کتاب دیداری شگفت با مولانا جلال الدین مولوی (سفرهای پرماجرای داری و ناری)

کتاب دیداری شگفت با مولانا جلال الدین مولوی نوشته ی ابوالقاسم فیض آبادی توسط نشر نخستین به چاپ رسیده است.

کتاب جلد 8 از مجموعه ی " سفرهای پرماجرای داری و ناری " است. در این جلد داری و ناری به دیدار " مولانا " می روند. جلال الدین محمد بلخی مشهور به مولوی و مولانا رومی در سال 604 هـ . ق. به دنیا آمد. او از شاعران ایرانی تبار و پارسی گوی است. القاب او جلال الدین، خداوندگار و مولانا است. زبان مادری وی پارسی بوده است. او در میان بزرگان اندیشه و شعر ایران، مقام والایی دارد. نوشتهاها و آثارش دنیاگیر است و به عنوان فیلسوف و انسان کامل، جایگاهی بسیار برجسته دارد. با آن که آثارش جهانی است، ولی پارسی زبانان بهره ی خود را از او بیشتر می دانند، چرا که هزاران بیت از اشعار او فارسی است. خطبه ها، نامه ها و تقریرات (تعالیم او به شاگردانش که ثبت شده و روزانه است) نیز به فارسی است. فقط حدود هزار بیت عربی و کمتر از پنجاه بیت به زبان های یونانی/ترکی دارد. مثنوی از برجسته ترین آثار او است که سی هزار بیت در قالب چهار دفتر دارد. دیگر اثر مولوی غزلیات شمس تبریزی است که به دیوان شمس معروف است و مجموعه ای از غزلیات مولاناست. این دیوان در حدود پنجاه هزار بیت شعر دارد. دیگر آثار او عبارتند از: رباعیات، فیه ما فیه، مکاتبات و مجالس سبعه.

" ناری "و " داری " خواهر و برادر نوجوانی هستند که برای دیدار مادربزرگ شان به روستای " ظریف آباد " جایی نزدیک " سبزوار " می روند. آن ها در زیر زمین خانه ی مادربزرگ شان صندوقچه ای قدیمی با وسایل قدیمی و کهنه پیدا می کنند. یکی از وسایل صندوقچه کتابی قدیمی است که سرگذشت دانشمندان و مشاهیر ایرانی را بازگو می کند. در حاشیه ی کتاب دست خط هایی از افرادی وجود دارد که به وسیله ی کتاب به زمان آن دانشمندان و مشاهیر سفر کرده اند و با آن ها آشنا شده و صحبت کرده اند. داری و ناری از فهمیدن این مسئله متعجب می شوند و سعی می کنند تا آن ها نیز به این سفرهای خیال انگیز بروند. در هر جلد از این مجموعه کودکان و نوجوانان با یکی از دانشمندان و مشاهیر ایران زمین، سرگذشت، زندگی، خدمات مهم آنان و دورانی که در آن زندگی می کرده اند، آشنا می شوند.

 

برشی از متن کتاب

درخانه ی مولانا مولانا به همراه بچه ها و در انتهای بازار به کوچه ای پیچید و سپس در مقابل یک در چوبی بزرگ ایستاد. کوبه ی در را به صدا درآورد. بانویی در را باز و سلام کرد. مولانا گفت: «درخانه میهمان آمده.» آن بانو نگاهی به بچه ها انداخت. بچه ها سلام کردند. او هم با رویی گشاده میهمانان را پذیرفت و در حالی که نان را از مولانا می گرفت، گفت: «ناهار آماده است. هوا سرد است شیربرنج درست کرده ام.» همگی داخل شدند و بعد از گذر از حیاطی که در یک طرف آن برف زیادی جمع شده بود و مشخص بود حاصل پارو کردن است، وارد اتاق بزرگی شدند. مولانا ردای خود را برداشت و تعرف کرد بچه ها بنشینند. بانوی خانه فوری رفت و با ظرفی فلزی به شکل لگن و ظرف دیگری همانند گلاب پاش برگشت. لگن را مقابل استاد گذاشت، از ظرف دیگر آب بر دستان او ریخت. استاد دست ها را شست. بعد لگن را مقابل بچه ها گذاشت و آب ریخت و آنها دست هایشان را شستند. بانو ظرف ها را برد و برگشت سفره انداخت و نان ها را بر سفره نها و رفت و با دیگچه ای سنگی برگشت و بعد بشقاب ها ی سفالی آورد و کوزه کوچکی در کنار سفره گذاشت.در بشقاب ها شیربرنج کشد و روی آن از کوزه شیره ریخت. مولانا گفت: «امیدوارم از این غذا خوشتان بیاید. البته غذای مقوی ای است و شیره ی انگور صدچندان به قوتش می افزاید.» بچه ها این غذا را بارها خورده بودند. حتی مادربزرگشان به همین شکل درست می کرد. ناری گفت: «ما با این غذا ناآشنا نیستیم و بارها در خانه ی مادربزرگمان خورده ایم. خیلی خوبست.» و رو به بانو از او تشکر کرد. داری هم گفت: «من هم ممنونم و امیدوارم من و خواهم مزاحم اوقات شما نشده باشیم.» بانو که از ادب بچه ها خوشش آمده بود، آن ها را تحسین کرد از مولانا پرسید: «نمی خواهید این میهمانان را معرفی کنید؟» مولانا به آرامی گفت: «پس از غذا آشنا خواهیم شد.» نان تازه با شیربرنج داغ و شیره ی خوش عطر در آن هوای سرد چسبید و بچه ها با میل و رغبت آن را خوردند. مولانا غذایش را تمام نکرده، دست به دعا برداشت: «یا رب هیچ گرسنه ای را بی سفره و هیچ سفره ای را بی برکت مگذار.» همگی آمین گفتند و سفره جمع شد و مولانا به بانو گفت: «این عزیزان از سفر دور و از ایران آمده اند.» بانو اظهار خوشحالی کرد و گفت: «بوی هل و زعفران می دهند.» و به بهانه ای آن ها را تنها گذاشت. مولانا گفت: «کتابتان از چه کسانی می گوید؟» داری گفت: «ابوعلی سینا، زکریای رازی، عمر خیام، ابوالقاسم فردوسی، عطار نیشابوری و بسیاری دیگر از اندیشمندان.» -خدایشان رحمت کند و روح عطار بزرگوار شاد  که ملاقات زیبایی در کودکی همراه پدرم با او داشتم و هدیه گرانبهایش که کتاب اسرارنامه بود، هنوز هم زینت بخش کتابخانه من است.» مولانا ادامه داد: «می خواهم بدانم جایگاه علم و معرفت در روزگارتان چگونه است؟» ناری گفت: «در زمان ما بشر به علوم بسیار دسترسی یافته و هر روز چیزهای جدیدی اختراع می کند و هر علم پایه ای می شود برای یک کشف جدید.» -آری این جایگاه برای انسان پیش بینی می شد. اما آیا معرفت و کرامت انسان هم به همین میزان رشد داشته است؟ آیان انسان ها به آن درجه رسیده اند که قدر یکدیگر را بدانند و همیدیگر را دوست داشته باشد و بر هم کینه و غرض نورزند و برای رسیدن به سعادت و خشبختی پای بر اعتقادات و معرفتشان نگذارند.»

نویسنده

" ابوالقاسم فیض آبادی " در سال 1333 در تهران به دنیا آمد. دوران کودکی‌اش را در محله ی نظام آباد گذراند. و دوران نوجوانی و دوره‌ی دبیرستان را در نارمک طی کرد. او در سال 55 در رشته ی ریاضیات کاربردی از مدرسه عالی ریاضیات و مدیریت اقتصادی کرج فارغ‌التحصیل شد. نزدیک به چهل سال است در ارتباط با کتاب؛ اعم از آماده سازی، تولید و نشر همکاری می کند. از سال 73 با عنوان نشر نخستین به جرگه‌ی ناشرین کتاب پیوست و در زمینه‌ی کتاب‌های عمومی و کودک و نوجوان به کار خود ادامه داد. سال 1390 اولین قصه‌اش را نوشت. قصه‌ی " آرش کمانگیر " که روایتی از دوران کودکی آرش است. همچنین مجموعه‌ای با عنوان " سفرهای پرماجرای داری و ناری " در قالب داستان تخیلی نوشته است. این مجموعه برای آشنایی کودکان و نوجوانان با اندیشمندان و مشاهیر ایران است، و در 20 جلد تاکنون چاپ و منتشر شده است. از دیگر آثار او می توان به " تبر زین نادر " ، " قصه در قصه " ، " قصه‌های خانوم بزرگ از چله کوچیک تا چله بزرگ " اشاره کرد.

• سفرهای پرماجرای داری و ناری
• نویسنده: ابوالقاسم فیض آبادی
• تصویرگر: میثم خانکشلو
• انتشارات: نخستین