کتاب امیلی و جست و جو 3 (جیبی) | قدیانی

درباره کتاب امیلی و جست و جو 3

"امیلی" نام دختری جوان، که آشناها او را برای تازه واردها دختری که می نویسد معرفی می کنند. او مدت هفت سالی می شود که در شهر نیومون زندگی می کند و اطرافیانش از جمله "خاله الیزاب" کم کم با این واقعیت که او دیگر بزرگ شده است؛ کنار آمده اند. او از همان دوران کودکی علاقه ی بسیاری به نوشتن داشت و دلش می خواست در آینده نویسنده ی بزرگی بشود. او پُر از شور جوانی و عشق به زیستن می باشد و از این که پیشنهاد " خانم رویال "، درباره ی کار کردن در مجله ای در نیویورک را نپذیرفته است، بسیار پشیمان است. به طور کلی درباره ی او می توان گفت که دختری شاد، پُر انرژی با چهره ای معصوم است که رویاهای بسیاری در سر می پروراند. اما تمام اتفاقات بد از زمانی آغاز می شود که " تدی کنت " دوست و عشق دوران کودکی اش که همیشه در کنارهم و باهم از پس مشکلات برمی آمدند؛ تصمیم می گیرد برای ادامه ی تحصیلات و رسیدن به اهدافش به مدرسه ی هنر مونترال برود. بعد از رفتن تدی، دنیای او و آرزوهایش از هم می پاشد و این اتفاق باعث می شود امیلی تن به ازدواج با مردی بدهد که عاشقش نیست. او با این کار خود سعی دارد خاطرات تدی را از ذهنش محو کند؛ برای مدتی هم از اهداف خود یعنی همان نویسندگی دور می ماند اما پس از گذشت مدت زمانی، چیزی در درونش او را به سمت نوشتن پیش می برد...

برشی از متن کتاب

او در آخرین بعد از ظهر پیش از رفتنش، زمانی که زیر آسمان ارغوانیِ غروب شگفت انگیز و طولانی، با امیلی در باغ نیومون قدم می زد، گفت: حتی اگر ما هیچ وقت پیدایش نکنیم یزی در این جست و جو هست که شاید دلچسب تر از پیدا کردن باشد. امیلی به ستاره ای که بر فراز سه شاهزاده می درخشید، خیره شد و گفت: اما ما حتما پیدایش می کنیم. در " ما " ی تدی چیزی بود که امیلی را از درون می لرزاند. امیلی همیشه با خودش صادق بود و هرگز سعی نمی کرد این واقعیت را که تدی کنت بیش تر از هر کس دیگری در دنیا برایش ارزش دارد، نادیده بگیرد. با این حال سوال این جا بود که او چقدر برای تدی ارزش داشت. کم؟ زیاد؟ اصلا؟ آن روز امیلی سر برهنه بود و تعداد زیادی گل سرستاره ای زرد و کوچک به موهایش زده بود. کلی فکر کرده بود تا توانسته بود تصمیم بگیرد که پیراهن زرد ابریشمی اش را بپوشد. به نظر خودش خیلی خوب شده بود، اما چه فایده اگر تدی متوجه نمی شد؟ دخترک با تاسف به این نتیجه رسید که تدی آن قدر به او عادت کرده است که متوجه تغییراتش نمی شود. اگر الان دین پریست آن جا بود، زود متوجه لباسش می شد و چند جمله ی تحسین آمیز و تر و تمیز تحویلش می داد. تدی به دفی، گربه ی خاکستری چشم زرد امیلی که خودش را ببر تیز پایی در یک بیشه تصور می کرد، اخم کرد و گفت: نمی دانم. نمی دانم. حالا که دارم اوج می گیرم، احساس پوچی می کنم. اصلا شاید هرگز نتوانم کار باارزشی انجام دهم. این یک ذره مهارتم در طراحی به چه دردی می خورد؟ بعضی شب ها که ساعت سه از خواب می پرم، به توانایی هایم بیش تر شک می کنم. امیلی سر تایید تکان داد و گفت: می فهمم چه می گویی. دیشب ساعت ها روی یک داستان کار کردم و آخرش ناامیدانه به این نتیجه رسیدم که نوشتن بلد نیستم - که تلاش کردن فایده ای ندارد - و این که هیچ وقت نمی توانم کار به درد بخوری انجام دهدم. با هیمن حس و حال به رخت خواب رفتم و انقدر گریه کردم که بالشم خیس شد. ساعت سه از خواب پریدم و دیگر گریه هم نمی توانستم بکنم. تمام باورها و امیدهایم به باد رفته بود. اما امروز صبح که درآن هوای سرد  و خاکستری از خواب بیدار شدم، داستان جدیدم را شروع کردم. اجازه نده آن احساس سه ی نیمه شبی، روحت را کدرکند. تدی گفت: متاسفانه هر شب یک ساعت سه دارد. در آن ساعت شیطانی همیشه به این نتیجه می رسم که هر چیزی را بیش تر بخواهی احتمال این که به آن برسی کم تر می شود. دو چیز هست که بیش تر از همه دلم می خواهد به آنها برسم. اولی هنرمندی معروف شدن است. امیلی، هیچ وقت خودم را ترسو تصور نمی کردم، اما الان می ترسم. اگر موفق نشوم همه مسخره ام می کنند. مادرم می گوید فکرش را می کرده. می دانی، از رفتن من خیلی دل خور است. حالا فکرکن بروم و شکست بخورم! اگر قرار باشد این طوری بشود، نروم بهتر است. امیلی که ذهنش درگیر این بود که دومین چیزی که تدی می خواهد بگوید چیست، با لحنی دلسوزانه گفت...