کتاب تام گیتس 9 (شاگرد اول کلاس) - افق

کتاب شاگرد اول کلاس جلد نهم از مجموعه ی تام گیتس نوشته ی لیز پیشون و ترجمه ی آتوسا صالحی توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

” تام گیتس ” اسم پسر بچه ی بازیگوش و باحالی است که خیلی به موسیقی راک و نقاشی کشیدن علاقه دارد و عاشق خوردن بیسکوییت کاراملی و اذیّت کردن خواهر بزرگ ترش ” دلیا ” ست. او دوست دارد همه چیز را برای همه تعریف کند و این کتاب، کتابچه ی خنده دارهِ داستان زندگی اوست و همه چیز از جان آدمیزاد تا هیولاهای گنده و... درونش پیدا می شود و نقاشی تک تک آدم های درون زندگیش و همه چیز هایی که دوست دارد و یا ازشان متنفر است را برای ما کشیده است که ما، با خواندن و دیدنشان می توانیم کمی در زندگی اش سرک بکشیم و با او همراه شویم و بزنیم زیر خنده. از آن جایی که نمی دانید باید بگویم از درب ورودی مدرسه تا خانه ی تام گیتس فقط چهار دقیقه راه بیشتر نیست ولی او همیشه سعی می کند که دیر برسد. معمولاً هم دلیلش این است که با ” دِرک ” ( صمیمی ترین دوستش و هم گروهیش توی گروه موسیقی ) کلی گپ می زنند و محو تماشای آدامس های میوه ای و ویفر های کاراملی توی مغازه می شوند. یا بعضی وقت ها هم تام اول صبح شروع می کند به نواختن گیتار و خواندن کتاب هایش توی دستشویی تا دلیا را منتظر نگه دارد و کلی ذوق کند برای خودش. تام همیشه سعی می کند که کُفر دلیا را بالا بیاورد و یک روز خوش برایش باقی نگذارد. عینکش را قائم می کند یا وقتی که مامان و بابا دلیا را دعوا می کنند، او بلند بلند می خندد. اما تام دیگر بیشتر وقت خود را برای فکر کردن به روش های جدید اذیّت کردنِ دلیا صرف نمی کند و در عوض غرق در رویای انتخاب شدن به عنوان شورای مدرسه است. سر کلاس  جبرانی ” آقای فولرمن ” خواب می بیند که بالاترین رای شورا شدن را آورده و باید خودش را برای یک سخنرانی بزرگ درباره ی کار هایی که می خواهد انجام دهد، آماده می کرد و در همین حین و در خیالش آقای فولرمن خبر خوب دیگری هم به او می دهد و می گوید که بالاترین نمره ی امتحان هم متعلق به اوست ولی یکدفعه با فریادی که آقای فولرمن سر کلاس می کشد او از دنیای خیالاتش خارج می شود و باید به درس جبرانی اش گوش کند. تام چند وقتیست که اصلاً نمره ی خوبی نمی گیرد و تمرکز ندارد برای همین هم مجبور است توی کلاس های جبرانی شرکت کند. همین امتحان آزمایشی را که دفعه ی قبل داده بود با کلی کار های عجیب و غریب همراه بود و البته اینکه یادش رفته بود که امتحان دارد هم بی تاثیر نبود. اول خودکارش جوهر تمام کرد و ننوشت و بعد مجبور شد از ” امی پورتر ” باهوش ترین و قشنگ ترین دختر کلاس خودکار دیگری بگیرد و بعد حشره ای رفت توی جورابش و در نهایت وقت امتحان به پایان رسید. این شد که مامان و بابا از او خواستند تا فقط کمی تمرکز و تلاش کند و تام هم تصمیم گرفت بهترین دانش آموز کلاس شود. اما انگار فایده نداشت چون...

 

برشی از متن کتاب

اخبار مدرسه توی کلاس. آقای فولرمن می گوید: می خواهد چیزی را اعلام کند. به حالت صورتش که نگاه می کنم نمی توانم تشخیص بدهم قرار است خبر خوبی باشد، خبر بدی باشد، یا هردو. درنتیجه همه منتظر می شویم... و منتظر می شویم... می گوید: درباره ی سفر مدرسه ست. اگه اسمتون رو نوشته این توی فهرست، الان دیگه می تونم به تون بگم که شماها... شماها... چی! همه تون سفر رو می رین. آخیش! خبر خوبی است. خیلی هم به رفتنمان نمانده و خود همین هم خوب است. بعد آقای فولرمن به مان می گوید ازهمه انتظار می ره که تجربه های جالبشون رو توی سفر بنویسن. واقعا؟ به هرکدومتون یه دفترچه ی خیلی خاص داده می شه که توش بنویسیم. آقای فولرمن بعضی دفترچه هایی را که بچه های دیگر قبلا تحویل داده اند، نشانمان می دهد. می بینین دیگه، روش عالی ایه برای اینکه سفر یادتون بمونه. اِم م م ، حدس می زنم این طوری باشد. به نظرم می آید خیلی کار می برد. دفترچه ها یک کم قشنگ تر از دفتر مشق های معمولی مان است، که خود همین خوب است دیگر... دوره ای هم که داریم این دفترچه هایمان را می نویسیم، هیچ مشق دیگری نداریم، اینش عالی است! آقای فولرمن بازهم نامه ای درباره ی سفر می دهد به مان. لیست چیزهایی است که باید با خودمان بیاوریم. تنها چیزی که من ندارم کاپشن ضد آب است، ولی درِک دوتا دارد و درنتیجه می توانم یکی از کاپشن های اورا قرض بگیرم. سر زنگ تفریح دوباره از درِک می پرسم تا بعدا اشکالی پیش نیاید. هیچ مشکلی نیست. آخیش! می گویم: این یعنی مجبور نیستم با مامانم برم خرید لباس. اینکه مجبور نباشم این کار را بکنم، همیشه خیالم را راحت می کند. درِک ازم می پرسد آیا دلیا هنوز از دستم عصبانی است. من هم می گویم: عصبانی که هست، ولی کلاهه باعث شد حتی بیشتر کنجکاو بشم که کجا کار می کنه. ضمنا متوجه شده ام که دیگر قطعا سفر مدرسه را می روم. چون هیچ معلمی سر هیچ کدام از کلاس ها حرفی درباره اش نزده! همین اعصابم را به هم ریخته، چون آن قدر هیجان زده ام که نمی توانم یک لحظه هم به سلفی فکر نکنم. ولی مامان و بابا دارند سر قضیه ی سفر کَمکی دیوانه ام می کنند ها. فقط سه روز دارم می روم ها، ولی این جوری که مامان در مورد چیزهایی که باید ببرم شلوغش کرده، آدم فکر می کند... دلیا خیلی وقت ها بیرون خانه است و از وقتی موزها کلاهش را سرشان گذاشته بودند، دیگر کلاهه را ندیده ام. چون فردا می روم سفر، آفتاب های لب بوم آمده اند خداحافظی کنند. مامان بزرگ ماویس می گوید: یه چیز کوچولویی برات درست کرده م. هدیه ی کوچولویی به نظرم نمی آیدها؟ کوچولو هم نیست. مامان بزرگ یک پولیور گنده برایم بافته که تصویر یک عظیم الجثه ای خندان رویش است! به ام می گوید: قد می کشی اندازه ت می شه تام. توی سفر گرم نگه ات می داره. می گویم: ممنون مامان بزرگ. حرفی نمی زنم از اینکه ممکن است توی کیفم جا نشود. بابابزرگ چندتا بیسکویت موزی به ام می دهد که خوردنی سفر باشد. خودش یکی شان را گاز می زند و ادا در می آورد که بیسکویته دندانش را شکسته. مامان بزرگ این کار بابا بزرگ را که می بیند، آه می کشد. جفتشان را بغل می کنم و می روم باقی چیزمیزهایم را جمع کنم. متوجه می شوم مامان موفق شده یواشکی وسایل را جمع کند و کیفم راببندد. برای همین هم حالا دیگر من عوض این کار، فقط باید تمرکزم را بگذارم روی مسائل خیلی مهم. چندتا از چیزهای دیگری که مامان می خواهد من با خودم ببرم_ درشان می آورم. امشب زود می روم توی تخت خواب. نمی خواهم صبح دیر برسم. خیلی هیجان زده ام...

نویسنده: لیز پیشون مترجم: آتوسا صالحی انتشارات: افق