Name: کتاب به روایت ناصر تقوایی - احمد طالبی نژاد
SKU: 2951
Price: 100000 IRR
Availability: InStock
Rating: 5 (1 reviews)

کتاب به روایت ناصر تقوایی نوشته احمد طالبی نژاد توسط نشر زاوش به چاپ رسیده است.

این کتاب شامل گفت و گوهایی با ناصر تقوایی، فیلم ساز معروف ایرانی می باشد و در همه ی این گفت و گوها سعی شده است تا برخی از نقاط عطف تاریخ سینمای ایران به درستی روایت شوند. در تمام دنیا تحلیل های زیادی درباره روند تحولات کیفیِ سینمای جهان نوشته شده است؛ احمد طالبی نژاد، نویسنده این کتاب معتقد است که سینمای ایران هم مانند سینمای سایر ملل، یک تاریخ تحلیلی دارد که می تواند زمینه های بروز وقایع را باز نماید. از زمان پیدایش صنعت سینما و فیلم سازی در ایران بیش از نیم قرن گذشته اما هنوز زوایای ناشناخته بسیاری در مورد تاریخ سینمای کشورمان وجود دارد. به همین دلیل برای دستیابی به اطلاعات و دانش بیش تر باید پای صحبت کسانی نشست که در تحولات کیفی سینمای ایران تاثیرات به سزایی داشته اند؛ او برای این کار، به سراغ ناصر تقوایی رفته است و علاوه بر بحث مفصلی که درباره بحران سینما با او انجام داده، تحولات سینما و ادبیات معاصر ایران را نیز از نگاه تحلیلی این فیلم ساز بزرگ تاریخ ایران، بیان کرده است. تقوایی که به همراه "بهرام بیضایی" و "مسعود کیمیایی" از پیشگامان جنبشی در سینمای ایران به شمار می رود، حق زیادی به گردن سینما دارد. از این رو، آشنایی بیش تر و بهتر جوانان فیلم ساز با این شخصیت می تواند زمینه ساز ساخت آثاری ارزشمند باشد. پس پیشنهاد می کنیم اگر به فیلم و فیلم سازی علاقه دارید، به روایت ناصر تقوایی از سینمای ایران، با توجه ویژه ای نگاه کنید.

برشی از متن کتاب

پس از نفرین دوباره برگشتید به تلویزیون و سریال دایی جان ناپلئون را ساختید که یکی از بهترین مجموعه هایی است که علاوه بر متن زیبای ایرج پزشکزاد، توانایی های یک فیلمساز خوش فکر در به سرانجام رساندن طرحی مشکل را به خوبی نشان می ‌دهد. شخصیت ‌های متعدد، ماجراهای تودرتو، بازیگران حرفه ای و پرقدرت، فیلم برداری خوب و حساس و مجموعه ای از این عوامل که در کنار هم، بیانگر یک اتفاق مهم در کارنامه شماست. اما درباره این سریال، جاهای دیگر و در گذشته ها به تفصیل سخن گفته اید. حالا و در این گفتگو چه می توانید بگویید که تازه تر باشد؟ روزی رضا قطبی به من که حالا دیگر کارمند تلویزیون هم نبودم، گفت مگر تو بچه ی جنوب نیستی و نمی خواهی دق دلت را سر انگلیسی ‌ها در بیاوری؟ گفتم چرا. کتاب دایی جان ناپلئون پزشکزاد را پیشنهاد کرد. عازم سفر شیراز بودم. در راه کتاب را خواندم و از همان جا تلفن زدم و گفتم می سازم. چند سال پیش در فرانسه غفاری را دیدم و گفت شبکه های اروپایی هنوز برای خرید این سریال به من مراجعه می کنند، سریال دو بار پخش شد. یک بار از شبکه دوم و یک بار هم از شبکه اول و خورد به انقلاب. بعد از موفقیت این سریال، خیلی از تهیه ‌کنندگان آمدند سراغم که برای شان فیلم بسازم. علی عباسی یک آپارتمان واقع در خیابان جردن را به عنوان دستمزد پیشنهاد داد که برایش فیلم بسازم. دایی جان... موفق ترین سریال و از نمونه های مثال زدنی اقتباس ادبی در سینمای ایران است. اما نکته ای که به نظر می رسد باعث زیاده گویی در این مجموعه شده، حفظ راوی - سعید - است. یعنی همان راوی کتاب پزشک زاد. در نتیجه پس از هر سکانسی، مجبور شده ای او را نشان بدهی که داشته دزدکی ماجرای را که ما دیده ایم، می دیده تا مثلا منطق روایی حفظ شود. چرا فکر نکردی با حذف او، از راوی سوم شخص استفاده کنی تا ایجاز کار هم بیش تر شود؟ به دو علت بسیار مهم. به هر حال دایی جان... از روی یک متن شناخته شده اقتباس شده بود و باید به آن وفادار می ‌ماند. ماجرا کلا بازگشت به گذشته است. یعنی مرد میانسال به نام سعید دارد خاطرات نوجوانی اش را روایت می کند. مجبور بودم این جا وی را برای حفظ تداوم داستان نگه دارم تا بیننده سردرگم نشود. البته گاهی هم برعکس نظر تو، راوی داستان را کوتاه می کند. بله، گاهی با دو جمله ماجراهای تودرتوی را توضیح می ‌دهد. این را قبول دارم. اما در عین حال او همیشه به عنوان لولو سر خرمن در همه جا باید حضور داشته باشد و گاهی هم البته حضورش بی منطق جلوه می کند. نمی شد از صدا به جای تصویر استفاده کنید؟ همین کار را کرده ایم. شما در فیلم جوان شانزده، هفده ساله ای می بینید اما صدای او، صدای مرد میانسالی است. اگر او را حذف می کردم، قصه صدمات دیگری می خورد. در واقع قصه با بلوغ جسمی سعید شروع می شود و با بلوغ فکری اش به پایان می ‌رسد. البته فرم مورد اعتراض تو هم در قسمت های اول اندکی برجسته‌تر به‌نظر می ‌رسد. به مرور که پیش می رویم، او در قصه حل می شود.