Name: کتاب بهترین سال های زندگی من - پرویز نوری
Brand: چشمه
SKU: 2335
Price: 130000 IRR
Availability: InStock
Rating: 5 (1 reviews)

کتاب بهترین سال های زندگی من به قلم پرویز نوری در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

پرویز نوری هم مثل منتقدانی چون پرویز دوایی، جمشید ارجمند و کیومرث وجدانی متعلق به دوره ای از نقد فیلم در ایران است که کمتر کسی نقد فیلم می نوشت. نوری سال ها سردبیر مجله های سینمایی ای مثل ستاره سینما بود و کم کم پا به عرصه ی فیلم نامه نویسی هم گذاشت و بعد از نوشتن چند فیلم نامه تصمیم گرفت فیلم سازی را جدی بگیرد. این کتاب خاطرات پرویز نوری از پشت صحنه ی سینمای ایران و نشریات سینمایی آن سال ها است و حکایت ساخته شدن تعدادی از مشهورترین فیلم های تاریخ سینمای ایران را می خوانید.این اثر مناسب کسانی است که می خواهند در مورد تاریخ سینمای ایران بیشتر بدانند.

برشی از متن کتاب

سال های جوانی با پرندگان در فردای ازدواج آن ماشین مدل اسپورت نقره ای رنگ را به قیمت هزار تومان از مارکو گریگوریان نقاش (گریگوری مارک هنرپیشه)ـــ که در کوچه ی بالایی خانه ی ما در خیابان بهار زندگی می کرد ـــ خریده بودم ولی خودم رانندگی نمی دانستم. هیچ وقت هم دوست نداشتم رانندگی کنم. ماشین بیشتر در اختیار برادرم و یکی از قدیمی ترین رفقا پاشا شاهنده بود. آن روز هم که از خیابان رُزولت می گذشتیم برای چندمین بار آن دخترک خنده رو و شیرین را در پیاده روِ مقابل امجدیه دیدم. همیشه کتاب و دفترچه هایی را که در دست داشت و از مدرسه برمی گشت، زمین می ریخت. هر وقت خم می شد آن ها را بردارد نگاهی هم به من (ما) در ماشین می انداخت که داشتیم با همان ماشین رد می شدیم. یک روز بالاخره طاقت نیاوردم و رفتم سر راهش و سلام کردم و بعد کارت ویزیتم را دادم به او. با همان خنده و با چشمانی نافذ و گویا نگاهم کرد و کارت را گرفت. می دانستم دو کوچه پایین تر از خانه ی ما زندگی می کند. زمانی بود که من تازه سردبیر ستاره سینما شده بودم. روز بعد از گرفتن کارت به من زنگ زد. حرف زدیم و معمولاً حرف هایی که زیاد مفهوم درستی ندارد، اما همین باعث شد بیشتر آشنا شویم و سرانجام دعوتم را برای آمدن به دفتر مجله قبول کرد. همیشه تل زرد می بست و بلوز لیمویی به چهره اش حالتی رؤیایی می بخشید. آن روز هم در دفتر مجله پرتوی از نور نارنجی رنگ آفتاب از لای پرده های نازک به اتاق می تابید و انعکاس آن به روی صورت او جلوه ای از زیبایی و جاذبه ی خاص داشت. احساس کردم قلبم شروع به تپیدن کرده است. برای آن که خودم را لو ندهم رفتم و قهوه ای را که درست کرده بودم، آوردم. به دروغ گفتم بلدم فال قهوه بگیرم. چهره اش شکفت و گفت «راست می گویی؟» و فنجان او را برگرداندم و لحظه ای بعد برداشتم و به آن نگاه کردم ولی در اصل نگاهم فقط متوجه صورت او بود؛ صورتی که حالا رنگ رز زرد و نارنجی به خود گرفته بود. پس از اندکی فکر، فنجان را نشانش دادم و گفتم «نگاه کنید، یک p در آن افتاده.» (و واقعاً افتاده بود.) با کنجکاوی پرسید «یعنی چی؟» گفتم «یعنی یک نفر به اسم p به فکرتان است.» خندید؛ از آن خنده هایی که یعنی دروغگو خودتی. اسمش بود ثریا. شد همه ی زندگی من. یک هدیه ی کوچک ما را غافلگیر کرد. ساعتی ظریف را که به او هدیه داده بودم، چندی بعد از آن به وسیله ی مادرش به خانه ی ما برگشت. به من گفتند «این را موقعی به دخترم می دهید که عقد کرده باشید.» این طوری رابطه جدی شد. با وجود مخالفت پدر و مادرم با این ازدواج؛ چون می خواستند تحصیلم را ادامه دهم و آن زمان من بیست و سه سالم بود و ثریا شانزده سال، با این همه تصمیم خودم را گرفته بودم. می خواستم او از آن خودم باشد.