کتاب داستان زندگی یک زن (تاریخ) الزا مورانته

کتاب داستان زندگی یک زن به قلم الزا مورانته و ترجمه ی منوچهر افسری در انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

کتاب "تاریخ" رمانی که قصه ای تلخ و غم انگیز را برای مخاطب روایت می کند. شخصیت اصلی داستان، "آیدا راموندو"، زنی بیوه است که همراه با تنها فرزندش، "اوزپه"، در یکی از محله های رم به نام "سن لورنز" روزگار سختی را پشت سر می گذارد. در این هنگام، جنگ جهانی دوم در حال وقوع بوده و ایتالیایی ها و آلمانی ها با یک دیگر هم پیمان هستند. از همین رو، سربازان آلمانی تبار، همواره در سطح شهرهای ایتالیا دیده شده و رنجش خاطر مردم را به دنبال می آورد. در یکی از روزهای سرد زمستانی، "گونتر"، سرباز جوان آلمانی ، قدم زنان به محله ی سن لورنز می رسد. وی خود را برای سفری جنگی و دور و دراز به افریقا آماده کرده و از آینده ی نامعلومش، ناراضی و غمگین است؛ برای همین تصمیم می گیرد به می خانه رفته و با نوشیدن شراب از میزان غم خود بکاهد. اما با رفتارهای بد صاحب آن جا مواجه شده و همین موضوع او را به شدت آزرده خاطر می کند. پس از این که حسابی مست نموده و از خود بی خود می شود، راهی خیابان  شده و با آیدا، مواجه گشته و در کمال بی رحمی، به او تجاوز می کند. در نتیجه، این عمل غیر انسانی، آیدا را با ماجراهایی پر فراز و نشیب رو به رو کرده و روایتی خواندنی را خلق می کند.

برشی از متن کتاب

در یکی از روزهای ماه ژانویه ی 1941، سربازانی آلمانی در حین عبور از رم، برای هوا خوری و استفاده از مرخصی عصرگاهی، یکه و تنها، در حال پرسه زدن، از محله ی سن لورنزو سر درآورد. ساعت حدود دو بعدازظهر بود و مثل همیشه در این ساعت خیابان ها پرنده پر نمی زد. تعدادی رهگذر نیز به چشم می خوردند توجهی به سرباز نداشتند زیرا به رغم دوستی و هم پیمانی آلمانی ها و ایتالیایی ها در جنگ حاضر، باز هم در حومه های کراگر نشین کسی چشم دیدن آلمانی ها را نداشت. سرباز هم در مجموع بدون فراق چندانی با دیگر هم قطارانش، همان قد بلند و مور بور، همان رفتار خشک مقرراتی، به خصوص با آن کلاه بره که یک وری بر سر گذاشته بود، علنا با همه سر جنگ داشت. طبعا اگر کسی با دقت در او می نگریست، از ویژگی هایی بی بهره نبود. مثلا نگاه سر گشته اش با آن هدئت پر ابهت جنگی اصلا سازگار نبود. و یا صورتش به نحو حیرت انگیزی خام و کودکانه می نمود. اما قد و قامت بلندش به 85/1 متر می رسید، انیفورم نظامی سربازان رایش را به تن داشت که – به خصوص در آن ماه های اولیه ی جنگ – ظاهر مضحک و خنده داری به سربازان می بخشید. انیفورم، اگر چه تازه از زیر دست خیاط درآمده و قالب بدن لاغر و خوش برش او بود، اما کمر و آستین های کوتاه داشت و مچ دستان درشت و یقرش را، که شبیه پسر بچه هایب دهاتی و یا عوام الناس بود، به نمایش می گذاشت. در طول تابستان و پاییز گذشته، بر حسب اتفاق و بر خلاف اقتضای سن، بیش از حد معمول قد کشید ولی صورتش، بی یافتن فرصت کافی برای رشدف کودکانه باقی ماند و اصلا به او نمی آمد حداقل سن لازم را، حتی برای پایین ترین درجه ی نظامی داشته باشد. از سربازان وظیفه ی دوره ی سربازگیری زمان جنگ بود و تا قبل از احضار به خدمت در خانه ی زادگاهش با برادران و مادر بیوه اش در حومه ی مونیخ به سر می برد. خانه ی او دقیقا در دهکده ی اردوگاهی داخائو واقع بود که چندی بعد، پس از پایان یافتن جنگ، به دلیل اردوگاه «کار و تجارب زیست شناسی» شهرت جهانی یافت. اما در آن هنگام که پسر جوان در دهکده ی کوچک بزرگ می شد، این ماشین وهمناک و مرگ بار در اغاز راه بود و تازه داشت نخستین آزمایش های سری را پس سر می گذاشت. آن اطراف و حتی بیرون از آلمان، اردوگاه را به عنوان یک آسایشگاه نمونه برای معالجه ی منحرفین می شناختند و از آن تجلیل می کردند.... در ابتدا تعداد اجسادی که در آن جا نگهداری می شد شاید به پنج تا شش هزار می رسید، اما به مرور زمان هر سال بر تعدادشان افزوده شد، تا آن جا که در سال 1945، تعداد کل اجساد به 66428 رسید...

نویسنده: الزا مورانته مترجم: منوچهر افسری انتشارات: نیلوفر