کتاب آلفرد نوبل (من و مشاهیر جهان)

کتاب آلفرد نوبل نوشته ی کتی جو وارگین ترجمه ی شهاب الدین عباسی و تصویر گری زاخاری پولن توسط نشر نخستین به چاپ رسیده است.

موضوع داستان مرور سرگذشت " آلفرد نوبل " مخترع دینامیت است. آلفرد نوبل در سال ١٨٣٣ به دنیا آمد و در سال ١٨٩6 چشم از جهان گشود. او یک روز در کارگاهش متوجه صدای شدید شد که از برخورد چکش آلوده به " نیروگلیسیرین " مایع به وجود آمده بود. او مبهوت قدرت این مایع شد و تصمیم گرفت بر روی آن آزمایش هایی را انجام دهد. او می خواست از این مایع برای منفجر کردن معادن و کنار زدن صخره های بزرگ استفاده کند. او به همراه پدر و برادرش راه های مختلف را برای استفاده ی امن از این مایع امتحان کرد و توانست با استفاده از یک در پوش چوبی یک چاشنی انفجاری بسازد و از راه فروش آن پول فراوانی به دست بیاورد. یک روز بر اثر حادثه ای در کارگاه و انفجاری شدید " امیل " برادر آلفرد کشته شد و او تصمیم گرفت ایمنی کار با نیتروگلیسیرین را بالا ببرد. او توانست با استفاده از ماسه، خمیری بسازد و آن را به شکل میله درآورد و اسم اختراعش را دینامیت گذاشت. ولی از اختراع او درست استفاده نشد و از آن برای جنگها و کشتار استفاده شد. یک روز روزنامه ها خبر مرگ آلفرد را چاپ کردند...

 

برشی از متن کتاب

چنین مایعی می توانست برای منفجر کردن و کنار زدن سنگ ها و صخره ها در جاهایی که پل، جاده و راه آهن قرار بود ساخته شود، نیروی کافی به وحود بیاورد. با این ماده، نیروهای نظامی می توانستند سلاح های ایمن تری در اختیار داشته باشند. در بیشتر موارد، برای این کار از باروت استفاده می شد که خیلی ایمن نبود. عشق و علاقه ی آلفرد به شعر و ادبیات، کمتر از دلبستگی اش به علم شیمی نبود. او با اینکه امید داشت زندگی اش را صرف نویسندگی کند، زود پی برد که نویسندگی و شعر باید کمی منتظر بمانند. آلفرد کارش را شروع کرد. او راه های مختلفی برای مشتعل کردن ایمن نیتروگلیسیرین آزمود. به کمک پدر و برادرانش روبرت و لودویگ، شب و روز سرگرم آزمایس بود و گاهی آن مایع را با باروت می آمیخت که کار با آن را راحت تر می کرد. آلفرد به آزمایش هایش ادامه داد تا اینکه از درپوش چوبی ای استفاده کرد که می توانست آن را با باروت پر کند. او اسم درپوش را چاشنی انفجاری گذاشت. با این وسیله، دست اندرکاران ساخت و ساز می توانستند نیتروگلیسیرین را با ایمنی بیشتری مشتعل کنند. آلفرد راضی و خوشحال بود. مدت زیادی از این ماجرا نگذشت که آلفرد و برادرش امیل دست به کار درست کردن و فروختن نیتروگلیسرین در زادگاهشان سوئد شدند. آن ها اسم آن ماده را روغن انفجاری گذاشتند و سفارش های خرید زیادی از جاهای مختلف کردند. همان طور که آلفرد امید داشت، روغن انفجاری برای ساختن جاده، راه آهن، پل، بندر و شهر مورد استفاده قرار می گرفت. یک روز در کارگاه، امیل و همکارش در حال ساختن مقداری روغن جدید بودند که اتفاق وحشتناکی افتاد. انفجاری مهیب رخ داد. در این حادثه پنج نفر، از جمله امیل کشته شدند. این حادثه ی دلخراش یک چیز را به آلفرد ثابت کرد؛ این که نیتروگلیسرین را باز هم ایمن تر و کم خطرتر می کرد. آلفرد که درد از دست دادن عزیزانش ذهن و دلش را آزار می داد، شب و روز کار می کرد تا ایمنی نیتروگلسیرین را بیشتر کند. روزهایی احساس ضعف و بیماری می کرد و روزهایی هم احساس تنهایی و غم به او دست می داد. در این شرایط فقط دوست داشت به کتاب و شعر پناه ببرد. آلفرد دو سال پس از مرگ امیل، نیتروگلیسرین را با ماسه مخلود کرد. او با این کار، خمیری درست کرد که می توانست آن را لوله کند و به شکل میله در بیاورد. آلفرد پی برد که چنین میله هایی را می شد در سوراخ ها و حفره ها گذاشت تا فقط در جاهایی که مورد نظر سازندگان بود، انفجار رخ دهد. این میله ها فقط در صورتی که مشتعل می شدند که چاشنی انفجاری داشتند. این کار، احتمال انفجار خود به خود میله ها را خیلی کم می کرد. به این ترتیب، آلفرد نوبل بالاخره استفاده از نیترو گلیسرین را ایمن ساخت...

• بنیانگذار جایزه ی صلح نوبل
• نویسنده: کتی جو وارگین
• مترجم: شهاب الدبن عباسی
• تصویرگر: زاخاری پولن
• انتشارات: نخستین