کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان اثر بهروز بوچانی

درباره‌ی کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان

"هیچ دوستی به جز کوهستان"، اثری دربرگیرنده ی خاطرات پر فراز و نشیب نویسنده ی کتاب می باشد؛ خاطراتی پر از اتفاقات سخت، غیر قابل پیش بینی و دردناک که در طی شش سال آوارگی و بی پناهی در زندگی "بهروز بوچانی" رخ داده است. به طور کلی، داستان در نتیجه ی یک تصمیم مهم و سرنوشت ساز شکل می گیرد؛ تصمیمی برای آغاز یک سفری طولانی و پرخطر.

راوی کتاب که در واقع همان آقای بوچانی می باشد، با آرزوی دستیابی به آزادی و خوشبختی، برای همیشه زادگاه و سرزمین مادری اش، ایران را ترک می کند و به صورت غیر قانونی روانه ی کشور استرالیا می شود؛ سرزمینی رویایی که طبق اظهارات دولت مردان و ساکنانش، سرشار از رفاه و آزادی است.

بوچانی جهت تحقق همین مولفه ها، با عده ای دیگر از مهاجران غیر قانونی که اهل کشورهای مختلفی هم چون عراق و سریلانکا هستند، در مسیری سخت و دشوار همراه می شود. وی و همسفرانش ابتدا وارد اندونزی شده، پس از تحمل ماه ها گرسنگی و فلاکت، با کمک قاچاقچیانی بی رحم و خشن، از طریق دریا، رهسپار استرالیا می گردند. در همان ابتدای کتاب، خواننده با فضایی سرشار از ترس و وحشت و آینده ای نامعلوم برای شخصیت های موجود در داستان مواجه می شود؛ فضایی که به طور ناخواسته تمامی فکر و ذهن او را معطوف خود می‌سازد و او را تا پایان با خود همراه می‌کند.

کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان به قلم بهروز بوچانی در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

بخشی از کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان

یک بار مرد جوانی را دیدم که چطور به خاطر تلاش هایش برای استفاده از تلفن بدنش کبود شد. این مرد، بهتر است بگویم این «پدر»، چون او پدر یک پسر چند ماهه بود و در تمام زمانی که در زندان بود هویت خودش را به عنوان پدر یک بچه تعریف می کرد، یک روز یک شنبه می خواست با «پدر» پیر و مریضش تلفنی صحبت کند. از طریق دوستانش پیغام پدرش را گرفته بود که می خواهد با او حرف بزند، و این پیغامی ساده نبود چون پدر این پدر در شرایطی این پیغام را از یک نیم کره ی زمین به دیگر نیم کره ی زمین، که ما و جزیره ی ما در آن واقع شده بودیم، رسانده بود که روزهای آخر زندگیش بود، یعنی این پیغامی بود از طرف پدری که به نوعی خودآگاهی درباره ی مرگش رسیده بود. پسر –منظورم پدر بچه ی چند ماهه است چون در آن لحظات بیش تر احساس پدر بودن داشت – بلافاصله بعد از این که این پیغام به گوشش رسیده بود، شتاب زده خود را به صف تلفن رسانده بود. نخست دوست سبیل کلفتش، که احتمالا او هم پدر یک یا چند بچه بود، به حاضرین در صف اطلاع داد که پدر این مرد مریض است و خیلی ضروری است که او همین الان با پدرش صحبت کند. این را خیلی محترمانه و البته در گوشی به چند نفر جلو صف اعلام کرد. گویا مساله ای بود که نمی بایست همه از آن اطلاع می یافتند، آن هم به این دلیل ساده که بسیاری دوست ندارند مسائل خانوادگی شان عمومی شوند. چند نفر جلو صف سرشان را به علامت تاسف تکان دادند، البته بخشیش از سر دلسوزی بود و مقداری هم از سر این که حاضر نبودند نوبت شان را به او بدهند. البته در این جور موارد وقتی مهربانی شکلی عمومی به خودش می گیرد، ناخودآگاه همه با این جریان همراه می شوند. قدم اول برداشته شد. حالا نفرات اول صف پذیرفته بودند که او پیش از آن ها از تلفن استفاده کند. سپس مرد سبیل کلفت با پاپو وارد مذاکره شد، اما او با تکان دادن سر به افسر استرالیایی اشاره کرد: آشکارا اعلام کرد که قدرت این را ندارد که قوانین را به دلایل اخلاقی زیر پا بگذارد. هر چند، از همان ابتدا همه می دانستند که دست آخر این افسر استرالیایی است که باید تصمیم بگیرد. وقتی مرد سبیل کلفت با انگلیسی دست و پا شکسته مساله را به افسر استرالیایی توضیح داد، او بلافاصله و خیلی محترمانه جواب داد که «متاسفم، ولی این کار تخطی از قانون است و امکان پذیر نیست، متاسفم.» مرد سبیل کلفت این بار سعی کرد با کلماتی دیگر دل افسر را به رحم آورد، حتی پا را فراتر گذاشت و با صدای بلندتری اعلام کرد «پدر این مرد پیرمرد مریضی است که دارد می میرد، شاید همین الان هم مرده باشد.» مشخص بود که مرد سبیل کلفت ملاحظه ی این را نمی کرد که ممکن است دوستش با شنیدن این حرف چه قدر پریشان شود. مرد سبیل کلفت مصمم بود که از هر راهی وارد شود تا بالاخره بتواند قانون را بشکند و دوستش را به تلفن خانه برساند ...

• نویسنده: بهروز بوچانی
• انتشارات: چشمه