کتاب خانه ی خودمان - افق

کتاب خانه ی خودمان نوشته ی سینتیا کادوهاتا با ترجمه ی شقایق قندهاری توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

کتاب فوق ماجرای زندگی خانواده ای ژاپنی ساکن در امریکا را از زبان دختر کوچک خانواده، کتی، روایت می کند. پدر و مادر کتی سالها پیش در یکی از شهرهای امریکا با هم آشنا شده ازدواج می کنند و بعد از به دنیا آمدن او و خواهر بزرگترش لین، سوپرمارکت کوچکی افتتاح کرده و از آن طریق امرار معاش می کنند. اما بعد از مدتی مجبور می شوند به خاطر فروش پایین فروشگاه آنجا را تعطیل کنند و به پیشنهاد عموی بزرگ کیتی به شهر جورجیا بروند تا پدر در یک مرغداری مشغول به کار شود؛ مخارج زندگی به قدری بالاست که مادر هم باید کار کند تا بتوانند از پس تمام هزینه ها بر بیایند؛ بنابراین یکی از همسایه ها تا برگشتن لین از مدرسه، مراقبت از کتی شش ساله را به عهده می گیرد. کتی علاقه‌ی زیادی به خواهرش لین دارد و سعی می کند با الگو قرار دادن او مثل خواهرش بزرگ و قوی به نظر برسد. لین دختری باهوش و مهربان است و با خوشرویی چیزهای زیادی به کتی می آموزد. آنها هر روز درباره‌ی آرزوهایشان با یکدیگر حرف می زنند و تصمیم می گیرند برای رسیدن به یکی از آرزوهای مشترکشان که داشتن خانه و اتاقی متعلق به خودشان است، پول تو جیبی هایشان را جمع کنند و موقع خرید خانه به پدر و مادرشان بدهند تا در به ثمر رسیدن این آرزو سهیم باشند. چندین سال می گذرد، کتی به مدرسه می رود و آنها صاحب برادری به نام سم می شوند؛ آنها کم کم به رویاهایشان جامه‌ی عمل می پوشانند اما با بروز مشکلاتی جسمی برای لین، همه چیز به هم می ریزد و... اثر فوق در سال 2014 برنده‌ی مدال طلای نیوبری شده است.

برشی از متن کتاب

دیوید زیر چشمی به پدرش نگاه کرد. عمو پیش از آنکه تمام حواسش را روی تخته متمرکز کند، یک بار دیگر با غیظ به من خیره شد. دیوید، که همیشه با من رفیق بود، با کلی ادا و اصول و تشریفات، چند تا از حروف مجموعه ی خودش را برداشت و وقتی آن ها را کنار هم چید، کلمه ی "زن ذلیل" را ساخت. هیچ کس حرفی نزد. در واقع خود من هم چندان مطمئن نبودم که زن ذلیل چه معنی دارد، اما خب یک حدس هایی می زدم. عمو کاتسوهیسا چند لحظه فقط همین طور به تخته زل زد. بعد چند بار پشت سرهم سرش را تکان داد. زن عمو فومی گفت: "تو این کلمه را از کجا یاد گرفته ای؟" -از بابا. عمو کاتسوهیسا چیزی نگفت، اما سرخ شد. بعد گفت: "خب، خود کلمه که مجاز است و توی بازی هم فقط همین مهم است." زن عمو حسابی به او چشم غره رفت. تلفن زنگ زد و زن عمو جواب داد. در تمام مدتی که زن عمو تلفنی صحبت می کرد، هیچ کس از جایش تکان نخورد. وقتی حرف های زن عمو تمام شد و گوشی را گذاشت، به اتاق نشیمن برگشت و بی آنکه حرفی بزند، چند لحظه همان جا ایستاد. بعد زد زیر گریه و از اتاق بیرون دوید. همگی با نگاه دنبالش کردیم. عمو آرام بلند شد و از اتاق بیرون رفت. یک دقیقه طول نکشید که صدای حرف زدن شان به گوش مان رسید. چند لحظه بعد، اتاق کناری بسیار ساکت شد. من لوازم بازی کلمه سازی را جمع کردم. دیوی، دانیال، سم و من، همگی بیکار همان جا نشستیم. این کار بسیار خسته کننده و ملال آور بود. سرانجام من و دیوید یواشکی به داخل راهرو رفتیم بینیم عمو و زن عمو چه کار می کنند. هر دو در آشپزخانه بودند و صدای رادیو کم بود. آن ها دستان یکدیگر را محکم گرفته بودند و اگر چه نمی توانم بگویم که می رقصیدند، خیلی آرام و هماهنگ با موسیقی، سر خود را عقب و جلو می بردند. فوری فهمیدم که دیوید از دیدن پدر و مادرش در آن وضعیت خوشحال شده است. با این حال، چون حرکت و رفتارشان کمی مضحک و احمقانه به نظر می رسید، حس کردم کمی هم شرمنده و خجالت زده شده است. با اینکه آن ها در حال خودشان بودند، مجبور بودم خلوت شان را به هم بزنم. پرسیدم: "زن عمو، پدر و مادر من تلفن زدند؟" در همان لحظه، عمو و زن عمو سر جای شان میخکوب شدند و اصلاً از جای شان تکان نخوردند. زن عمو گفت: "بله مادرت بود. گفت به تو بگویم ... که به تو بگویم همه چیز خوب و روبه راه است ... نگران نباش عزیزم. به من گفت همین را به تو بگویم." چند روز بعد که لین از بیمارستان مرخص شد و به خانه برگشت، مادرم به شدت اصرار داشت که ثابت کند حال لین کاملاً خوب است. ظاهراً کم خونی لین دوباره شدید شده بود و او باید جگر بیشتری می خورد. هر روز کنار تختش می نشستم و به او برنج و جگر می دادم...    

نویسنده: سینتیا کادوهاتا مترجم: شقایق قندهاری انتشارات: افق