کتاب اطاق آبی - سهراب سپهری

کتاب اطاق آبی اثر سهراب سپهری در انتشارات مرز فکر به چاپ رسیده است.

کتاب "اطاق آبی"، دربرگیرنده ی سه بخش مجزا و متفاوت از یک دیگر، تحت عناوین "اطاق آبی"، "معلم نقاشی ما" و "گفتگو با استاد" می باشد که توسط "سهراب سپهری"، نقاش، شاعر و نویسنده ی معاصر ایرانی به نگارش درآمده است. سپهری متولد 15 مهر سال 1307 در کاشان در خانواده ای اهل هنر و فرهنگ دیده به جهان گشود و آثار گران بها و با ارزشی را از خود به یادگار گذاشت. وی به دلیل ابتلا به بیماری سرطان خون، در تاریخ اول اردیبهشت سال 1359 چشم از جهان فرو بست."اطاق آبی"،  آخرین اثر به جای مانده از سپهری است که بر خلاف سایر آثار او، به نثر تدوین شده و مجموعه ای از خاطرات، طرز فکر، نظرات و گفت و گوهای او با یکی از اساتید خارجی اش را در اختیار مخاطب قرار می دهد. در فصل اول، نویسنده از خاطرات زندگی دوران کودکی خود، در یک اتاق سخن می گوید؛ اتاقی کوچک و به رنگ آبی، که برای مدتی محل زندگی او و خانواده اش بوده است اما به محض این که مادرش، ماری را در این اتاق مشاهده می کند، از آن جا نقل مکان کرده و دیگر به آن باز نمی گردند. سپهری، با بهره جستن از داستان ها و شخصیت های اساطیر بودایی، هندویی و ...، به تشریح روایت هایی خواندنی در رابطه با این بخش از زندگی اش، پرداخته و اثری بسیار لطیف و سرشار از استعاره و تشبیهات دوست داشتنی و دل انگیز را به خواننده ارائه می نماید.

فهرست

یاداشت ویراستار زندگی سهراب سپهری نامه به مادر آثار ادبی فصل اول: اطاق آبی فصل دوم: معلم نقاشی ما فصل سوم: گفتگو با استاد سفرهای خارج از کشور نمایشگاه های نقاشی

برشی از متن کتاب

اطاق آبی ته باغ ما، یک سر طویله بود. روی سر طویله یک اطاق بود. آبی بود. اسمش اطاق آبی بود (می گفتیم اطاق آبی). سر طویله از کف زمین پایین تر بود. آن قدر که از دریچه ی بالای آخورها سر و گردن مال ها پیدا بود. راهرویی که به اطاق آبی می رفت چند پله می خورد . اطاق آبی از صمیمیت حقیقت خاک دور نبود. ما در این اطاق زندگی می کردیم. یک روز مادرم وارد اطاق آبی می شود. مار چنبر زده ای در طاقچه می بیند. می ترسد. آن هم چقدر. همان روز از اطاق آبی کوچ می کنیم. به اطاقی می رویم در شمال خانه، اطاق پنجدری سفید. تا پایان در این اتاق می مانیم. و اطاق آبی تا پایان خالی می افتد. در رساله Sang Hyang Kamahayanikan که شرح ماهایانیسم جاوا است، به جای morda ها در جهات اصلی نگاه کن. «فقدان ترس» در شمال است. مادر حق داشت که به شمال خانه کوچ کند. و باز می بینی «ترحم» در جنوب است. هیچ کس اطاق آبی را نکشت. در بودیسم جای Lokapala ها را در جهات اصلی دیدم. رنگ آبی در جنوب بود. اطاق آبی هم در جنوب خانه ما بود. یک جا در هندوبیسم و یک جا در بودیسم. رنگ سپید را در شمال دیدم، اطاق پنجدری شمال خانه هم سپید بود . چه شباهت های دل پذیری. خانه ی ما نمونه ی کوچک کیهان بود. نقشه ای cosmogonique داشت. در سیستم کیهانی dogon های آفریقا، جای حیوانات اهلی روی پلکان جنوبی است. طویله ی ما هم در جنوب بود. مار در خانه ی ما زیاد بود. گنجی در کار نبود. من همیشه برخورد با مار را از پیش حس کرده ام. از پیش بیدار شده ام. وجودم از ترس روشن شده است. می دانم که هیچ وقت از نیش مار نخواهم مرد. در میگون، یادم هست، روی کوه بودیم. در کمر کش کوه می رفتیم. یک وقت به وجودم هشداری داده شد. رفتم به بر و بچه ها بگویم در سر پیچ به ماری می رسیم، آن که جلو می رفت فریاد زد: مار. و یک بار دیگر، در آفتاب صبح، کنار دریاچه تار روی سنگی نشسته بودم. نگاهم بالای زرینه کوه بود. از زمین غافل بودم. به تماشا مکثی داده شد. پیش پایم را نگاه کردم: ماری می خزید و می رفت. کاری نکردم. مرد Tamoul نبودم که دست ها را به هم بپیوندم. یک Mantra از آتارواودا بخوانم. و یا بگویم: Nalla Pambou . در همان خانه کاشان، که بچگی ام آن جا تمام شد، خیلی مار دیده ام. یک روز نزدیک اطاق آبی بودم. گنجشکی غوغا کرده بود. سرچینه ی بلند خانه که از گلوله های هواخواهان نایب حسین روزن روزن بود، ماری می خزید. به لانه ی گنجشک سر زده بود. بچه گنجشک را بلعیده بود. خواستم تلافی کنم. تیر کمان دستم بود. نشانه گیری ام حرف نداشت. اما هر چه زدم نخورد. و مار در شکاف دیوار تمام شد. در یک اسطوره، مال Earaja ها، ماری به شکارچی تیرهایی هدیه می کند که هرگز به خطا نمی رود. دقت در نشانه گیری مدیون مار است. bina که شکارچیان کارائیب و آرداک و وارو با خود دارند ریشه در خاکستر مار دارد. نباید به روی مار نشانه رفت...

نویسنده: سهراب سپهری ویراستار: شهلا صالحی انتشارات: مرز فکر