کتاب حیات مجسم | مارگریت دوراس

درباره ی کتاب حیات مجسم 

"حیات مجسم" مجموعه متن هایی خواندنی و تاثیرگذار، نوشته شده توسط "مارگریت ژرمن ماری دونادیو"، نویسنده و فیلم ساز معروف فرانسوی می باشد که کلیه ی قسمت های آن، در قالب داستان، تدوین و تنظیم شده و شیوه های رمان نویسی نیز در آن رعایت گردیده است؛ اما بنا بر اظهارات شخصی مولف، این کتاب را نه می توان به عنوان یادداشت روزانه و نه رمان و داستان تلقی کرد، بلکه نوشته هایی پراکنده هستند که طرز تفکرات و نگرش او راجع به موضوعات و مسائل متفاوت و متعدد رایج پیرامون هستی را طی بخش های مختلف کتاب، هویدا ساخته و در نتیجه، مخاطب را با این طرز تفکرات ارزشمند و هم چنین شخصیت و ذات واقعی و حقیقی دوراس آشنا می سازند. به طور کلی، نویسنده، با استفاده از بیانی ساده و روان و گفتاری صادقانه و صمیمی، مولفه ی مهم و حساس بی عدالتی اجتماعی در جهان را محوریت مطالب خود قرار داده و اثری خواندنی را خلق کرده است؛ اثری که در عین رمان و داستان نبودن و نگارش در قالبی خاص و منحصر به فرد، با خواننده ارتباط برقرار کرده و او را تا پایان کتاب با خود همراه و هم گام می سازد.

برشی از متن کتاب

خانم های هتل درش نوآر این جا، در هتل درش نوآر، در بعد از ظهرهای تابستان خانم های مسن توی ایوان دور هم جمع می شوند و حرف می زنند. اسم شان را گذاشته ام خانم های درش نوآر، خانم های تمام روزها، تمام بعد از ظهرهای سراسر تابستان. آدم می تواند تمام عمر از زندگیش حرف بزند. زندگی درخور اعتنا ست. خانم ها در ایوان مشرف به دریا می نشینند و تا دم غروب و تا وقتی هوا خنک است حرف می زنند. گاهی تک و توک آدم هایی از کنارشان رد می شوند، به حرف هاشان گوش می دهند، زن ها هم گاهی آن ها را به جمع خود دعوت می کنند. از قماش زن هایی هستند که رویدادهای زندگی شان را یا زندگی های دیگر و هستی های دیگر را به طرزی بی نظیر نقل می کنند. زن هایی برآمده از ویرانه های جنگ، بعد از چهل سال، درباره ی اروپای مرکزی حرف می زنند. همه ساله در این هتل بزرگ مشرف به دریا آدم هایی دور هم جمع می شوند، جمع می شوند برای حرف زدن. در سال های حول و حوش 1940 این زن ها بین بیست، سی، سی و پنج سال سن داشته اند. اغلب شان ساکن محله پاسی پاریس هستند. «خانم ها » واژه ی بی معنایی است اگر آدم خانم های مانش را نشناسد. این خانم ها با روابط دوستانه شان و بیا و بروها و خوش گذرانی ها و ملاقات با مقامات رسمی و مجالس رقص در وین و پاریس، نیز با قربانیان در آشویتس و در تبعید، در طی تابستان اروپا را از نو بنا می نهند. پروست هم گاهی به این هتل می آمده، بعضی از این خانم ها احتمالاً او را می شناخته اند. مسافر اتاق شماره 111 رو به دریا. انگار سوان هم این جا بوده، در ایامی که این ها در سنین نو باوگی بوده اند، سوان از راهروها می گذشته. بزرگراه کلام در این نوع نوشتن، که البته کتاب نیست، قصد بر این است که از همه چیز و از هیچ بگویم، کاری که همه روز می کنم، در اوقات روزانه، مثل بقیه ی روزها، کاری پیش پا افتاده. بزرگ راهی «موسوم» به راه اصلی کلام را پیش گرفتن، بی آن که چیز خاصی موجب تاخیرم شود. البته انجام چنین کاری ناممکن است، بیرون رفتن از حریم معنا، رفتن به ناکجا، فقط حرف زدن و آن هم بدون حرکت از نقطه ی معینی ـ خواه از دانایی و خواه از سر غفلت، و بعد هم در میانه ی کوهی از کلمات در هم رسیدن به نقطه ای حادثی، ناممکن است. چنین کاری نشدنی است. آدم نمی تواند در عین دانایی نادان باشد. بنابراین، کتابی که به آن اشاره کردم و بدم نمی آمد که مثل یک بزرگ راه باشد و به همه جا راه پیدا کند نهایتا ممکن است کتابی شود که قصد رفتن به همه جا را دارد ولی فقط سر از یک جا در می آورد و باز می گردد و از نو ره می سپرد، مثل همه ی آدم ها، مثل همه ی کتاب های البته خاموش، ولی خاموشی و لب فرو بستن نوشتنی نیست ...