کتاب دردسرهای دهن گشاد (جونی بی جونز 3)

کتاب دردسرهای دهن گشاد سومین جلد از مجموعه‌ی جونی بی جونز اثر باربارا پارک و ترجمه‌ی آتوسا صالحی با تصویرگری ردنیز برانکوس از سوی نشر افق به چاپ رسیده است.

جونی بی جونز به تازگی وارد مدرسه شده و در مقطع پیش دبستانی درس می خواند. یک روز خانم معلم به همراه یک اقای پلیس و یک خانم دکتر وارد کلاس شد و  در مورد وظایف هر کدام از آنها توضیحاتی ارائه کرد. سپس به بچه ها گفت که به مناسبت فرارسیدن روز مشاغل باید هر کدام درباره ی شغل آینده شان تحقیق کنند و لباس مربوط به آن شغل را بپوشند. جونی هیچ اطلاعاتی درباره ی روز مشاغل ندارد و حتی معنی لغت شغل را نمی داند! خانم معلم برای او توضیحاتی می دهد و او کاملا با مفهوم شغل آشنا می شود. در راه بازگشت به خانه هر کدام از بچه ها درباره ی شغل مورد نظرشان صحبت می کنند. یکی قصد دارد میکی موس شود! یکی خواننده و دیگری نقاش. در همین لحظه جونی، فکری درباره ی شغل آینده به ذهنش می رسد. او هر وقت هیجان زده می شود نمی تواند جلوی دهانش را بگیرد بنابراین با صدای بلند می گوید که می خواهد در آینده یک شغل سه کاره داشته باشد! شغلی که در آن هم جان مردم را نجات دهد، هم یک عالمه کلید مانند بابای مدرسه داشته باشد و همه ی قفل ها را باز کند و همین این که نقاشی بکشد! بچه ها باشنیدن این حرف بسیار متعجب می شوند و اصرار دارند که جونی اسم این شغل عجیب و غریب را بگوید. حالا او برای این که مورد تمسخر دوستانش قرار نگیرد مجبور است اسم مناسبی برای شغلش بیابد ...

مجموعه ی داستان های جونی بی جونز در چندین جلد مختلف برای گروه سنی "ج" به چاپ رسیده است. شخصیت اصلی در همه ی این داستان ها دختر بچه ی بامزه ای به نام جونی بی جونز است. او که به تازگی وارد مدرسه شده درگیر مسائل مختلفی می شود و گاهی خرابکاری هایی به بار می آورد. در خلال داستان ها نکات اخلاقی و تربیتی برای کودکان گنجانده شده که می تواند بسیاری از مشکلات آن ها را حل کند.

فهرست

تنبیه آقای پلیس و دکتر خندان ماجرای من و دهن گشادم الی خنگول چراغ قوه تاپ تاپ شغل و باز هم شغل ببین و بگو

برشی از متن کتاب

سر پیچ کوچه مان از اتوبوس پیاده شدم. بعدش بدو بدو خودم را رساندم خانه. تا چشمم به مامانم افتاد، داد زدم: «کمک! کمک! اخه توی اتوبوس نتونستم جلوی دهان دهن گشادم رو بگیرم! و حالا مجبورم هی نقاشی کنم و هم جان آدم ها را نجات بدهم  و هم قفل درها را باز کنم! آخه این دیگه چه جور شغل مسخریه که من دارم!» مامان گفت: «بیا این جا.» بیا این جا هم یعنی من توی اتاق بچه ام. اتاق بچه هم همان جایی است که برادر کوچولویم، الی، تویش زندگی می کند. مثل برق دویدم پیشش. مامان داشت روی صندلی ننویی تاب می خورد تا الی توی بغلش بخوابد. الی هم تازه خوابش برده بود. دوباره جیغ زدم: «بدجوری باید باهات حرف بزنم! آخه یه خالی گنده بسته م و حالا نمی دونم چه جور باید پرش کنم!» مامان بدجوری جوش آورد و گفت: «واقعا که!» خواستم درستش کنم گفتم: «وای! خیلی بد شد، اما آخه من چی کار کنم؟ خیلی حالم گرفته شده!» الی ویغ ویغ می کرد. صداش پنجره ها را می لرزاند؛ مثل آدمی که با صدای کلفت سرماخورده ی خروسی اش هی جیغ بکشد. مامان او را انداخت روی پایش و با انگشت دو طرف پیشانی اش را مالید. آخر فکر کنم سردرد مغزی ناجوری دارد. با دعوا گفت: «باید صبر کنی اول این بچه رو بخوابونم، بعد ببینم چی می گی!» ـ باشه، اما دیگه نمی تونم تحمل کنم، آخه ... مامان پرید وسط حرفم: «آخه بی اخه، جونی بی! به محض این که بتونم باهات حرف می زنم، اما الان برو بیرون! لطفا!» بعدش هم به در اشاره کرد. اشاره به در یعنی بیرون! گفتم: «لعنتی! لعنتی! لعنتی! لعنتی!» آخر این نی نی کوچولوی لوس ننر مامانم را ازم گرفته. تازه اصلا کی گفته که او بامزه است؟ نه غلت زدن بلده، نه نشستن و نه مارو پله بازی کردن. من که می گویم خیلی به درد نخور است.    

• کتاب های فندق
• نویسنده: باربارا پارک
• مترجم: آتوسا صالحی
• انتشارات: افق