کتاب خانه ی ربات ها (ربات های مدار پریش)

کتاب ربات های مدار پریش از مجموعه ی خانه ی ربات ها اثر کریس گرابنستاین و جیمز پترسون با ترجمه ی میترا امیری از سوی انتشارات پرتقال به چاپ رسیده است‌.

سام پسر نوجوانی است که به همراه خواهرش "مدی" و پدر و مادرش زندگی می کنند. مادر سام، پرفسور علوم کامپیوتری است که در "دانشکده ی مهندسی نتردام" کار می کند. او دائما در حال ساختن ربات های گوناگون است و برای انجام همه ی کارهای خانه از ربات استفاده می کند؛ رباتی به نام "ویز" برای بیدار کردن بچه ها، ربات "طی طلا" برای تمیز کردن خانه، ربات "صبحانه ساز" و ‌‌... مدی دختر کوچولوی خانواده مدتی است که به دلیل بیماری قادر به مدرسه رفتن نیست. بنابراین مادرش تصمیم به ساختن رباتی می گیرد که به جای مدی به مدرسه برود. او رباتی به نام "ای" را می سازد. مدی می تواند با سیستم کامپیوتری "ای" را از داخل خانه هدایت کند. در واقع "ای" چشم و گوش مدی در مدرسه است. سام هر روز صبح دادش رباتی اش "ای" را همراه خود به مدرسه می برد. این اختراع به شدت مورد توجه رسانه ها قرار گرفته و همه چیز خیلی خوب پیش می رود تا این که دکتر "اینگالز" از دانشکده ی فنی رباتیک، رباتی طراحی می کند تا به جای پسرش "فردی" که تصادف سختی کرده و در بستر بیماریست به مدرسه برود. با آمدن ربات جدید، "ای" دچار اختلالاتی می شود و مثل ربات های مدار پریش (ربات هایی که در مدار آن ها مشکل پیش می آید) غیر قابل کنترل می شود. آیا کسی در کار" ای" اختلال ایجاد کرده؟ شاید این ماجرا به رباتی که به تازگی وارد مدرسه شده ربط داشته باشد! ...

 

برشی از متن کتاب

داشتم می رفتم از مامان بخواهم تا از مدرسه (برای بردن ربات) اجازه بگیرد. راست می گویم واقعا داشتم می رفتم. اما از همان اول صبح، دردسرها شروع شد. صبحانه ساز هنگ کرد و توی اتاق تمیز مدی - که حالا دیگر چندان هم تمیز نبود گلوله های بلغور و جو و ذغال اخته بالا می آورد. علفی ربات باغبانان دارد تلاش می کند با یک چنگک جلوی این فاجعه را بگیرد‌ مدی زیاد مایل به خوردن این صبحانه ی پرنده ای نیست. دارد خودش را برای امتحان املا حسابی آماده می کند. بابا توی اتاق کار خانگی اش در طبقه ی پایین دارد با تلفن صحبت می کند. فکر می کنم خبرهای بدی از ناشر کتاب هایش شنیده است. در همین گیر و دار، مامان توی کارگاه مشغول سرهم بندی و تعمیر ورودی ویدئویی ای است. وارد کارگاه می شوم تا از او بخواهم اجاره بدهد یکی از ربات هایش را با خودم به مدرسه ببرم. سرم را که داخل آوردم، مامان می گوید: «صفحه ی نمایشگر کنترل مدی خاموش و روشن می شه. باید کنترل کننده ی مدیریت سیستم رو دوباره تنظیم کنم. سامی تو برو مدرسه. "ای" یه کم دیرتر میاد. باشه. اما می خوام یه چیزی ازت بپرسم ... از بابات بپرس عزیزم. باشه؟ الان گرفتارم. مامان با دستگاه هویه‌‌، مدار اصلی را پشت سر ای جوش می دهد. به نظر "ای" هم امروز حال چندان خوبی ندارد. بنابراین با عجله به خانه برمی گردم. بابا دارد موهایش را می کند و همه ی انرژی اش را صرف ته مدادش می کند. روی دندان هایش پر شده از خال خالی های زرد رنگ. بابا؟ اشکالی نداره اگه ...؟ بابا حتی قبل از این که سوالم را تمام کنم، جواب می دهد. چون به حرفم توجه نمی کند: «نه نداره. هر چی می خواد باشه. باورم نمی شه اونا دارن همه چیز رو خراب می کنن. یعنی ربات های اینجای تند و تیز رفت پی کارش؟ نو که اومد به بازار کهنه می شه دل آزار.» روی نوک پا و بی سر و صدا از اتاق می روم بیرون. می گذارم بابا کمی بیشتر با خودش حرف بزند. بعد به حیاط پشتی می روم تا "بلیتزن" را روشن کنم. "بلیتزن" ربات مدافعه وسط و چمن زن خانه ی ماست. سرگذشت "بلیتزن" به طور خلاصه: هر سال، دانشکده ی مهندسی نتردام که مادرم آن جا کار می کند، میزبان مسابقات فوتبال آمریکایی ربات های آبی - طلایی در هفته ی ملی ربات ها است. این مسابقه به ربات بال هم معروف است و در آن ربات های مبارز بازی می کنند. (این اسم از لقب بازیکن های اصلی تیم فوتبال آمریکایی نتردام که به ایرلندی های مبارز معروف اند، گرفته شده.) پارسال، بلیتزن ستاره ی مسابقه بود‌بعد از مسابقه، بلیتزن از سمت فوتبالیست بازنشسته شد و حالا دیگر چمن های خانه مان را کوتاه می کند. اما هنوز بازی های زیادی در ریز تراشه هایش حک شده است.    

نویسنده: کریس گرابنستاین - جیمز پترسون مترجم: میترا امیری انتشارات: پرتقال