کتاب دود - حسین سناپور

کتاب دود به قلم حسین سناپور در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

سناپور دود را در سال 1393 منتشر کرد. داستان ماجرای زندگی روزمره ی یک مرد است. ممکن است خواننده تا جایی از کتاب پیش برود و متوجه جنسیت راوی نشود. البته نمی دانیم این را مزیت کتاب بدانیم یا ضعف آن. در هر حال، دود روایت یک انسان منفعل است. انسانی که دیگر بریده و حوادث پیرامونش، حتی خودکشی دوستش نیز برایش اهمیتی ندارد و احساسی در او ایجاد نمی کند. "دود" به خوبی توانسته است وضعیت اجتماعی و سیاسی معاصر ایران را به تصویر بکشد. این اثر زندگی روشنفکر سرخورده ای را حکایت می کند، که روزی امید به بهبود وضع داشته؛ این سرخوردگی را می توان در زندگی روزمره ی بسیاری از روشنفکران دید و به نظر می رسد سناپور به خوبی با حال و روز روشنفکرانی که خانه نشین شده اند و دیگر دست از تلاش برای بهتر کردن زندگی خود و دیگران کشیده اند آشنا بوده است. شیوه ی نثر کتاب رئالیستی است و فضای شهری به خوبی در آن ترسیم شده است. با آمدن شخصیت های متعدد به داستان می بینیم که این انفعال تنها گریبان شخصیت اصلی داستان را نگرفته، بلکه شاید ما در جامعه ای زندگی می کنیم که همه بریده اند. همه تنها نظاره گر امور هستند و می خورند و می آشامند و می خوابند. دیگر دست و دل کسی به کاری نمی آید. کرختی موجود در شخصیت ها و بی تفاوتی آن ها بسیار جالب به تصویر کشیده شده و موجب می شود تا خواننده به فکر فرو رود.

نویسنده

حسین سناپور در سال 1339 در کرج به دنیا آمد. او نویسنده و منتقد برجسته ی معاصر است که در کارنامه ی خود آثار پرفروشی همچون رمان نیمه ی غایب را دارد. او پیشینه ی روزنامه نگاری در همشهری، زن و حیات نو را نیز دارد. از جمله داستان های او عبارت اند از: ویران می آیی، سمت تاریک کلمات و خاکستر.

برشی از متن کتاب

ظرف ها را بشورم نه؟ اگر بشورم، امروز می شود دو بار. گاهی هم باید به این چیزها تن داد. من زیادی تن می دهم. اگر مادرش بود این را می گفت. الان که فقط دو تا بشقاب و یک ماهی تاوه است. صبح ده برابر بود. پیش از آمدن درسا. پیش از آمدن زهره. از در تا وارد شد گفت:«اه! امروز دوشنبه است؟» انگار بگوید چرا روزها سر جاشان نیستند، که حالا درسا این جا است. دیگر تا یک ساعت بعدش، که در را کوبید و رفت، بند گیفش را ول نکرد و هی آن را دور دستش پیچاند. مثل همیشه شد که این دو تا هم دیگر را می بینند. بقیه اش بهانه بود. جواب من به زنگ آیفون هم هیچ مشکوک و پنهان کارانه نبود. در هر صورت همبرگر به قدر سه نفر نبود. باید از مادرش بپرسم که درسا به نامزد او هم این قدر حساسیت نشان می دهد یا نه. زنگ تلفن بلند شد. تیز و تمام نشدنی. توی سالن بی فرش و پرده و اثاث، مثل خرده شیشه روی دیوار و کف پخش می شود. حوصله ندارم این وقت شب دنبال خرده فرمایش بروم. چرا خودشان نمی فهمند؟ ظرف ها را بشورم یا با درسا حرف بزنم یا به تلفن جواب بدهم؟ فقط یک ساعت دیگر از دوشنبه با درسا مانده. بعدش درسا می خوابد. صبح هم آن موقع بیدار نمی شوم که حرف بزنیم، پیش از آمدن مادرش. یعنی نتوانسته ام حرفی را بزنم که باید بزنم. آن هم من، که مادرش می گوید از همه ی کارها فقط حرف زدنش را بلدم. تا می آید و می بردش. تا دوشنبه ی دیگر

نویسنده: حسین سناپور انتشارات: چشمه