کتاب تو را دوست دارم چون نان و نمک - ناظم حکمت

کتاب تو را دوست دارم چون نان و نمک مجموعه شعرهای ناظم حکمت می باشد که احمد پوری آن را به فارسی ترجمه کرده و توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

پدربزرگ ناظم حکمت شاعر بود. البته خود او ادعا می کند خیلی از شعرهایش سر در نمی آورد چون به زبان عثمانی شعر می گفته اما به هر حال نوه ی یک شاعر بودن در این که او به ناظم حکمت شاعر تبدیل شود تاثیر بسزایی داشت. او نخستین شعرش را نیز پس از آتش سوزی خانه ی روبرویی شان در نوجوانی سرود. پس از بلوغ فکری و رسیدن به مرحله ی جوانی تاثیرات پدیده های سیاسی اطرافش و فعالیت های سیاسی او در شعرهایش نمود یافتند. در "تو را دوست دارم چون نان و نمک"، ناظم حکمت همچنان مانند دیگر آثارش با اوزان عروضی و هجایی بازی می کند. او از تمام اشکال شعری استفاده می کند و هم در اوزان فولکلوریک شعر می گوید و هم در اوزان عروضی. شعر آزاد بدون وزن و قافیه نیز می گوید. او در شعرهایش از عشق، صلح، انقلاب، زندگی، مرگ، اندوه، شادی، امید و ناامیدی سخن می گوید. در واقع به زعم خودش هرآنچه ویژه ی انسان است ویژه ی شعر او نیز هست. احمدپوری در این کتاب شعرهای تغزلی ناظم حکمت را بر اساس تاریخ سرایش آن ها جمع کرده است. منبع او از این اشعار مجموعه آثار 8 جلدی ناظم حکمت که در بلغارستان به چاپ رساند و برخی از اشعاری که در ترکیه سرود، است. اشعاری چون ما را به بند کشیده اند، آن ها دشمنان امیدند عشق من و عطر همه سو پراکنده ی گل سرخ از جمله اشعار مطرح شاعر هستند که در این مجموعه یافت می شوند.

فهرست

درباره ی ناظم حکمت ناظم درباره ی ناظم درباره ی برگردان شعرها سرود زندگی بیرون بهار رسیده است .... . امروز یکشنبه  نامه به همسرم .... . بار دیگر درباره ی مرگ سلام احساسی غریب آن ها در رژه اند ما هردو می دانیم ابرها در گذرند لعنت به شانس تو را دوست دارم عطر همه سو پراکنده ی گل سرخ درختان پر شکوفه ی بادام را فراموش کن درو پاییزی لباسی را که در نخستین آن ها دشمنان امیدند عشق من دیشب به یکباره برف بارید اندوه ما یک نیمه سیب ایم ترانه ها در این دیر هنگام . چه زیبا است ناسازگاری زیباترین دریا را پسرمان مریض است . اندیشیدن به تو زیباست ما را به بند کشیده اند . کتابی می خوانم چه می کند اکنون . چشمانم را می بندم . فراخوان . چشمان بانوی من . آنژین صدری سخن این است . تو نامه از همسرم شبی که برف تا زانو بود بیداری از زندان نیامده تو پاییز بر فراز دریا خوشبینی سفره . هنل بور ممد نامه ای از منور پراگ و خوشبینی . مرد خوشبین شهر، غروب و تو این سفر دریا بار هم درباره ی باران جنوب دور زنبورها باران زمستانی . ساعت 9 از فراز بام خانه ها در لایپزیک بارانی می بارد ریزریز برف راه را بست درها به رویم بسته تو سرمستی منی  دو عشق . در رستوران آستوریای برلین به ورا . جدایی . به ورا

برشی از متن کتاب

سرود زندگی موی افتاده به پیشانیت ناگاه پس می رود به یکباره در درون زمین چیزی می آشوبد درختان در تاریکی به نجوا دوردست ها جایی که نگاه را راه نیست ماه باید در کار طلوع باشد اما هنوز در میانه ی آسمان نیست تا از میان برگ ها پایین خزد و شانه های تو را روشن کند اما می دانم نسیمی با ماه سر خواهد رسید درختان به نجوا خواهند شد بازوان برهنه ات خواهد لرزید آن بالا از میان شاخه های گمشده در تاریکی چیزی بر پای تو چکید به من نزدیک تر شدی پوست برهنه ات چون پوست پرزدار میوه ای زیر انگشتانم نه ترانه ای عاشقانه، نه اندیشه ای خردمندانه در برابرم درختان و پرنده ها و حشرات دستم بر تن همسرم امشب دیگر نه سر نوشتن دارم، نه خواندن نه دوست داشتن و نه دوست نداشتن دستم، زبان پلنگی در چشمه دستم، برگ مو پنجه ی گرگ می خزد، نفس می کشد، می خورد، می آشامد دست من، دانه ای رویان در خاک نه ترانه ای عاشقانه، نه اندیشه ای خردمندانه نه دوست داشتن و نه دوست نداشتن دست من در اندیشه ی تن زنم دست انسانی غارنشین است. چون ریشه ای که در دل زمین به نمی رسد می گوید: «خوردن، آشامیدن، سرما، گرما، مبارزه، بو، رنگ، زندگی نه برای مردن اما مردن برای زندگی...» اکنون که موی حنایی زنم بر صورتم می خورد چیزی در دل زمین می آشوبد درختان در نجوا ماه در دوردست ها پنهان از چشم، بالا می آید. دستم بر تن زنم در برابرم درختان، پرندگان، حشرات من حق زندگی می خواهم حق پلنگی در رودخانه حق روییدن دانه حق انسان غارنشین.

شاعر: ناظم حکمت ترجمه: احمد پوری انتشارات: چشمه