کتاب درس های نیچه برای زندگی - جان آرمسترانگ

کتاب درس های نیچه برای زندگی به نویسندگی جان آرمسترانگ و ترجمه ی صالح نجفی در نشر هنوز به چاپ رسیده است.

الگو قرار دادن شیوه ی زندگی و نحوه ی رفتاری توصیه شده از جانب افراد سرشناس و محبوب و مطرح در جامعه ی جهانی، می تواند ما را در مسیر صحیحی از زندگی قرار داده و کامیابی را نصیب مان کند. "فریدریش ویلهلم نیچه"، فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، جامعه شناس، آهنگساز بزرگ آلمانی، یکی از الگوهای ارزشمند است که زندگی پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت و در دوره ی حیات خویش، آن چنان که لایقش بود، مورد توجه قرار نگرفت، اما پس از مرگش، همگان به ارزش والای او و آثارش پی بردند؛ به گونه ای که همچنان آموزه ها و اندیشه های ارزشمند او، توسط مردم سراسر جهان ستایش شده و تاثیراتی شگرف را بر اندیشه ی مدرن جهانی گذاشته است. در همین راستا، "جان آرمسترانگ"، نویسنده ی این کتاب، با متوسل شدن به آموزه های اثربخش نیچه، به راهنمایی مخاطب خود پرداخته و او را در کسب مهارت های مورد نیاز برای فراهم نمودن زندگی هدفمند و سرشار از لذت یاری می رساند. به طور کلی، مخاطب به دنبال مطالعه ی این اثر، قادر خواهد شد، بیش از پیش، به رضایت خاطر از عملکرد خویش دست یافته و با آرامش محض، روند زندگی خود را در پیش بگیرد.

فهرست

یادداشت مترجم مقدمه 1- چگونه بهترین خود خویش را پیدا کنیم 2- به تماشای اهرام 3- در افتادن با تضاد 4- راه پرخار آزادی و بلوغ 5- درباره ی تغییر نظر دادن 6- حسن های شوک درمانی 7- بزرگ منش باش نه بنده صفت کم نیاور: رک باش نتیجه: آداب نگهداری دفتر یادداشت مشق شب فهرست نام ها

برشی از متن کتاب

1 چگونه بهترین خود خویش را پیدا کنیم گاهی از آن «کسی که هستیم» احساس دل سردی و سرخوردگی می کنیم. آرزو می کنیم بهتر از این که هستیم باشیم، ولی مطمئن نیستیم که معنای این خواهش چیست. نیچه با این نوع بی قراری هم دلی کامل دارد. ملامت مان نمی کند که چرا کفران نعمت می کنیم و قدر عافیت نمی دانیم و به یادمان نمی آورد که اوضاع می توانست خراب تر از این ها باشد؛ به ما نمی گوید که در وانفسای این جهان پرآشوب باید شکرگزار بخت خویش باشیم و آرامش خود را حفظ کنیم؛ برعکس از ما دعوت می کند هنگامی که احساس رضایت از خویش نمی کنیم به آن چه بر ما می گذرد توجه کنیم. نیچه این نحوه ی برخورد را نشانه ی سلامت روان می داند. او از ما می خواهد تا این نارضایتی و ناخرسندی را خوب بشناسیم، جدی اش بگیریم و برایش آستین بالا بزنیم. اولین کوشش ها برای تصور کردن صورت بهتری از خویشتن شاید این ها باشد: پول بیش تر درآوردن، کارهای مهیج تر کردن، پیدا کردن شغل دلخواه، عوض کردن خانه، یافتن راه خروج از رابطه ای که ارضا کننده نیست، دنبال دوستان جدید رفتن، درجه ی کارشناسی ارشد گرفتن. این ها ممکن است هدف های خیلی خوبی باشند، اما یادتان باشد که این ها همگی عواملی بیرونی اند؛ مربوط می شود به چیزهایی که در اختیار داریم یا کارهایی که می توانیم انجام دهیم؛ اما مساله این است که چگونه خودمان باشیم؛ ما به راستی کیستیم، در ظاهر و باطن؟ و چرا به سراغش نمی رویم؟ چرا نمی شویم آن کسی که دل مان می خواهد؟ آیا زیاده کاهلیم؟ این سوالی است که نیچه در شوپنهاور مربی طرح می کند: از مسافری که کشورهای بسیاری را دیده بود پرسیدند که در میان مردمانی که دیدی چه صفت مشترکی یافتی؟ او در پاسخ گفت: «گرایش به کاهلی.» شاید بسیاری گمان کنند حقیقت کامل تر این باشد: «آدمیان جملگی بزدل اند.» آدمیان خود را در پس «آداب» و «عقاید» پنهان می کنند. هر انسانی در عمق وجود خویش می داند که موجودی منحصر به فرد است که همانند آن فقط یک بار ممکن است بر پهنه ی خاک ظاهر شود و به یاری هیچ معجزه ای ممکن نیست این کثرت حیرت انگیز در وحدت که در وجود او پدیدار گشته، بار دیگر هم پدید آید. این را می داند، اما آن را به سان رازی گناه آلود مخفی می کند. چرا؟ از ترس همسایه اش که در وجود او به دنبال چیزی به غیر از آخرین قاعده های عرفی نمی گردد؛ قاعده هایی که خودش را در حجاب آن ها پوشانیده است. اما چه عاملی مایه ی ترس آدمی از همسایه اش می شود، چه عاملی آدمی را وادار می کند گوسفندوار همراه با رمه اش فکر و عمل کند و در پی شادی خویش نباشد؟ شاید، در چند مورد نادر، کم رویی؛ اما در اکثر موارد، عامل اصلی بطالت است – سرسری گرفتن کارها. در یک کلام «گرایش به کاهلی»، همان که مسافر ما گفته بود، حق با او بود...

• نویسنده: جان آرمسترانگ
• مترجم: صالح نجفی
• انتشارات: هنوز