کتاب آقا قچ قچی (ماجراهای مردم شهر عجیب)

کتاب آقا قچ قچی از مجموعه ی ماجراهای مردم شهر عجیب نوشته ی افسانه موسوی گرمارودی توسط انتشارات نشر طلایی به چاپ رسیده است.

در شهری بزرگ که پُر از خیابان های شلوغ، خانه های کوتاه و بلندِ سر به فلک کشیده است؛ مردمانی زندگی می کنند که هر کدام قصه ی مربوط به خودشان را دارند. آقا قچ قچی، یکی از ساکنان همین شهرِ شلوغ است؛ او درست سرِ یک میدان، مغازه ی آرایشگری دارد و در کار خود بسیار حرفه ای می باشد. او تنها با نگاه کردن به چهره ی افراد، متوجه می شود که چه طور و چه قدر باید موها یا صورت آنها را اصلاح کند. بیش تر ساکنان این منطقه به او اعتماد دارند و برای اصلاح به مغازه اش می روند. بعضی از همسایه ها حتی وقتی آقا قچ قچی را در خیابان می بینند از او می پرسند: به نظرتان موهایم بلند نشده؟ سیبیلم نامرتب نیست؟ یک روز آرایشگر محبوبِ شهر، همان طور که در خیابان راه می رفت چشمش به آقا خاش خاشی می افتد و می گوید: چرا انقدر موهایت نامرتب است؛ سری به مغازه ام بزن تا آنها را کوتاه کنم ولی از آن جایی که آقا خاش خاشی فرصت رفتن به آرایشگاه را ندارد؛ آقا قچ قچی تصمیم می گیرد همان جا کارش را انجام دهد. از آن روز به بعد او هر کجا، هر چیزی یا هر کسی را می دید؛ شروع می کرد به کوتاه کردن موهایش تا جایی که دیگر همسایه ها برخلاف قبل با دیدن او فرار می کردند. آقا قچ قچی دچار بیماری وسواس شده است و این موضوع، او و اطرافیانش را آزار می دهد. چه چیزی می تواند به او در حل مشکلش کمک کند؟

آقا قچ قچی جلد دیگری از مجموعه ی ماجراهای مردم شهر عجیب می باشد که در چند جلد از جمله چیک چیکی، قاپ قاپی، خاش خاشی و لوف لوفی تهیه و چاپ شده است. زبان ساده، صفحات مصور و رنگ آمیزی زیبای تصاویر از جمله ویژگی های مثبت این مجموعه می باشد.

 

برشی از متن کتاب

توی این دنیای بزرگ، که پر از شهرهای جورواجور است، شهری بود که نه کوچک بود و نه بزرگ. شهری مثل همه ی شهرها با خیابان های شلوغ، ماشین های زیاد و خانه های کوتاه و بلند؛ اما توی این شهر آدم های عجیبی زندگی می کردند. آدم هایی با ماجراهای شنیدنی. آقا قچ قچی یکی از آدم های این شهر بود. توی این شهر درست سر میدان یک آرایشگاه بود که اسم آرایشگاه آن آقا قچ قچی بود. آقا قچ قچی خیلی به کارش وارد بود. خوب می دانست که موهای آقای همسایه را چقدر کوتاه کند. یا فقط باید دور موهای آقا قاپ قاپی را بزند و موهای آقا لوف لوفی را ماشین کند. برای همین هر جا او را می دیدند نظرش را می پرسیدند. آقا قچ قچی به نظرتان موهایم بلند نشده؟ فردا بیایم آرایشگاه؟ آقا قچ قچی سیبیلم نامرتب نیست؟ یک سر بیایم پیش تان؟ آقا قچ... این طوری بود که سر آقا قچ قچی خیلی شلوغ بود و قیچی آرایشگری اش همیشه توی جیبشبود. گاهی توی راه قیچی را از جیبش در می آورد  و چتری های یکی را مرتب می کرد. خط ریش آن یکی را صاف می کرد و بلندی سیبیل این یکی را کوتاه می کرد. سر و وضع خودش هم حرف نداشت. همیشه موهایش کوتاه و شانه کرده بود. خیلی از مشتری ها می گفتند: می شود موهای ما را هم مثل موهای خودت کوتاه کنی؟ خلاصه آقا قچ قچی راه که می رفت. به این و آن نگاه می کرد و ایراد موهای شان را می گرفت. تا این که یک روز  توی خیابان، آقا خاش خاشی را دید و گفت: چه قدر موهایت بلند شده! آقا خاش خاشی هم جواب داد: سرم خیلی شلوغ است. فردا پس فردا می آیم آرایشگاه. اما آقا قچ قچی قیچی اش را از جیبش درآورد و گفت: یک دقیقه همین جا بنشین تا موهایت را مرتب کنم. بعد هم دست آقا خاش خاشی را گرفت و کنار باغچه ی نانوایی نشاند و موهایش را قچ قچ قیچی کرد. همین موقع چشم آقا قچ قچی به شمشادهای باغچه افتاد. با خودش فکر کرد، چه قدر شمشادها نامرتب اند. آنها را هم قیچی کرد. بعد چشمش به سفره ای افتاد که یکی از مشتری ها آورده بود، نان ببرد. به نظرش دور سفره کج و کوله آمد. پس با قیچی دور سفره را هم قیچی کرد. مشتری بیچاره گفت: چه کار می کنی. آقا قچ قچی؟ چشم های آقا قچ قچی می چرخید و می چرخید و هر چیزی را که فکر می کرد نامرتب است، قیچی می کرد. آن قدر قیچی کرد که ایراد گیر و وسواسی شد. یک بار نخ آویزان پالتوی آقا قاپ قاپی را قیچی کرد. یک بار بلندی نخ باد بادک دختر کوچولو را برید. یک بار هم نزدیک بود سیم های اضافی برق را ببرد...      

نویسنده: افسانه موسوی گرمارودی تصویرگر: پژمان رحیمی زاده انتشارات: طلایی