کتاب هیاهوی زمان – جولین بارنز

برشی از متن کتاب

هنر متعلق به همه است و هیچ‌کس، هنر متعلق است به همیشه و هیچ‌وقت. هنر متعلق است به آنها که خلقش می‌کنند و آنها که حظش را می‌برند. هنر نه مثل دوران گذشته متعلق بود به اشراف و حامیان مالی، و نه مثل حالا متعلق به حزب و مردم. هنر زمزمه‌ی تاریخ است که بلندتر از هیاهوی زمان به گوش می‌رسد. هنر برای هنر وجود ندارد، برای مردم وجود دارد. ولی کدام مردم، چه کسی معین می‌کند؟ همیشه فکر میکرد هنر خودش ضد اشراف سالاری است. آیا براساس ادعای بدگویان برای نخبگان سرتاسر جهان مینوشت؟ نه. آیا همانطور که بدخواهانش میخواستند برای کارگر خسته ی معدن دانباس مینوشت که خسته از شیفت کاری اش  به دنبال چیزی آرامش بخش بود تا روحیه اش را بالا ببرد؟ نه. او برای همه و هیچکس موسیقی مینوشت. برای کسانی مینوشت که ارزش آثارش را میفهمیدند فارغ از خاستگاه اجتماعی شان. برای گوش هایی مینوشت که توانایی شنیدن داشتند. لذا میدانست که تمام تعاریف درست هنر ادواری اند و تمام تعاریف غلط هنر کارکرد مشخص به آن منتسب میکنند.

یک‌بار به یک متصدی جرثقیل ترانه‌ای را که سروده بود برایش فرستاد. در جوابش نوشت «حرفه‌ی شما بسیار جالب است. خانه‌هایی که می‌سازید که به‌شدت به‌شان نیاز داریم. توصیه‌ام به شما این است که کار مفیدتان را ادامه بدهید.» جوابش بابت این نبود که اعتقاد داشت متصدی جرثقیل توانایی آواز نوشتن ندارد، به این خاطر بود که این به اصطلاح آهنگساز از همان‌قدر از آهنگسازی سررشته داشت که خودش از کارکردن با جرثقیل. با خودش گفت کاش قدیم‌ها یک آریستوکرات یک اثر موسیقیِ به همین اندازه باارزش برایش فرستاده بود و خودش هم این‌‌قدر شکیبایی داشت که در جوابش بنویسد «عالیجناب، مقام شما بسی والا و برجسته است، از یک‌طرف باید شأن اشرافیت را پاس دارید و از طرف دیگر باید رفاه کارگرانی را فراهم کنید که روی زمین‌های‌تان جان می‌کنند. توصیه‌ام به شما این است که به کار مفیدتان بپردازید.»

استالین عاشق بتهوون بود. این چیزی بود که استالین گفته بود و بقیه تکرارش مي‌کردند. استالین بتهوون را دوست داشت چون یک انقلابی واقعی بود. به این خاطر که والا بود مانند کوه. استالین هر چیز رفیعی را دوست داشت و برای همین عاشق بتهوون بود. هروقت این را از بقیه می‌شنید گوشش حالت تهوع می‌گرفت.