Name: کتاب اتاق روشن - رولان بارت
SKU: 1771
Price: 125000 IRR
Availability: InStock
Rating: 5 (1 reviews)

کتاب اتاق روشن (اندیشه هایی درباره ی عکاسی) نوشته ی رولان بارت می باشد که نیلوفر معترف آن را به فارسی ترجمه کرده و در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

این که یک نشانه شناس ساختارگرا و مارکسیست درباره ی عکاسی مطالعه کند و اطلاعاتش را با ما درمیان بگذارد، پدیده ای هیجان انگیز است وبه اثری خواندنی با نام اتاق روشن می انجامد. رولان بارت در این کتاب اطلاعاتی بسیار تخصصی و در عین حال جالب به مخاطب ارائه می کند و موجب افزایش درک جامعه شناختی و هنری وی می شود. اتاق روشن کتاب مصوری است که شگفتی ها و غافلگیری های عکاسی را با مخاطب در میان می گذارد و از زاویه ای دیگر و لنزی جدید به هنر و فن عکاسی می نگرد. بارت که از متفکران برجسته در حوزه ی زبان شناسی است، به خوبی در این اثر خود توانسته است مخاطبان را با عکاسی آشنا کند و تاملات خود درباره ی این هنر را به جهانیان عرضه کند. بارت آخرین کارش اتاق روشن را پس از مرگ مادرش نوشت. در این کتاب تعاریفی از استودیوم و پونکتوم ارائه کرده است که از بعد جامعه شناختی دارای اهمیت فراوان هستند. بارت اعتقاد دارد که پدیده ی عکاسی تاریخ را دو قسمت کرده است و اینگونه بر اهمیت آن تاکید می کند؛ در کنار اطلاعات فنی از نظر احساسی نیز قابل توجه است. برای مثال اشاره ی بارت به عکس کودکی مادرش در باغ زمستانی، جنبه ای دیگر از خلاقیت و هنر این فیلسوف بزرگ را برای مخاطب رونمایی می کند.

برشی از متن کتاب

روزی، خیلی پیش از این، اتفاقا عکسی دیدم از ژروم، کوچک ترین برادر ناپلئون، که در 1852 گرفته شده بود. با حیرتی که هنوز هم قادر به کاستنش نیستم دریافتم:«من چشمانی را می نگرم که امپراتور نگریسته است.» گاه بر این حیرت اشارتی می کردم، اما چون به نظر می آمد نه کسی در آن سهیم است و نه حتی آن را می فهمد (زندگی سرشار از این خرده اشارت های تنهایی است) از یادش بردم. شوقم به عکاسی فرهنگی تر شد. قطعا عکاسی را در تقابل با سینما دوست داشتم، با وجود این، از تفکیک شان عاجز بودم. این مئسله مدام جدی تر می شد. مغلوب شوقی «هستی شناسانه» بودم:می خواستم به هر قیمتی عکاسی را چنان که «در خود» بود، در آن ویژگی ذاتی که از تمامی دیگر تصاویر متمایزش می کرد، بفهمم. چنین شوقی، در حقیقت به این معنا بود که جدا از شواهد برآمده از تکنولوژی و کاربست آن، و با وجود عرصه ی وسیع این روزگاریش، چندان هم از موجودیت عکاسی مطمئن نبودم، از این که عکاسی «ویژگی» منحصر به خود داشته باشد. چه کسی قادر بود یاریم دهد؟ از همان نخستین مرحله، که همان رده بندی است (در بنای هر مجموعه، از رده بندی، از اثبات با نمونه ها ناگزیریم) عکاسی از کفمان می گریزد. رده های گوناگوناگونی که به آن نسبت می دهیم در حقیقت یا تجربی اند (حرفه ای ها/آماتورها) یا همبسته ی نظریه ی بیان اند (منظره ها، طبیعت بی جان ها، پرتره ها، برهنه نگاری ها) و یا زیبایی شناسانه (واقع گرایی، تصویرگرایی) در هر حال چیزی بیرونی نسبت به آن اند، بی هیچ همبستگی با گوهرش که می توانند فقط چیز نویی باشند (اگر اصلا باشند) همبسته ی شکل ظهورش، آخر این رده بندی ها می توانند به خوبی درباره ی صورت های دیگر و کهن تر تصویرگری نیز کاربرد داشته باشد.