کتاب امپراتور کوتوله ی سرزمین لی لی پوت - افق

کتاب امپراتور کوتوله ی سرزمین لی لی پوت نوشته ی جمشید خانیان توسط نشر افق به چاپ رسیده است.

آیدا دختر 16 ساله ی خیال پردازی است که با پدر و مادرش که هر دو شاغل هستند در کوچه ای به نام انجیر در طبقه چهارم ساختمانی زندگی می کند؛ او به دروس ریاضیات و حسابان مسلط است و معتقد است که برای پروازهای بلند باید اعداد را از میلیون به بالا به خاطر سپرد. با قهرمانان خیالی کتاب ها زندگی می کند و کوچه ها، درختان، گنجشک ها و ... برایش معنا و مفهومی خیال انگیز دارند. در تخیلاتش گاهی خود را کلاغ می پندارد و همواره به کلاغ ها و نحوه زندگی آن ها فکر می کند. عاشق قار قار کلاغ هاست و وقتی دسته ای از کلاغ ها روی درخت سپیدار مجاور خانه شان در کنار هم قرار می گیرند در تصورش آن ها را به شکل هیولا می بیند. یک روز آیدا در آسانسور جعبه کادوپیچ شده زیبا با روبانی طلایی پیدا می کند که مشخصات گیرنده روی آن نوشته نشده است؛ خم می شود و جعبه را از کف آسانسور برمی دارد. از آنجایی که او مدام داستان های تخیلی می خواند نام یکی از شخصیت های مورد علاقه خود در داستان سفرهای گالیور یعنی امپراتور کوتوله ی سرزمین لی لی پوت را که می تواند در جعبه جا بگیرد رویش می گذارد. جعبه ای که اسمی رویش نوشته نشده می تواند متعلق به هر کسی باشد؛ آن جعبه را نزد ساکنان طبقات سوم، دوم، اول و حتی مستخدم ساختمان، آفاق خانم و دخترش، آوا می برد تا صاحبش را پیدا کند و ...

 

فهرست

ملیون بلیون ترلیون کوادریلیون کوینتیلیون سکستیلیون سپتیلیون اکتیلیون نونلیون دسیلیون آندسیلیون دودسیلیون ترد سیلیون کواتور دسیلیون کوین دسیلیون سکس دسیلیون سپتن دسیلیون اکتو دسیلیون نوم دسیلیون ویجینتیلیون سنتیلیون

برشی از متن کتاب

پارکینگ ما تقریبا با حیاط یکی است. فقط پارکینگ، سقف دارد و یک وجب بلندتر از حیاط است. سقف که تمام می شود، یک وجب پایین می روی و بعد حیاط شروع می شود. حالا توی پارکینگ هیچ ماشینی نیست. معمولا همین طور است. صبح تا بعدازظهر پارکینگ خالی است. ولی از بعدازظهر به بعد، وقتی ماشین ها یک یک مثل اسب های خسته ی جنگی، که از دهان شان بخار بیرون می زند، به خانه برمی گردند، اینجا دیدنی می شود. نمی دانم اگر خانم ساعی هم ماشین داشت، چه اتفاقی می افتاد. البته سن و سال خانم ساعی از این حرف ها گذشته؛ ولی اگر داشت، اگر داشت پارکینگ خیلی بی ریخت می شد. بی ریخت تر از چیزی که حالا هست. آفاق خانم را توی پارکینگ نمی بینم. می روم به طرف حیاط... آنجاست. پای باغچه نشسته، و طوری خم شده که انگار کلاغی پای باغچه نشسته و به جوانه ها نوک می زند. سایه اش از کلاغ هم کوچک تر است؛ گرد و کوچک. به نظر می رسد که با خودش حرف می زند. خیلی ها با خودشان حرف می زنند. بلندبلند حرف می زنند و بلندبلند فکر می کنند. درست مثل کلاغ ها. خود من یکی از همان ها هستم. قار قار قار... - آفاق خانوم! مثل چی رو برمی گرداند به طرف من. سایه اش می لرزد و بزرگ می شود. جا می خورم. انگار یک مرتبه از دنیایی که در آن غرق بوده، پرت می شود بیرون. - ای وای، معذرت می خوام! این را من می گویم، شتاب زده و پریشان. ولی آفاق خانم همین طور به من خیره مانده است. چشم هایش، درست مثل چشم های یک کلاغ، خیس و محو و قرمز است؛ و لب هایش به اندازه ای که ملخی بزرگ و سبز بین آن ها قرار بگیرد، باز مانده است. تکانی می خورد و لب هایش روی هم فشرده و باز می شود. - شمایید... آیدا جون؟ این جمله را مثل شبحی سرگردان می گوید و پلک نمی زند. - واقعا معذرت می خوام... - نه عزیزم... - داشتید گریه می کردید؟ - گریه؟... پلک می زند و زورکی می خندد. - چیزی رفته تو چشم تون؟ با پشت دست چشم هایش را پاک می کند. - نه عزیزم، چیزی نیست... - پیاز که خرد نمی کردید؟ دوباره می خندد؛ نه زورکی. خوشم می آید که می خندد. خنده اش را دوست دارم. - داشتم آروم آروم به این جوونه ها آب می دادم. سبز شدند. کلی سبزی کاشتم. همه رقم. حالا جوونه زدند. می بینی؟ نمی شه یک مرتبه آب رو باز کرد تو باغچه. دیگه داشتم پا می شدم. هنوز هیچ کاری نکردم. خوبه آوا اومد کمکم. - آوا؟ - ندیدیش؟ بهش گفتم بره پله ها رو تمیز کنه. - من با آسانسور اومدم. - پیش پای شما رفت. - پس هنوز باید روی پله های ملیون و بلیون باشه. - بیشتر. - کوینتیلیون. و هر دو می خندیم. - می خوای صداش کنم؟ - نه. بذارید کارش رو بکنه. برمی گردم می بینمش. - عاشق شماست آیدا جون. اسم شما از دهنش نمی افته.  

نویسنده: جمشید خانیان انتشارات: افق