کتاب دشت سوزان - خوان رولفو

کتاب دشت سوزان اثر خوان رولفو با ترجمه ی فرشته مولوی توسط انتشارات ققنوس به چاپ رسیده است.

کتاب "دشت سوزان"، اثر "خوان رولفو"، عکاس و نویسنده ی صاحب نام مکزیکی، مجموعه ی 15 داستان کوتاه تحت عناوین "ماکاریو، "عاقبت زمیندار شدیم"، "تپه ی کومادرس"، "بس که آس و پاسیم!"، "مرد"، "در سپیده ‌دم"، "تالپا"، "به آن‌ ها بگو من را نکشند"، "لووینا"، "شبی که تنهایش گذاشتند"، "به یاد آر"، "سگی پارس نمی ‌کند"، "پاسو دل نورته" و "آناکلتو مورونس" را در برمی گیرد. موضوع عمده ی این قصه ها، انتقام، مرگ، ناامیدی، وحشت، افسردگی و میل به زندگی و مبارزه برای بقا می باشد که رولفو، محتوای آن ها را با استفاده از ذوق و هنر نویسندگی خویش و به کارگیری از طنزی سیاه به رشته ی تحریر درآورده است. به عنوان مثال، در قصه ی "لووینا"، مولف، از سرزمینی به نام لووینا سخن می گوید؛ سرزمینی کوهستانی که در میان کوه های جنوب، از همه بلندتر بوده و سرشار از سنگ هایی خاکستری رنگ می باشد، سنگ هایی که به طور معمول برای تهیه ی آهک کاربرد دارد، اما در سرزمین قصه، هیچ استفاده ای از این سنگ ها نمی شود. بنا بر اظهارات یکی از شخصیت های داستان که خود نیز، دوره ی جوانی اش را در آن سپری کرده، این منطقه، مکانی نفرین شده و سرشار از غم است که باد همواره اندوه و ناامیدی را از سویی به سوی دیگر برده و ساکنانش را افسرده و غمگین می سازد.

فهرست

پیش گفتار ماکاریو عاقبت زمیندار شدیم تپه ی کومادرس بس که آس و پاسیم! مرد در سپیده ‌دم تالپا به آن‌ ها بگو من را نکشند لووینا شبی که تنهایش گذاشتند به یاد آر سگی پارس نمی ‌کند پاسو دل نورته آناکلتو مورونس

برشی از متن کتاب

لووینا میان کوه های جنوب، لووینا از همه بلندتر و سنگلاخ تر است. این کوه پر از سنگ هایی خاکستری است که از آن آهک می سازند، اما در لووینا نه از آن آهک می سازند و نه استفاده ی دیگری می کنند. این سنگ را «خام سنگ»، و تپه ای را که از آن به لووینا می روند، «تپه ی خام سنگ» می گویند. خورشید و هوا این سنگ را خرد و پراکنده می کنند، به همین دلیل زمین آن جا همیشه سفید و براق است، گویی از شبنم صبحگاهی می درخشد، گرچه این حرفی بیش نیست، چرا که در لووینا هم چون شب ها سردند و شبنم پیش از آن که بتواند به زمین برسد، در آسمان یخ می زند. زمین آن جا شیب دارد و از هر سو آبکندهای عمیقی آن را شکافته است، آبکندهایی چنان عمیق که ته شان پیدا نیست. در لووینا می گویند که رویاهای انسان از این آبکندها برمی خیزند، اما تنها چیزی که من دیده ام از آن ها برمی خیزد، باد است. بادی که چنان صفیر می کشد که گویی در آن پایین آن را در نی ها چپانده بودند، بادی که حتی نمی گذارد تاجریزی ها برویند: همان گیاهان کوچک غمگینی که می توانند فقط با مشتی خاک زندگی کنند و با دست های شان به پرتگاه های سنگی کوه می چسبند. تنها گاهی جایی که کمی سایه باشد، خشخاش مکزیکی با آن گرزهای سفیدش، پنهان در میان سنگ تخته ها می شکفد. اما خشخاش مکزیکی زود پژمرده می شود. می توان شنید که با شاخه های خاردارش هوا را می خراشد، با صدایی چون صدای چاقویی بر سنگ چاقو تیزکنی. «بادی را که توی لووینا می وزد، خواهید دید. تیره است. می گویند چون پر از شن آتشفشان است این طور است. به هر حال، هوایی سیاه است. خواهید دید. توی لووینا چنان روی همه چیز چنگ می اندازد که انگار می خواهد گازشان بگیرد. روزهای زیادی پیش می آید که این باد سقف خانه ها را از جا می کند، انگار که کلاهی باشند و دیوارهای لخت را بی سرپوش می کند. بعد چنان خنج می کشد که انگار ناخن دارد: آدم صبح و شب صدایش را می شنود، هر دم و هر ساعت بی آن که آرام بگیرد، دیوارها را می خراشد، باریکه هایی از زمین را می کند، با بیل تیزش زیر درها را گود و خالی می کند، تا این که آدم احساس می کند توی خودش دارد می جوشد، انگار که می خواهد بند بند استخوان هایت را از جا بکند. خواهید دید.» مردی که حرف می زد دمی ساکت شد و به بیرون نگریست. صدای رود که آب های برآماسیده اش از میان شاخه های انجیر می گذشت، صدای هوا که به نرمی برگ های درخت های بادام را به خش خش می انداخت، و داد و فریاد بچه هایی که در فضای کوچک روشن از نور مغازه بازی می کردند به گوش شان می رسید. مورچه های بالدار به درون می آمدند، به شعله ی چراغ نفتی می خوردند و بال سوخته به زمین می افتادند...

• نویسنده: خوان رولفو 
• مترجم: فرشته مولوی
• انتشارات: ققنوس