کتاب ایست! زورگویی ممنوع (ماجراهای پویان)

کتاب ایست! زورگویی ممنوع نوشته ی بدری مشهدی با تصویرگری محبوبه یزدانی توسط انتشارات فنی ایران به چاپ رسیده است.

امید، پسر بی ادب و زور گویی است که همیشه سعی می کند با این رفتارش از سایر دانش آموزان مدرسه باج گیری کند؛ او بدن قوی و زبان تندی دارد و یکی از هم کلاسی های پویان می باشد. وقتی زنگ مدرسه به صدا در می آید تمام بچه ها لوازم خود را جمع می کنند تا به خانه بروند؛ پویان هم پاک کن خرسی مورد علاقه اش را که زیر میز امید، افتاده است برمی دارد و با عجله به سمت در ورودی کلاس می رود. اما درست در همان لحظه سر و کله ی این پسر زورگو پیدا می شود و از پویان می خواهد که به زور پاک کن را به او بدهد. درگیری کوچکی بین آن دو صورت می گیرد و در نهایت پویان که می بیند زورش به او نمی رسد؛ امید را تهدید می کند که اگر دست از سرش برندارد، به ناظم و یا مادرش اطلاع می دهد؛ بالاخره پس از کلی بحث، این دفعه ماجرا ختم به خیر می شود. از آن روز به بعد پویان تصمیم می گیرد حسابی ورزش کند و چیزهای مقوی بخورد تا بتواند بدنی قوی و قدرتمند داشته باشد و در مقابل زورگویی های امید بایستد. اما بعد از مدتی متوجه می شود داشتن قدرت بدنی به تنهایی برای ایستادگی در مقابل زور کافی نیست و باید به دنبال راه چاره ی دیگری باشد...

ایست! زورگویی ممنوع جلد دیگری از مجموعه ی ماجراهای پویان می باشد که در سه جلد با عناوینی از جمله کی همه چی رو بلده؟ و همکاری در یک روز شیری به چاپ رسیده است. مطالعه ی داستان آمده در این کتاب علاوه بر سرگرم کردن کودکان آنها را با یکی دیگر از مهارت های مهم زندگی اجتماعی آشنا می کند.

 

برشی از متن کتاب

من مجبور بودم نقاشی های امید را رنگ کنم، اما دوست نداشتم. من مجبور بودم توی تیم فوتبال امید بازی کنم، اما دوست نداشتم. من مجبور بودم به همه ی حرف های امید گوش کنم، اما دوست نداشتم. زنگ آخر خورد، خانم معلم هم دنبال صف بچه ها از کلاس بیرون رفت، اما من هنوز داشتم زیر میزها دنبال پاک کن خرسی ام می گشتم که از دستم قل خورده بود و افتاده بود روی زمین. زیر میز امید پیدایش کردم، برداشتم و تندی گذاشتمش توی کیفم، اما وقتی می خواستم از در کلاس برم بیرون، امید دست هاش رو گذاشت دو طرف در کلاس و گفت: کجا موشان؟ تا پاک کن خرسی ات را به من ندهی نمی توانی از کلاس بری بیرون. پاک کن افتاده بود زیر میز من پس مال من است. کیفم را گذاشتم پشتم، زل زدم توی چشم های امید، صدایم را کمی بلند کردم و گفتم: نخیر! پاک کن خرسی خودم است. به هیچ کس هم نمی دهم. زود باش برو کنار، چون مامانم جلوی در منتظرم است. امید با زور بند کیف را، که گرفته بودم پشتم، از دستم کشید. من هم دوباره کیف را از دستش کشیدم و با همان صدای کمی بلند گفتم: دوست ندارم وسایلم را بگیری. از این کارت ناراحت می شوم، بدم می آید، متوجه می شی؟ زور امید از من بیش تر بود. این قدر کیفم را کشید تا بند کیف از دستم درآمد و افتاد روی زمین. امید دست کرد توی کیفم، اما تا خواست پاک کنم را بردارد، گفتم: اگر پاک کنم را برداری، مجبور می شوم به ناظم بگویم. تازه مامانم هم جلوی در است، می توانم به مامانم هم بگویم. تا رفتم طرف در کلاس که ناظم را صدا کنم، امید برایم زبان درآورد، کیفم را ول کرد روی زمین و از کلاس دوید بیرون. نزدیک بود کوله پشتی خودش را هم کنار در کلاس جا بگذارد! حسابی حالش گرفته شد. تا جلوی در مدرسه دویدم، اما بازهم وقتی سوار ماشین شدم، مامان گفت: چرا این قدر دیر می آیی پویان؟ همه ی بچه ها رفتند، داشتی چه کار می کردی؟ هیچ کار. داشتم دنبال پاک کنم می گشتم. مامان، آدم باید چه چیزهایی بخورد تا خیلی خیلی قوی شود؟ خیلی خیلی قوی باشی، که چه کار کنی؟ تند تر دنبال پاک کنت بگردی؟ مامان، سوالِ راستی راستی که می کنم، جوابِ راستی راستی بده. همه چیز؛ شیر، گوشت، تخم مرغ، عسل، موز، خرماو... مجبور بودم با خوراکی خودم را قوی کنم، چون مچ انداختن با بابا اصلا فایده ای نداشت. هی الکی می باخت تا خوشحالم کند، اما من دوست داشتم قوی شوم نه این که برنده شوم. تا رسیدیم خانه، تندی ناهار خوردم و آویزان شدم به میله ی بارفیکس. خودم را بالا کشیدم تا کمی قدم بلندتر شود، اما وقتی دستم خسته شد و مجبور شدم بپرم پایین، مامان از توی آشپزخانه صدا زد: پویان، هی تاپ تاپ نپر روی زمین. دوباره صدای طبقه پایینی ها را در می آوری. اصلا تقصیر همین طبقه پایینی ها بود که من قوی نمی شدم، چون تا کمی ورزش می کردم صدای شان در می آمد...  

• ماجراهای پویان 4 - از سری کتاب های نردبان
• نویسنده: بدری مشهدی
• تصویرگر: محبوبه یزدانی
• انتشارات: فنی ایران