کتاب دختران کوهستان (آکادمی شاهزاده خانم ها 1)

کتاب دختران کوهستان اولین جلد از مجموعه ی آکادمی شاهزاده خانم اثر شنون هیل با ترجمه ی نسرین وکیلی و پارسا مهین پور از سوی نشر افق به چاپ رسیده است.

میری دختر چهارده ساله ای است که همراه خواهر بزرگ تر و پدرش در منطقه ای کوهستانی به نام "مانت اسکل" زندگی می کنند. پدر میری و بقیه مردان در معدن کار کرده و سنگ مرمر استخراج می کنند. هر ساله دلالانی با گاری هایی از آذوقه به کوهستان می آیند تا در قبال دریافت سنگ های قیمتی استخراج شده از معدن، آذوقه ی مورد نیاز مردم را به آن ها بدهند. امسال هم مثل همیشه زمان آمدن دلال ها فرارسیده اما هم زمان با آن ها مامور مخصوص سلطنتی نیز به مانت اسکل می آید. هرگز چنین چیزی سابقه نداشته بنابراین همه ی مردم متعجب شده و در عین حال کنجکاوند تا دلیل حضور مامور مخصوص را بدانند. مامور مخصوص به مردم می گوید که طبق آداب و رسوم دیرینه ی دربار، کشیشان و خادمان دربار از طریق علم پیشگویی تشخیص داده اند که همسر شاهزاده، دختری از روستای مانت اسکل خواهد بود؛ بنابراین طبق دستور پادشاه آکادمی برای تعلیم دختران 12 تا 17 ساله آماده شده تا بعد از یک سال آموزش زیر نظر معلمان کارآزموده، آماده ی روبرو شدن با شاهزاده شوند. میری نیز مثل بقیه دختران روستا باید به آکادمی برود اما پدرش به او وابستگی شدیدی دارد و با تمام مقاومتی که در برابر سربازها از خود نشان می هد نمی تواند مانع رفتن میری شود. میری در آکادمی با معلمی بسیار سخت گیر رو به رو می شود و ماجراهای بسیاری برای او و بقیه هم کلاسی هایش رقم می خورد. آیا میری می تواند به عنوان دختر برتر آکادمی و همسرش شاهزاده به قصر راه یابد؟ ...

 

برشی از متن کتاب

روز بعد، کارگران کارشان را تمام کردند و آن ها را با اولانا، نات، سربازها و سکوت تنها گذاشتند. میری دلش برای صدای کوبیدن، خراشیدن و ضربه زدن تنگ شده بود، صداهایی که نشان می داد در معدن کسی زخمی نشده و کار به روال خود پبش می رود. سکوت تمام هفته میری را آزار می داد. صبح ها یک ساعت قبل از شروع کلاس، دخترها باید به بعضی از کارها رسیدگی می کردند: مثلا جارو، نظافت، شست وشو . آوردن هیزم و کمک کردن به نات در آشپزخانه. میری حواسش بود که بعضی از دخترها لحظاتی را پشت تل هیزم یا پشت ساختمان می ایستادند و با هم حرف می زدند. شاید قصدشان این نبود که او را بی خبر بگذازند. حتما از زمان کار در معدن به با هم بودن و با هم حرف زدن عادت کرده بودند. خیلی دلش وای ماردا و پیدر را کرده بود. در تمام این سال ها، پیدر بی هیچ تغییری دوست او باقی نمانده بود. وقتی بریتا سطلی آب به آشپزخانه می برد، میری نگاهی به او کرد و پیش خود گفت شاید پشت سکوت او چیزی به جز غرور وجود داشته باشد. اما بلاخره نمی شد منکر شد که او اهل کوهستان نبود. نزدیک به پایان دو هفته، دخترها به زحمت حواسشان را برای درس خواندن جمع می کردند. انتظار برای شنیدن خبر رفتن به خانه، خوابیدن کنار آتش خانه ی خودشان، رفتن به کلیسا، دیدن اقوام و تعریف کردن آزار و اذیتی که آن هفته دیده بودند، برایشان خیلی سخت بود. وقتی اولانا لحظه ای از اتاق بیرون رفت، اسا در گوش فریدا گفت: «ما می توانیم امشب راه بیفتیم و بریم خونه.» بعد با شادی برگشت به طرف میری و گفت: «این جوری فردا تموم وقتمون رو توی خونه می گذرونیم.» میری سرش  را تکان داد و در دل از این که او را هم شریک برنامه ی خود کرده بودند خوشحال شد. وقتی اولانا مشغول درس دادن بود، میری متوجه شد گرتی پیشانی را می مالد. انگار تمرکز حواس و فکر کردن سرش را درد می آورد. بدون شک مدتی که روز اول در کمد گذرانده بود او را از درس عقب انداخته بود. اگر قرار بود با هم کلاسی هایش همراه باشد، به کمک نیاز داشت. در دهکده ضرب المثلی بود که میری بیش از هر کسی به آن فکر می کرد: بی انصافی مثل زنبور آدم را نیش می زند. این بی انصافی اولانا بود که اول گرتی را از درس عقب انداخته بود و حالا هم هیچ کمکی به او نمی کرد. میری دلش طاقت نمی آورد. باید کاری می کرد. برای همین به طرف میز گرتی رفت و خم شد، به امید این که اولانا متوجه کار منصفانه اش بشود و کاری با او نداشته باشد. میری گفت: «نگران نباش گرتی. من کمکت می کنم.» روی لوح گلی گرتی اولین حرف الفبا را نوشت و پرسید: «می دونی این چیه؟» اولانا بلافاصله گفت: «اونجا چه خبره؟» میری گفت: «گرتی اولین جلسه سر کلاس نبوده و نیاز به کمک داره.» اولانا گفت: «هر دوی شما بیاین اینجا!» گرتی از ترس دهانش باز مونده بود و دو طرف میزش را محکم گرفته بود. میری صاف ایستاد و گفت: «گرتی کاری نکرده!»      

نویسنده: شنون هیل مترجم: نسرین وکیلی - پارسا مهین پور انتشارات: افق