Name: کتاب تاریخ فلسفه ی راتلج (جلد چهارم)
SKU: 3443
Price: 500000 IRR
Availability: InStock
Rating: 5 (1 reviews)

کتاب تاریخ فلسفه ی راتلج (جلد 4: رنسانس و عقل باوری سده ی هفدهم) با ویراستاری ج. اچ. آر. پارکینسون و ترجمه ی حسن مرتضوی توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

این کتاب می تواند زمینه های تاریخی و علت به وجود آمدن نظریات مختلف دانشمندان مهم فلسفه را به خواننده معرفی کند تا مخاطب درک کاملی از آن ها پیدا کند. فلسفه، علمی است که در باب مسائل مهمی مثل آگاهی و واقعیت به تفکر می پردازد. این کتاب که چهارمین جلد از مجموعه ده جلدی "تاریخ فلسفه راتلج" می باشد، دوره ی سیصد و پنجاه ساله ی این فلسفه را از اواسط سده ی چهاردهم تا سال های آغازین سده ی هجدهم که درواقع دوران به وجود آمدن فلسفه ی مدرن می باشد را در بر می گیرد. نویسنده، این دوره را با بیان مباحث مربوط به فلسفه ی رنسانس و عقل باوریِ سده ی هفدهم شرح می دهد و نظریات فیلسوفان متعلق به دهه ی هفدهم مانند بیکن، هابز و گاسندی را بررسی می کند که عقل باور نبودند اما اندیشه های شان، عقل باورها را به واکنش های جدی وا می داشت. هم چنین مبحث ظهور علم مدرن که از مباحث مهم این دوره به شمار می رود نیز به تفصیل در این کتاب مورد بررسی قرار می گیرد. از آن جایی که جلد حاضر مقدمه ای اجمالی و دانش ورانه در ارتباط با این دوره را ارائه می دهد، مطالعه آن می تواند برای همه دانشجویان فلسفه و رشته های مرتبط با آن جذاب باشد.

برشی از متن کتاب

ابزارگرایی از لحاظ روانی به ندرت موضع قانع ‌کننده‌ای برای دانشمندان فعال بود و بنابراین عجیب نیست که به زودی طرح ‌هایی ارائه شد که به تفسیر ویتنبرگ جهت‌گیری رئالیستی بیشتری می ‌داد. معروف ترین آنها طرحی بود که تیکو براهه، اختر شناس بزرگ دانمارکی ارائه کرد نظریه ای که از آن چون دارایی معنوی خود با بخل و حسادت پاس داری می کرد. در این طرح ماه و خورشید دور زمین ثابت می چرخیدند در حالیکه سیاره های دیگر دور خورشید می گردیدند و آن را در سفر سالانه اش به دور زمین همراهی می‌کردند. این طرح تمامی مزیت های ستاره شناسی نظام کوپرنیکی را داشت و فاقد مشخصات بود که عدم مزیت فیزیکی اش شمرده می‌شدند. نظام یاد شده نیازی به انطباق با این فاکت نیز نداشت که هیچ پارالاکسی (حرکت نسبی ظاهری در میان ستارگان ثابت) مشاهده نشده است، پدیده ای که در صورت پذیرش حرکت زمین مشاهده اش انتظار می‌رفت که این اشکال مکتب کوپرنیک را مورد تاکید خاصی قرار داد و محاسبه کرد که اگر زمین حرکت کند آن گاه حتی ستاره ای که اندازه متوسط ظاهری دارد چنان دور خواهد بود که در واقع به اندازه کل مدار زمین به نظر می ‌رسد. عجیب نیست که هنگامی که مکتب کوپرنیک زیر آتش کلیسا قرار می ‌گرفت، سازش تیکو براهه چون نظام محبوب ژزوئیت ها مطرح شد که خودشان از پیشتازان قدرتمند پیشرفت علمی شمرده می شدند. اما نظریه پردازی تیکو اهمیت علمی کمتری داشت تا کار عملی وی. تیکو در میان مردان علم از این لحاظ که در خانواده ای اشرافی متولد شد و همین امر پشتیبانی چشمگیری را آسان ‌تر در اختیار وی قرار داد، نامتعارف بود. پادشاه دانمارک به تیکو براهه جزیره‌هوین (بین کپنهاگ و السینوره) را اعطا کرد و وی رصد خانه عظیمی در آن ساخت که آن را اورانیبروگ می ‌نامند. در آن زمان فقط رصدخانه های اسلامی و ملی می ‌توانستند با آن رقابت کنند، مانند رصد خانه هایی که در مراغه و سمرقند ساخته شده بودند. به تعبیری نه‌ تنها سخت افزار این رصدخانه عالی بود بلکه تیکو گروهی از دستیاران توانمند را گرد آورد که سلطه بلامنازع بر آنان اعمال می ‌کرد. حاصل فعالیت آنها مجموعه ای بی نظیر از مشاهدات دقیق از موضع ستارگان بود و از لحاظ تاریخی نقش بسیار مهم تری ایفا کرد تا اثبات های معروف وی که ستاره جدید (برای ما ابرنواختر) سال 1572 و ستاره دنباله دار 1577 اجرام سماوی و از این رو نشانگان تغییر در مناطقی هستند که تغییر ناپذیر فرض می شدند و به این معنا بود که چنین اجرام سماوی باید از مناطقی که صلب و غیرقابل عبور تصور می شدند عبور می کردند. با این همه، هم اینها نیز تغییرات مهمی را در تصویر دنیای قدیم به وجود آورد، گرچه از قضای روزگار گالیله اعتبار برهان‌ه ای تیکو براهه را درباره ستاره دنباله دار رد می کرد. لطیفه بامزه اما روشنگر وجود دارد که مهم ترین کشف تیکو شخصی به نام یوهان کپلر بود. کپلر در خانواده ای لوتری مذهبی به دنیا آمد و با قصد پیوستن به جرگه روحانیون کلیسای لوتری در 1587 وارد دانشگاه توبینگن شد.