کتاب اجاره نشین ها - برنارد مالامود

کتاب اجاره نشین ها نوشته برنارد مالامود و ترجمه میلاد شالیکاریان توسط نشر چترنگ به چاپ رسیده است.

کتاب "اجاره نشین ها" رمانی خواندنی در رابطه با حکایت های پرماجرای مستاجران یک خانه ی قدیمی می باشد. شخصیت اصلی داستان، "هنری لسر"، مردی سی و پنج ساله، مجرد و نویسنده است و سال ها در یک ساختمان فرسوده و قدیمی قهوه ای رنگ زندگی می کند که روزگاری آراسته و زیبا بود. وی ده سال از عمر خود را صرف نوشتن رمانی کرده که حالا به انتهای آن رسیده است؛ فرسودگی و شدت ویرانی های ساختمان محل زندگی او به حدی رسیده که "لونسپیل" قصد دارد آن را تخریب نموده و مجددا ساخت بنایی دیگر را آغاز کند. لونسپیل، صاحب خانه ی آقای لسر می باشد که جهت تحقق بخشیدن به تصمیم خویش، تمامی واحدها را از مستاجرها تحویل گرفته و از لسر نیز می خواهد که آپارتمانش را تحویل دهد. اما این نویسنده قصد ندارد تا زمانی که رمانش را به پایان رسانده خانه را ترک کند. او تصور می کند که تنها مستاجر باقی مانده در ساختمان است تا این که متوجه حضور شخصی در واحدی دیگر می شود که از قضا، این مستاجر سیاه پوست نیز همانند خودش، به نویسندگی می پردازد. تمامی این شرایط لسر را وارد ماجراهایی پر دردسر و مهیج کرده و قصه ای جذاب را خلق می کند.

برشی از متن کتاب

مزاحم از صحنه خارج می ‌شود. ولگرد دیروز بود یا همین امروز از زیر زمین سبز شده بود؟ لونسپیل بود با لباسی مبدل؟ یک جانی که او اجیر کرده تا ساختمان را بسوزاند یا خراب کند؟ این تخیل بیش فعالم است که ساز مخالف می‌ زند. لسر بنا به دلایل به خصوصی شرایط را برای خود سخت می کند. داستانش مفصل است ولی فعلا همین بس که نمی داند چگونه کتابش را به پایان برساند. نه فقط پایان، معلوم نیست چرا این بار، با این که هر فصل رو به فرجام را خود طراحی کرده ای، پیش رفتن این قدر دشوار و راه چنین پر سنگلاخ به نظر می آید. با این حال، پایان محکوم به آمدن است، همیشه همین طور بوده. شاید یک جور گریز رستاخیز گونه است؟ مثلا پایان فراتر از آن چیزی است که بتوانم تحمل کنم؟ هر کتابی که می نویسم یک قدم مرا به جلو، به سمت مرگ پیش می راند؟ به محض این که یکی را به پایان برساند یکی دیگر را شروع می کند. اکنون می شود خیالات بافت، لسر خیال می کند که تمام شده است، رنج طولانی سرانجام به نتیجه رسیده است، رهایی، آرامش، صبح ها در رخت خواب ماندن تا یک سپیده دم بر فراز دریا به امواج نا آرامی که با نوازش جزیره ای را بیدار می کند روشنایی می بخشد، استنشاق رایحه ی تازه ی درختانش، گل هایش، بوته های برگ بویش، صدف هایش آه، بار دیگر روایح دل نشین زمین با این دریای زنانه احاطه شده است. پرندگان از ساحل پر می کشند، می چرخند، بر فراز نخل های پیر و دکل مانند به سمت آسمان تابناک پرواز می کنند. مرغان دریای ناله سر می دهند، یورش های ناگهانی پرندگان سیاه که در آسمان دریای خروشان جیغ می کشند. آه، این زمین زنده، این جزیره ی مقتدر در دریای ینقره فام این خیابان سی و یکم و کوی سوم. این خانه ی متروکه. این لسر شاد ناشاد می بایست بنویسد. در این صبح سرد زمستانی که رادیاتور زنگ‌ زده مثل مهمانی صمیمی تق‌ تق می‌ کرد و گرمای نحیفی بیرون می ‌داد، وقتی برف سفت بیست سانتی ‌متری از دیروز روی خیابان سفید نشسته بود و از میانش بخاری آشنا به بیرون می ‌تراوید، هری لسر،‌ مردی مصمم ساعتش را دور مچش انداخت - زمان آزارش می ‌داد- و شش طبقه ساختمان کاملا متروکه، استیجاری با آجرهای جسیم رنگ ‌پریده و ساخته شده در سال 1900 را به سمت پایین دوید. این جا زندگی می کرد و می نوشت. سی و پنج خانواده ظرف نه ماه گذشته بعد از دریافت اخطاریه های تخریب تخلیه کرده بودند، به جز لسر که سر جایش مانده بود. وقتی با علامت چراغ راهنما از خیابان سوم گذشت، وسط گل و لای خیابان یادش آمد گالش هایش را زیر لگن ظرف شویی جا گذاشته بود. با کتانی های خیس، پرید داخل مغازه تا نان، شیر و نیم دو جین سیبش را بخرد. همان طور که دوان دوان به سمت خانه برمی گشت زیر چشمی به سمت راست و چپ نگاه انداخت، بعد محتاطانه به عقب برگشت...

نویسنده: برنارد مالامود مترجم: میلاد شالیکاریان انتشارات: چترنگ