کتاب ترکش لغزنده - آیت دولتشاه

کتاب ترکش لغزنده نوشته ی آیت دولتشاه توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

داستان این کتاب در مورد چند خانواده است که برای فرار از جنگ تصمیم می گیرند خانه و زندگی شان را رها کنند و به شهرهایی که در آن ها بحران جنگ وجود ندارد مهاجرت کنند. آن ها برای این نقل مکان پای در مسیر جدیدی می گذارند که حوادثی غیر قابل پیش بینی را برای شان رقم می زند. این خانواده ها در طی این سفر علاوه بر مهاجرت از شهرشان، از درون خود نیز مهاجرت می کنند و به دنیای بیرون از خود سر می زنند. به طور کلی کتاب در فضای جنگ می گذرد و با مروری بر اتفاقات سال های جنگ در مناطق غربی ایران زندگی سه نسل از یک خاندان را به تصویر می کشد. هدف نویسنده برای نگارش چنین رمانی ادای دین به همه افرادی بوده که به صورت مستقیم و غیر مستقیم با جنگ در ارتباط بوده اند و ویرانی ها و پیامدهای منفی آن روی زندگی شان تاثیرگذار بوده است. افرادی که صدای فریادشان پشت صدای گوش خراش خمپاره ها به گوش نرسید و زندگی شان تباه شد. آیت دولتشاه برای نگارش این کتاب دو سال به طور مداوم کار و تحقیق کرد و بارها هسته اولیه داستان را مورد بازنگری و بازنویسی قرار داد تا برش های تاریخی و تفاوت فرهنگی و اجتماعی هر دوره را به خوبی بیان کند. قلم ساده و به دور از پیچیدگی این نویسنده ترکش لغزنده را به اثری خوب و دوست داشتنی تبدیل کرده است که می توان چندین و چند بار آن را خواند و از روایت های جذابش نهایت لذت را برد.

برشی از متن کتاب

هیچی نگو فقط گوش کن من سعی می کنم خیلی آروم و شمرده حرف بزنم تو فقط آروم باش و گوش کن هرجا خسته شدی بهم اشاره کن قطع کنم. تو به شانس کوچیکه چند سانتی اما بزرگ و تاثیرگذار تو زندگیت داری که من و خیلی های دیگه آرزوی داشتن اون رو داریم. شانسی که اگه داشتم ممکن بود الان این جا نباشم که بخوام باهات حرف بزنم دردودل کنم یا شاید یه جورایی بهت کمک کنم. تو با اون شانس چند سانتیت مثل من منفعل نیستی و دستت برای انتخاب بازتره. منو فرستادن اینجا چون احتمالا فکر کردن مقایسه زندگی من با تو می تونه تصویر شفاف تری از وضعیتت بده و کمکت کنه بهترین تصمیم رو بگیری. من اومدم بهت بگم که مجبور نیستی بمونی و درد بکشی اومدم بهت بگم هر لحظه که اراده کنی میتونی خیلی راحت این بازی رو تموم کنی. بهتم قول میدم دردی حس نکنی در آرامش کامل. کافیه همین الان سرت رو یکم بچرخونی سمت شانه راست و تموم باور کن. اونوقت اون شانس کوچک چند سانتی جا به جا میشه و لبه تیزش پرده نازک مغزت رو پاره می کنه و حرکت سریع خون توی مویرگ ها بلافاصله با یک حالت بی حسی خوشایندتر به خلسه می بردت و چند دقیقه بیش تر طول نمی کشه که آروم و بی دردسر برای همیشه خلاص میشی. اصلا فکر نکن که من اومدم تو رو تشویق به ادامه دادن به تموم کردن کنم این ها رو بهت گفتم که بدونی همیشه فرصت انتخاب رو داری. فقط به من اجازه بده که حرفامو تا آخر بهت بگم بعدش تصمیم با تو. مطمئنا خبری که من می خوام بهت بدم حال تو رو از این که هست بدتر می کنه انتظار ندارم که مثل من انگار نه انگار هر چی داشتم و نداشتم توی یک چشم به هم زدن باد هوا شده پررو پررو بشینی و این راه سخت لعنتی رو ادامه بدی. دو سال پیش منم وضعیتی کمابیش شبیه تو داشتم تصادف سختی کردم و یک هفته تمام تو کما بودم همان تصویری که از اونجا رو یادمه یه صفحه تلویزیون بزرگی که فقط برفک پخش می کنه. هیچی نمیدونم. حالا فرض کن چشماتو باز می کنی و می بینی روی تخت بیمارستان افتادی و دور تا دورت رو آدمایی گرفتند که نمیشناسیشون. آدم هایی که از بیدار شدنت خوشحالن و خدا رو شکر می‌کنن. هنوز هم نفهمیدی چه بلایی سرت اومده. می آی تکون بخوری می بینی از پا تا کمرت تو گچه. می آی حرف بزنی می بینی یه ماسک اکسیژن بزرگ جلو دهنته که حرفات جیغ و داد و نفس هات تبدیل به بخار میشه. کم کم یادت میاد آخرین بار صدای زوزه ترمز رو شنیدی و تو هوا معلق خوردی.  دلت میخواد این همه آدم های غریبه برن کنار و پدرت رو ببینی، مادرت رو ببینی اما اونا نیستن. هی منتظر میمونی میبینی هیچکی نمیاد آدم هایی هستند که با تو مهربونی می‌کنن، دلداریت می دن و سعی می کنن به زندگی امیدوارت کنن. اول گیجی بعد میفهمی که تو تنها بازمانده یه تصادف بزرگی.

نویسنده: آیت دولتشاه انتشارات: چشمه