کتاب خواهر عروسکی - پرتقال

کتاب خواهر عروسکی نوشته ی بنجمین لادویگ و ترجمه ی بهناز پیری توسط انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است.

جینی دختری نوجوان و مبتلا به اوتیسم است که با وجود بیماری اش، دختری باهوش به حساب می آید. او با مادر و خواهر چند ماهه اش زندگی می کرد؛ مادر معتاد به مواد مخدر بود و تعادل رفتاری نداشت،به همین خاطرهمیشه عصبی و خشن بود و مدام جینی را کتک می زد و هیچ توجهی به دختر کوچکش هم نداشت. جینی که آن زمان نه سال بیشتر نداشت، با خواهر کوچکش که بچه عروسک صدایش می زد، مثل یک عروسک رفتار می کرد و مدام مراقبش بود و سعی داشت بی توجهی های مادرش را جبران کند. تا اینکه اداره‌ی حمایت از کودکان متوجه بد رفتاریهای مادر می شود و جینی را تحت حمایت قرار می دهد؛ اما از آنجایی که خواهر کوچکش در خانه به دنیا آمده و تولدش در هیچ سامانه ای ثبت نشده، کسی متوجه وجود او نمی شود. جینی پس از گذشت مدتی به فرزند خواندگی خانم و آقای "مون" که زن و شوهر مهربانی هستند، در می آید و زندگی جدیدی را آغاز می کند اما هنوز نتوانسته خواهر کوچکش را فراموش کند و مدام دنبال راهی می گردد تا او را پیدا کند و از سلامتش مطمئن شود. او سعی می کند برای نجات خواهرش از دیگران کمک بگیرد اما وقتی جینی از او حرف می زند، همه تصور می کنند درباره‌ی یکی از عروسک های دوران کودکی اش سخن می گوید و توجه زیادی نمی کنند؛ جینی مصمم است بچه عروسکش را پیدا کند و برای پیدا کردن او دست به کارهای نامعقولی می زند و خودش را به دردسر می اندازد.

 

برشی از متن کتاب

کی بچه عروسکم را از چمدان درآورده؟ توی اتوبوس نشسته ام و به چیزهایی که دوست ندارم بهشان فکر کنم فکر می کنم، از ته ذهنم. معمولا این فکرها را توی تاریکی مخفی می کنم،‌اما حالا باید درشان بیاورم، چون وقتی بیمارستان بودم پلیس چمدان را گشته و چیزی پیدا نکرده. یاد دونالد می افتم. نکند او بوده؟ به خاطر میلر فهمیدن این که دونالد در خانه هست آسان بود. میلر اسم گربه‌ی دونالد بود. عادت داشت جلوی قفس ها بدود و به مینکن ها میومیو کند. میلر خیلی از من خوشش می آمد. شاید چون دلیل نامگذاری هر دویمان یکی بود. صبح ها که دونالد می رفت، میلر دوست نداشت باهاش برود. دونالد را تماشا می کردم که مثل بچه ها میلر را زیر بغل می زد و می گذاشت توی جعبه‌ی حمل گربه. بعد میلر را می گذاشت توی ماشین و می رفت، اما وقتی می آمد، میلر را با خودش می آورد. یک بار نمی خواستم میلر برود، پس بلندش کردم و با کلی پتو و بالش گذاشتمش توی چمدان تا صدایش در نیاید. وقتی توی چمدان می گذاشتمش بازو و دستم را چنگ زد، ولی بعد سوئیشرتی روی سرش کشیدم و در چمدان را بستم. بعد زیپ چمدان را بستم و گذاشتمش زیر تخت. دونالد دنبالش گشت اما نتوانست پیدایش کند و آخر سر گفت: "من این گربه‌ی کوفتی رو همین جا می ذارم. اشکالی که نداره؟" و گلوریا گفت: "نه، اشکالی نداره." بعد دونالد رفت. گلوریا کمی پول پیدا کرد و موقعی که فیلم‌خون آشامی می دیدیم پیتزا سفارش داد. پیتزای مورد علاقه ام ژامبون و پیاز بود. نوشیدنی های گران قیمت هم داشتیم. من با نی خمیده از قوطی سودا خوردم و گلوریا نوشیدنی جینجر خورد. اسمم را گذاشته جینی، چون عاشق این نوشیدنی است. پس توانستم میلر را نگه دارم، اما چون نمی خواستم گلوریا بفهمد پیشم است و نمی خواستم دونالد دوباره ببردش، درش نیاوردم. دونالد پنج روز نبود و وقتی برگشت، هیچ کس نتوانست گربه را پیدا کند. می گفتند حتما یک جوری از خانه بیرون زده. دونالد عصبانی شد و سر گلوریا داد کشید و داد کشید، اما بعد رفتند دلال گلوریا را ببینند و همه جا ساکت شد. پس من بچه عروسکم را گذاشتم روی تخت و با همان دستم که سالم بود چمدان را بیرون کشیدم و باز کردم. میلر مرده بود. مردن یعنی بخوابی، اما قرار نباشد هیچ وقت بیدار شوی و بوی خیلی خیلی بدی بدهی. من بچه عروسکم را بردم توی هال و تا وقتی هوا تاریک شد همان جا ماندیم. بعد گلوریا تنها آمد خانه و به خاطر بوی بد در اتاقم را باز کرد. میلر را که دید گفت: "ای خدا، جینی! تو میلر رو کشته‌ی!" من گفتم: "من میلر رو نکشته‌م. فقط خواستم از چمدون درش بیارم." "چی کارش کرده‌ی؟ خفه اش کرده‌ی؟ یا از گرسنگی مرده؟" گلوریا با پا به میلر ضربه زد، .‌اما گربه تکان نخورد. "باید یه کاری بکنیم. اگه دونالد بفهمه، تو رو می کشه. می فهمی؟ می کشدت. شوخی نمی کنم." بعد من خیلی ترسیدم. چون دونالد اسلحه دارد. یک بار گلوریا را پرت کرد آن سر راهرو و هی بهش لگد زد. دونالد خوشش می آید آدم ها را اذیت کند و فکر کنم کشتن آدم ها را هم دوست داشته باشد. همان موقع...      

• نویسنده: بنجمین لادویگ
• مترجم: بهناز پیری
• انتشارات: پرتقال