کتاب ندای کوهستان – خالد حسینی

برشی از متن کتاب

دو هفته تمام طول کشید که آقای وحدتی را به خانه بیاوریم. بعد بلبشویی شد. خانواده از دور نزدیک خبر شدند و دسته دسته ریختند توی خانه. من مدام چای دم می کردم و ساعت به ساعت غذا می پختم تا به این عمو و دایی، آن عموزاده و خاله زاده، آن عمه یا خاله کهنسال غذا بدهم. از بام تا شام زنگ در خانه به صدا در می آمد، مردم می ‌ریختند توی خانه، پاشنه کفش روی مرمری اتاق نشیمن تلق تلق می ‌کرد و نجواها در سرسرا می پیچید. بیشتر شان را در خانه ندیده بودم و فهمیدم که بیشتر برای ادای احترام به مادر موقرش خودی نشان می دادند نه برای دیدن از مرد بیمار منزوی که رابطه سستی با ایشان داشت. البته خود مادر هم شکر خدا بدون سگ ها آمده بود. یکهو سر و کله اش در خانه پیدا شد که در هر دست دستمالی داشت، یکی برای چشم های قرمزش و یکی برای بینی آبچکانش. کنار آقای وحدتی ماند و گریه را رها داد. همچنین سیاه پوشیده بود که مرا دستپاچه می ‌کرد، انگار که پسرش هم اکنون مرده بود.

از لحاظی هم بود. نیمی از صورتش نقابی خشکدیده بود پاهایش کمابیش جنبشی نداشت. دست چپش کار می کرد اما دست راست فقط استخوان و گوشت لخت بود. با خرخری نخراشیده و ناله حرف ‌هایی می ‌زد که هیچ کس سر در نمی‌ آورد.

پزشک به ما گفته بود که آقای وحدتی احساسات را مثل پیش از سکته دارد و همه چیز را خوب می فهمد اما دست‌کم در حال حاضر نمی تواند به آن چه می فهمد عمل کند.

این حرف نادرست بود در واقع پس از هفته اول یا در همین حدود، احساسات خود را کاملا برای عیادت کنندگان از جمله مادرش روشن کرد. حتی در دوره این بیماری شدید اساساً موجود گوشه گیری بود. نگاه های ترحم آمیز و غم زده شان، سر جنباندن های تاسف بار نسبت به وضع فلاکت باری که او به آن دچار شده بود به درد او نمی‌ خورد. وقتی وارد اتاقش می شدند با دست چپ که کمی کار می‌ کرد خشمگینانه اشاره می کرد ساکت باشند وقتی با او حرف می‌ زدند صورتش را برمی گرداند. اگر کنارش می‌ نشستند یک ملافه را چنگ می زد و آنقدر غر غر می کرد و به کفلش مشت می زد تا می ‌رفتند. با پری هم، هرچند ملایم ‌تر ، بی صبری نشان می ‌داد. پری کنار تختش می‌آمد و عروسک بازی می‌ کرد، در این جور وقت ‌ها آقای وحدتی نگاه ‌های التماس آمیزی به من می ‌انداخت چشم هایش پر از اشک می شد و چانه اش می لرزید، تا من پری را از اتاق بیرون می بردم – سعی نمی کرد با پری حرف بزند، چون می ‌دانست طرز صحبتش او را دگرگون می کند.

رفتن مهمان ها از خانه برای نیلا آسودگی خاطر به بار آورد. وقتی خانه پر از آدم بود، نیلا می ‌رفت طبقه بالا، اتاق پری؛ بیشتر از بابت نفرت از مادر شوهر که توقع داشت – و در واقع کی می توانست ملامتش کند؟ – که نیلا اگر هیچ نباشد، بابت حفظ ظاهر هم که شده  پیش پسر او بماند البته نیلا حفظ ظاهر را به هیچ می‌ گرفت، عین خیالش نبود که پشت سرش چه بگویند.

صفحه 144