Name: کتاب از این تپه ها هیچ یک | مروین
Brand: چشمه
SKU: 2399
Price: 170000 IRR
Availability: InStock
Rating: 5 (1 reviews)

درباره‌ی کتاب از این تپه ها هیچ

دبلیو.اس. مروین با نخستین کتابی که منتشر کرد به شهرت رسید و دابلیو.اچ. آودن او را به عنوان شاعری ستایش کرد که خوب می داند چگونه بین اسطوره ها و زندگی روزمره نسبت و آشنایی برقرار کند. او را در شمار غزل سرایانی می دانند که رمز و راز زندگی را بیرون کشیده و پیش چشم خوانندگانش گذاشته است. دوره های مختلف زندگی و شاعری اش متفاوتند. روزهایی را در دهه ی 1960 به جمع شاعرانی چون رابرت بلای، آدرین ریچ و آلن گینزبرگ پیوست که یک صدا علیه جنگ شوریده بودند و در نکوهش آن می نوشتند. چند سالی بعد از آن مثل بسیاری از شاعران و نویسندگان هم دوره اش آیین بودایی دل و دین از او ربود و ناگهان به این نتیجه رسید که باید راهی برای فرار از این دنیای پر از خشونت پیدا کرد و راه چاره به گمانش همین دل دادن به آموزه های بودا بود. علاقه ی بی حدش به محیط زیست و ساختن دنیایی سالم برای مردمان این زمانه و زمانه های بعد از این او را در شمار شاعرانی جای داده که تنها به گفتن کلمه ای یا نوشتنش روی کاغذ بسنده نمی کنند. در سال 1970 با کتاب نردبان به دستان جایزه ی پولیتزر را گرفت و شهرتش دو چندان شد؛ هر چند با نوشتن مقاله ای گفت ترجیح می دهد پولی را که بابت این جایزه قرار است به او بدهند صرف ساختن جنبش اعتراض آمیز کنند که دیگر هیچ سربازی روانه ی ویتنام نشود. شعرهای مروین به شعرهای زندگی معروف اند. مروین در سال 2009 دوباره برنده ی همین جایزه شد.

برشی از متن کتاب

به سال نو با آن سکونت سرانجام به دره می آیی نخستین پرتو آفتابت به پایین می رسد به نوک چند برگ بلند که نمی جنبند انگار حواس شان نیست تو را هنوز نشناخته اند و بعد آوای قمری که از دوردست رو به سکوت صبحگاه برای خود می خواند پس صدای توست این همین جا، حالا چه آن را بشنوند چه نشنوند، پس به ان جا آمده ایم با سن ها و دانش های مان به همین صورت که هست و امیدهای مان به همین صورت نامرئی در پیشِ روی مان دست نخورده و کماکان ممکن در تنگ جا ارباب کُرنش، دست های چاک چاک مان مثل انتهای پلی ویران، کورمال و ساکت در پیِ هم بر فراز آبیِ سرگردان. جز کوری آیا چیزی برای مان به جا ننهاده ای؟ شاگردان عدالت تمام شب می شنوم صدای چکش های مردان نابینا را از ساختمان بغلی که درهای شکسته شان را تعمیر می کنند سکوت که بشود یعنی آن که رفته اند قبل از آن که آفتاب نور بر راه دزدهای جوان بتاباند تمام روز همسایه های نابینا سر درس شان هستند کتابی زمخت را رنگ آمیزی می کنند اُه، داستانی طولانی و مدام زیر موهای سفیدشان به فراموشی می سپرند از تنگه ها می گوید کتاب، با غارهایی در ارتفاع و پرچم هایی کوچک، پوسیده و دسته دسته حشرات در گذرگاه ها که تکه تکه خون ما را به دورها می برند چه باید کرد چه باید کرد چکش ها را با خود سرِ درس شان می برند آخرین کلام - به من قول می دهند- تشکر از شما خواهد بود دلیلش را بعد درخواهند یافت و آن شب اجازه ی حرکت خواهند یافت هر روز کلیدهای شان را نزد من می گذارند که هیچ هم به کارشان نمی آید به تاریکی وقتش که برسد از پی سگ سیاه به درون تاریکی یعنی ذهن روز خواهم رفت در آن جا هیچ نخواهم دید مگر آن که می دانم پیشاپیش در حرکت است به پشت سر نگاه نخواهم کرد خب آخر سگ سیاه در جلوست به آن اعتماد دارم من هم پس از سال ها که اعتماد کرده است به من از درون عصری روشن، عصری سایه پا می گذارم به درون نادیدگی به آن جا که اتاق های تاریکش آشنا می نمایند و ترسی هم ندارند چرا که سگ سیاه از پله های نادیده اش با احتیاط بالایم می برند