نویسنده: تریشا اسپید شسکان
• تصویرگر: جرالد گرلس
• مترجم: محبوبه نجف خانی
• انتشارات: گیسا