کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی

کتاب دو رساله عیش پیری و راز دوستی اثر سیسرون با ترجمه ی محمد حجازی توسط انتشارات علمی و فرهنگی به چاپ رسیده است.

این کتاب دو نمایش نامه ی "عیش پیری" و "راز دوستی"، اثر "سیسرون"، خطیب، سیاست‌ مدار و فیلسوف معروف رومی را ارائه می دهد که هر یک از آن ها، با تشریح روایتی زیبا، هنر نویسندگی و نوع بینش و تفکرات ارزشمند سیسرون را در برابر مخاطب متجلی می سازند. مترجم در مقدمه، اظهار می کند که جهت جلوگیری از بیان مطالبی خسته کننده و با هدف جلب توجه بیش تر خواننده به اصل متن این دو داستان، به حذف اسامی و اشارات تاریخی پرداخته و به صورت گزینشی، فقط مطالب و جملات مورد نیاز را ارائه کرده است. سیسرون این نمایش نامه ها را در سن 62 سالگی و در حالت روحی آشفته و شرایطی نگاشته که هم "نولیولا"، دختر عزیزش را به تازگی از دست داده و هم از سزار شکست خورده و از میدان سیاست خارج شده است. به عنوان مثال در "عیش پیری"، شرح گفت و گو و پرسش و پاسخ های صورت پذیرفته، میان دو جوان سی ساله، "سیپیون"، مردی صاحب نام در تاریخ و حامی ادبیات، و "للیوس"، کنسول رومی و دوست سیپیون، با "کاتن" 84 ساله، خطیب و سیاست مدار خستگی ناپذیر، از طرفداران ساده زیستی و مردی پرهیزگار، در رابطه با پیری را می خوانیم که این مرد سالخورده، به گونه ای جذاب و متفاوت، موضوع پیری را مورد بحث قرار داده و توصیفاتی زیبا را از آن ارائه می کند.

فهرست

• مقدمه ی مترجم
• عیش پیری
• راز دوستی

برشی از متن کتاب

سیپیون: ای کاتن چه بسا که من و للیوس از عقل کاملی که تو در هر کار از خود بروز می دهی، زبان به تعجب و تحسین گشوده ایم، لکن آن چه بیش تر مایه ی شگفتی ما می شود، این است که پیری به نظر، بر تو هیچ گران نمی آید و حال آن که غالب سال خوردگان از این مصیبت در تب و تابند و آن را باری از کوه آتش فشان، گران تر می دانند. کاتن: اما من در رفتار سهل و ساده  ی خود، چیزی که موجب تحسین شما باشد نمی بینم، زیرا که در وجود خویش سرمایه ی شادکامی و عشرت ندارد، در هر سنی رنجور و مبتلاست، ولی آن که خوش وقتی و نیک وقتی را در خاطر خود می جوید، از ضرورات زندگی، خم به ابرو نمی آورد و از این ضروریات، از همه ناگزیرتر پیری است. طرفه آن که همه آرزوی پیری می کنند، اما همین که بدان رسیدند هزاران گله و شکایت سر می دهند. بلی منطق نادان این است. می گویید سپاه پیری ناگهان به حمله بر ما می تازد. این خطای تصور شماست. مگر از جوانی به پیری زودتر می رسیم تا از کودکی به جوانی؟ یا تصور می کنید که اگر به جای هشتاد سال، هشتصد سال از عمر شما گذشته بود، پیری بر شما آسان تر می نمود؟ عمر گذشته هر قدر دراز باشد، چون از دست رفته، از غم و افسوس پیران کم خرد هیچ نمی کاهد. این خردی را که در من می ستایید، اگر لایق ستایش باشد و نام خردمند بر من بزیید، از این است که همواره از بهترین رهنما یعنی طبیعت پیروی دارم و دستور او را به کار می بندم، چه او جهان را سراسر به نظم و آیین پرداخت و به خلاف شاعر وامانده هیچ نکته و بیتی را فروگذار نکرده. آری، هم چنان که میوه پس از رسیدن می پژمرد و می افتد، زندگی را هم عافیت افتادنی در پی است، عاقل باید با روی خوش این عاقبت را بپذیرد و از ستیزه با طبیعت بپرهیزد، وگرنه هم چو دیوان، ره عصیان خواهد رفت. للیوس: من و سیپیون که خواهان و امیدوار عمر درازیم، با اشتیاق فراوان از تو تمنا داریم که ما را در تحمل بار پیری به پند و دستوری چند یاری کنی. کاتن: از خشنود کردن شما دریغ ندارم. للیوس: خواهش ما از تو، اگر گران نباشد، این است که ما را از مقصد این سفر دراز که همانا تو به پایان آورده ای و ما در پیش داریم، چنان که شاید، برخوردار سازی. کاتن: تا آن جا که بتوانم کوتاهی نمی کنم. بلی از رجال معاصر خود بسی شنیده ام که بر از دست رفتن لذتی که مایه ی زندگی می دانستند، نالیده و از بی وفایی یاران شکایت ها کرده اند، لکن علت رنج و محنت خود را به خطا تشخیص می دادند زیرا اگر موجب این بلاها پیری بود، می بایستی من و پیران دیگر همه از آن به عذاب باشیم و حال آن که بسیاری را می شناسم که نه تنها از پیری نمی نالند، بلکه در سایه ی پیری ...

(ادبیات کلاسیک جهان) نویسنده: سیسرون مترجم: محمد حجازی انتشارات: علمی و فرهنگی