کتاب احضاریه - علی موذنی

کتاب احضاریه به قلم علی موذی دز نشر اسم به چاپ رسیده است.

مضمون کلی کتاب، درباره سفر به کربلا و مصائب حضرت زینب است. داستان از زبان "مسعود" که یک روزنامه نگار ساده است، روایت می شود. او با توجه به دوری و سختی های راه، تمایلی به پیاده روی اربعین ندارد اما با خواهش و اصرارهای دوستش راهی کربلا می شود. در این بین، خواهر او "عارفه" نیز خواب هایی می بیند که او را مشتاق رفتن به کربلا و همراهی برادرش می کند. از آن جایی که از اسم کتاب نیز مشهود است، نویسنده اعتقاد به احضار شدن توسط ائمه را دارد؛ نه طلبیده شدن. او با نوشتن و خلق شخصیتی به اسم مسعود، سعی در توضیح این مفهوم دارد. در کنار ماجرای سفر مسعود، داستان زندگی اهل بیت و مشکلات حضرت زینب نیز به عنوان یک روایت تاریخی، نقل می شود. یک روایت دیگری نیز در پایان داستان دیده می شود که ژورنالیستی است و از داستان اصلی فاصله می گیرد. در این بخش ما دیدگاه ها و تفاسیر شخصی این روزنامه نگار (ستون نویسی های وی) را در نشریه می خوانیم. موذی با ترکیب منطقی و هوشیارانه چند روایت، داستانی ساده و منسجم را بیان می کند. داستان کماکان بین گذشته و حال در جریان است و مسعود در این داستان نقشی اساسی در جهت به جریان انداختن داستان ایفا می کند. حال و هوای دینی بر متن چیره است و در طول داستان روضه هایی روایت می شود که اشک را بر چشمان خواننده جاری و فضای دلچسب و محزونی را به تصویر می کشد. نویسنده با استفاده از آئین عزاداری و راهپیمایی اربعین، داستانی ساده، روان و مذهبی را نقل می کند که هدفش تفصیل فرهنگ عاشورایی و نهضت حسینی است.

برشی از متن کتاب

بادِ مرگ بر درختِ تنومندِ  خوابم، رسول خدا وزیدن گرفته بود. وقتی اعلام کرد به زودی از بین شما می روم، مادر و پدرم قرار خود را از دست دادند. بی تابی ما هم شروع شد. من و حسن و حسین هربار رسول خدا را می دیدیم، دلتنگ تر از پیش با چشمانی اشک بار نگاهش می کردیم. او هم ما را در آغوش می فشرد و می گفت: عزیزانم، دنیا چه سخت بگذرد چه آسان چشم بر هم زدنی بیش نیست. گریه های مادرم که سعی داشت پنهانی باشد، از چشمِ ما پنهان نبود. پدرم می گفت سایه مرگ رسول خدا از حالا همه را یتیم کرده است. می شنیدم که با بغض به مادرم می گفت باید خوددار باشیم و مادرم می گفت چگونه باید خوددارباشم؟ خوشی برای من هر چه بود، تمام شد! امِ سَلمَه صبح زود با چشمانی گریان آمد خانه مان و گفت که از حاجیان امسال شنیده که رسول خدا در حجة الوداع در هنگام رَمیِ جمرات گفته مناسک خود را از من یاد بگیرید؛ زیرا دیگر مرا در حج نخواهید دید! خودم از پیامبر شنیدم، آن روزی که در مسجد با وجود تب و لرز حاضر شد تا به مردم که نگران حالش بودند بگوید: شنیده ام از خبر مرگ من در هراسید! آیا پیش از من پیامبری برده که در این دنیا جاودان زیسته باشد؟ پس اندوهگین نباشید، زیرا که من به رحمت پروردگار خویش می پیوندم و چنانکه شما نیز... . و در حالتی که از شدت بیماری بر پدرم تکیه داده بود، فرمود: ای مردم، دو چیز است که از نظر من بین آن دو هیچ تفاوتی نیست. و اگر قرار بر مقایسه باشد، به اندازه تار مویی میان آن ها فرقی نمی گذارم. هر که یکی از آن دو را وابگذارد، مثل این است که دیگری را واگذاشته است. یکی از این دو کتاب خداست و دیگری اهل بیت من. بدانید که خداوند خبیر و لطیف به من فرمود این دو هرگز از هم جدا نمی شوند تا در کنار حوض کوثر بر من وارد شوند. پس آگاه باشید با این دو چگونه رفتار خواهید کرد!. و سپس دست پدر من را بالا برد و فرمود: علی را خوب می شناسید. او با قرآن است و قرآن با اوست. او و قرآن از یکدیگر جدایی ناپذیرند. پس آگاه باشید که چه  می کنید! فکر نمی کنم آن روز کسی منظور رسول خدا را از این تأکید درست دریافته باشد، حتی وقتی فرمود: آتش فتنه زبانه می کشد و دیر نیست که چون ابر های سیاه شما در بر گیرند. باز کسی عمقِ اندوهِ او را از آنچه در پیش بود، درنیافت تا آن روز که به رحمت خدا پیوست. سرش بر سینه پدرم بود. پدرم گریه می کرد و می گفت: درد جانکاهِ این فراق همیشه مرا خواهد آزرد و اندوهم دائمی خواهد بود...  . نتوانستم شخصاً با متنی که عارفه فرستاده بود، ارتباط برقرار کنم، چون متن او را با ذهن شوشتری خواندم. متاسفانه. اول سعی کردم شوشتری را حذف کنم، اما نشد. این دغدغه که آیا این پاراگراف حذف می کند یا این جمله را، لطف خواندن را از بین برد. از تغییر اول شخص به سوم شخص که مطمئن بودم. بعد از یک بار خواندن، سعی کردم ذهنم آن قدر به شوشتری نزدیک شود تا آنچه را او قرار بود حذف کند یا تغییر دهد، خودم انجام بدهم.

• نویسنده: علی موذنی
• انتشارات: اسم